Yeasayer is een ontzettend leuk bandje, maar dit album heeft even tijd nodig gehad. Ik heb ze ergens begin 2008, geloof ik, leren kennen met hun debuutalbum All Hour Cymbals. Een bijzonder debuut, waar ze al meteen vrij experimenteel bezig zijn, en waar veel invloeden te horen zijn, onder andere van Afrikaanse muziek, waar ze een mooi geheel van smeden, met een aantal liedjes die werkelijk prachtig zijn. Absolute hoogtepunt is 2080, wat ook een single was. Een catchy popliedje in een heel eigenzinnig jasje gestoken, ik blijf het een heel bijzonder en uniek nummer vinden, dat moeilijk te omschrijven is: luister maar. Een ander heel hoog hoogtepunt is Red Cave.
Het hele album is echt bijzonder. Wat echter jammer is, is dat het niet over het hele album constant is. Er staan echter wel een aantal pareltjes op, en het is vooral veelbelovend als je debuut al zo bijzonder klinkt. Ik was dan ook ontzettend benieuwd hoe dat zich zou ontwikkelen naar een tweede album.
Toen de eerste single van dat album verscheen (nog voor het album zelf verscheen), was ik meteen enthousiast. Ambling Alp is namelijk een ontzettend catchy en vrolijk liedje, niet helemaal meer in de stijl van het debuut, maar nog steeds heeft het wel een bijzonder geluid, vooral door de ontzettend sterke percussie, die het nummer voortstuwt. Waar ik later achterkwam: Ambling Alp komt pas echt helemaal tot zijn recht als je het keihard door de boxen laat schallen. In ieder geval was ik meteen verkocht en meteen verslaafd aan dat nummer. Mijn verwachtingen voor Odd Blood waren dus hooggespannen.
Toen ik Odd Blood voor het eerst luisterde, was ik echter nogal teleurgesteld. Er stonden leuke dingen op, ja, maar het klonk wel heel erg als een rip-off van allerlei bandjes die tegenwoordig zo hip zijn. Ze waren hun identiteit helemaal kwijt, het klonk allemaal wel leuk, maar bijzonder was het totaal niet meer. Al snel liet ik het album teleurgesteld links liggen, ik had het gehad met Yeasayer.
Maanden later, op de zaterdag, precies een week nadat mijn toenmalige vriendin het uitmaakte was ik nogal depri. De zon scheen echter volop. Ik ging m'n kamer opruimen, en gooide de gordijnen open vanwege het mooie weer. Ik zette m'n boxen lekker hard voor een leuk muziekje en kwam zomaar ineens om het idee om Ambling Alp weer eens op te zetten, en bam! Midden in de roos! Ik was in één keer weer helemaal vrolijk! Het herinnerde me er ook weer aan hoe goed het nummer ook alweer was, en besloot om het hele album weer eens te proberen. Het resultaat: het is nu het album dat ik sinds die dag het meeste heb beluisterd. Ineens viel het kwartje.
Het album begint wel een beetje vaag met The Children, een nummer waar ze een beetje met stemvervormers zitten te kloten. Na het vaak gehoord te hebben, kan ik het wel waarderen, maar heel bijzonder vind ik het niet. Toch blijkt onder de vaagheid nog best een aardig liedje te schuilen. Het duurt niet al te lang, dus ik zie het altijd als een introotje. Het album wordt daarna dan ook meteen op gang geholpen als het eerder genoemde Ambling Alp erin knalt. Je zit dan meteen in het album.
Het verschil met het eerste album is eigenlijk heel erg groot. Op het eerste album experimenteerden ze dus vooral met afrikaanse invloeden, hier zijn ze met electronica aan de slag gegaan, en daarbij zich ook nog wat meer op de liedjes an sich gaan richten. Het resultaat mag er wezen, het is namelijk dan wel een ietwat minder bijzonder album, ook zijn de uitschieters misschien minder hoog... het is wél een veel constanter album. De "intro" is wel aardig, maar voor de rest vind ik twee nummers erg goed en de rest gewoon geweldig. Elk nummer heeft wel iets.
Zo is I Remember een prachtig liefdesliedje: [i]You're stuck in my mind aaaaaaall the time[/i]. Mijn favoriete liedje, ik vind het ook altijd zo'n lief liedje. Ik heb er eigenlijk niet veel over te zeggen, behalve dat ik het gewoon erg goed vind, luisteren dus! =D
O.N.E. is de grootste "hit" van het album, kwam toentertijd erg vaak langs op MTV, waarna het altijd de hele dag in m'n hoofd bleef hangen. Het bijzondere eraan vind ik dat de instrumentatie eigenlijk een up-tempo dance-song impliceert, maar dat Anand Wilder daar eigenlijk nét wat te rustig en langzaam voor zingt en het meer is alsof ie je in het nummer probeert mee te slepen. De instrumentatie en de zang spreken elkaar dus tegen en toch werkt het. Ik word altijd erg vrolijk van het nummer!
Nóg vrolijker word ik van de nummers Rome en Mondegreen. Allebei de nummers worden gekenmerkt door een ritme waar je helemaal van opveert en dat ontzettend aanstekelijk werkt. Werken waarschijnlijk ook wel perfect op de dansvloer maar daar waag ik me niet aan. M'n hoofd gaat vaak echter wel automatisch meebewegen. Ik heb Mondegreen eens omschreven zien worden als Talking Heads anno nu, terwijl ze speed hebben gebruikt. Perfecte omschrijving! De handclaps en de saxofoon maken het helemaal af. Plus dat Chris Keating een hele energieke manier van zingen heeft op die nummers, het past allemaal perfect bij elkaar.
Het laatste nummer doet nog het meeste denken aan het eerste album. Grizelda is gewoon een mooi kort liedje, waar niet veel electronica aan te pas komt. Het liedje op het album waar het eigenlijk het meeste om het liedje zelf draait. Op de rest van het album zijn de instrumentatie ook heel erg belangrijk, dit is er nog het meeste van gestript (relatief gezien dan!).
Al met al dus een gevarieerd album waarmee de heren wat mij betreft hun talent hebben bewezen. Ook gevarieerd qua zang overigens, want het fijne is dat Chris en Anand de zang afwisselen. Ze zijn een compleet andere weg in geslagen, maar uiteindelijk heeft het goed uitgepakt. Vooral een ontzettend verslavend album, en ik ben nu al benieuwd waar ze de volgende keer mee komen. Ik heb wel een puntje van kritiek voor ze: er mag wel wat meer tijd besteed worden aan de hoezen... wat een ondingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten