#100: Madonna - Confessions on a Dance Floor

Madonna?! De gemiddelde muziekliefhebber (als in: iemand die zich er wat meer in verdiept en het allemaal nét wat te serieus neemt) zou behoorlijk zijn wenkbrauwen fronsen. Madonna, dat kan toch niet? Zoiets dergelijks heb ik ook al eens over Nelly Furtado gezegd en het is tekenend voor een grote groep "muziekliefhebbers". Zich afzetten tegen de top 40, commercie verafschuwen, en als het allemaal wat te populair wordt... weg ermee! Zelf ben ik van mening dat commercieel succes en kwaliteit prima samen kunnen gaan, wat onder andere wordt bewezen door het bestverkochte album aller tijden (Thriller van Michael Jackson dus, en die vinden die muziekliefhebbers dan wel weer goed). Ook dit album is er een goed voorbeeld van.

Wat moet je als je met je muziek al meer verdiend hebt dan je eigenlijk op kan? Met je geld kan je het beste bij mensen terecht die het wel nodig hebben, wat Madonna ook doet in Malawi. Erg sympathiek! Maar wat doe je als het niet meer uitmaakt wat voor muziek je maakt, omdat je toch al binnen bent (en omdat de naam Madonna toch wel verkoopt)? Dan kan je doen wat je leuk vindt, en grenzen verleggen. Echter, Madonna heeft nooit echt grenzen verlegd en is altijd wel bij de commerciële popmuziek gebleven. Ze is zowel goed in het creëren van hypes als in het volgen van hypes. Niet echt iets voor serieuze muziekliefhebbers dus, máár, het goede van Madonna is dat ze altijd de juiste mensen om zich heen weet te krijgen.

In 2005 was het Stuart Price waar Madonna mee besloot samen te werken, een producer die met allerlei grote namen heeft samengewerkt, maar ook door veel mensen wordt gewaardeerd. Stuart is met dit album teruggegaan in de tijd. Disco ouderwetse muziek waar je ouders op dansten en die tegenwoordig ontzettend fout is? Nee joh, Stuart maakt het weer helemaal hip! Het album heeft dan ook ontzettend goed gescoord, en de eerste single, Hung Up, werd een mega-hit! Het rare is dat ik het in eerste instantie maar het 'het vervelende nieuwe Madonna-hitje' vond. Stuart doet weer iets waarvan je denkt dat het eigenlijk écht niet kan: ABBA samplen. Het pianoriedeltje van Gimme! Gimme! Gimme! heeft een prominente plaats in het nummer, wat het wel weer ontzettend herkenbaar en aanstekelijk maakt. Het is de eerste ode aan eind jaren 70. De disco van weleer is echter in een nieuwe jasje gestoken, met pompende beats en sfeervolle synths.

De rest van het album ligt in het verlengde van dat nummer. Het fijne is dat het hele album aan elkaar is gemixt en dus in elkaar overloopt. Wat volgt, zijn nog onder andere nog drie sterke singles: Sorry, Jump en de beste (één van de hoogtepunten van het album): Get Together, met een mooie clip, en een erg mooie break midden in het nummer. Dance, maar wel dance met sfeer. Bovendien zijn het gewoon erg sterke nummers. De teksten zijn matig tot slecht (I love New York, other cities make me feel like a dork), maar dat is niet erg bij zulke muziek, naar mijn mening. Soms zijn teksten essentieel maar bij dance-pop maakt het me allemaal niet zo veel uit. Madonna's zang is ook niet heel bijzonder, is het nooit geweest. Erg? Nee hoor, het is namelijk prima gemixt in de muziek, waardoor het alsnog erg fijn klinkt en goed bij de muziek past.

Er komen nog meer ode's langs, zoals ik al zei. Future Lovers is een ode aan legendarische discoproducer Giorgio Moroder (I Feel Love). Forbidden Love schijnt een ode te zijn aan de invloedrijke groep Kraftwerk, al kan ik dat er zelf stukken minder goed uithalen.

Het beste nummer is echter Isaac, dat is vernoemd naar de zanger, die zingt in het Jemenitisch. Ik versta er niks van en het is gezongen op die manier die erg vaak wordt gebruikt in het midden-oosten, maar het werkt eigenlijk wonderwel in het nummer. Het geeft het geheel een wat oosters sfeertje, erg fijn.

Madonna weet na zeker 20 jaar muziek te maken nog één van haar beste albums uit te brengen. Bewonderenswaardig, al is het natuurlijk niet zijzelf die zoveel aan de muziek toevoegt. Zij is toevallig de zangeres, that's all. Niet dat dat enig verschil maakt, gewoon een ontzettend goed dance-album dat ook nog eens erg constant is. Het zakt nergens in, en de uitschieters zijn mooi over het album verdeeld.