Ik heb het al eens eerder gehad over de gebroeders Finn. Tim richtte de band Split Enz op, waar zijn jongere broertje Neil later ook bij kwam. Uiteindelijk wist Neil wereldfaam te vergaren met zijn eigen band Crowded House. Tim is na Split Enz eigenlijk altijd in de schaduw van Neil gebleven en is eigenlijk een beetje een one hit wonder. Hij heeft namelijk ooit een hit weten te scoren met Fraction Too Much Friction, wat best een aardig liedje is, en behalve dat hij Crowded House weleens versterkte, hoorde je verder niks meer van hem.
Ik had dan ook altijd het idee dat Tim de mindere van de twee broers was en hij toch de magie miste die Neil wel had. Op een dag besloot ik echter zomaar ineens om zijn laatste album (uit 2008) eens te gaan beluisteren en wat bleek? De Finn-magie was ook hier aanwezig! Het is een sober geïnstrumenteerd album dat daardoor ook heel erg om de liedjes zelf draait. Die liedjes zijn dan ook ontzettend mooi. De instrumenten die er wel worden gebruikt zijn erg effectief, en bepalen vaak de sfeer. Zo krijgt het openingsnummer wat duisters mee, terwijl The Saw and the Tree juist erg vrolijk is met de viool erin. Dat zijn dan ook meteen twee hoogtepunten van het album.
De zang heeft wel enigszins weg van die van zijn broer Neil, maar toch heeft ie zijn eigen geluid. Je kan horen dat ie alweer dik in de 50 is, maar dat geeft de zang toch iets fragiels mee, iets kwetsbaars. In ieder geval kan ik de zang erg waarderen. Tekstueel is het niet slecht, maar ook weinig bijzonders.
De meeste nummers zijn de moeite waard, maar het album wordt toch wel een beetje gedragen door de hoogtepunten (Straw to Gold, The Saw and the Tree, Snowbound, Imaginary Kingdom). Desalniettemin een prachtig album waarbij de absolute uitschieter wat mij betreft The Saw and the Tree is, wat een prachtig popliedje!
Ik kon maar één liedje op Youtube vinden (met clip), dus bij deze:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten