Nick Cave heeft niet bepaald een Bruno Mars-stemmetje en dat is maar goed ook. Dat zou namelijk totaal niet bij zijn teksten passen. Neem bijvoorbeeld de tekst van John Finn's Wife. Nick is ergens in een of andere "dance-hall" als hij denkt aan de vrouw van John Finn, dat ie wel zin in haar heeft, als ze ineens binnenkomt. Alle ogen richten zich meteen op haar, en Nick versiert haar, en vervolgens: "And I slip my hand between the thighs of John Finn's wife and they seemed to yawn awake". Nick is dus niet bepaald voorzichtig met vrouwen... echter, hij heeft pech, want, toeval of niet, John Finn komt binnengestormd met pistolen op Nick gericht... die zich een ongeluk schrikt. Ze worden meegenomen uit de danshal, maar uiteindelijk weet Nick John met een mes neer te steken, en kan ie dus toch nog zijn move maken op de vrouw van John Finn. Het moge duidelijk zijn, Nick Cave is zo ongeveer het tegenovergestelde van Bruno Mars. Zijn teksten zijn overigens wel echt briljant... alles wordt geweldig omschreven, het zijn soms dus hele verhalen, en wat mij betreft zijn ze essentieel in zijn muziek. Nick Cave is echt een geweldige tekstenschrijver, dus luister daar zeker naar!
Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk wel om de muziek... Het is hier niet zulke rauwe rockmuziek als op andere albums van hem, maar de muziek past wel perfect bij zijn teksten. De Bad Seeds doen het geweldig, ze vormen precies de sfeer die bij de teksten past, en Nick Cave draagt zijn teksten geweldig voor, hij klinkt namelijk alsof ie zo in z'n eigen verhalen zou passen. Wie weet speelt ie geen rol, en is ie echt een vrouwenverslinder, en moordenaar. Feit is wel dat dood een veelvoorkomend thema in zijn teksten is. Hij heeft zelfs een heel album met het thema moord: Murder Ballads. Het album waar zijn grootste "hit" vandaan komt, een nummer met... Kylie Minogue. Juist, eentje in de categorie "duetten die je niet verwacht". Het nummer, Where the Wild Roses Grow is absoluut een van z'n mooiste nummers, maar niet te vergelijken met dit album. Hij zingt vrij "mooi" in dat nummer, en het nummer klinkt ook veel te "mooi" voor zijn doen, violen enzo. Zijn muziek heeft meestal een scherp randje (oke, bij dat nummer is dat natuurlijk de tekst). Dit album zit dan ook vol met scherpe randjes. Dat is het probleem met Bruno Mars, het is zo veilig als wat.
Op dit album is Nick Cave, samen met zijn Bad Seeds, op sommige nummers lekker ruig aan het rocken zonder te vergeten er ook echt sterke nummers bij te schrijven. Het album heeft al een geweldige opener, met Papa Won't Leave You, Henry, die rustig begint, met alleen wat gitaar, maar uiteindelijk gaat de band wat meer rocken (wat allemaal overigens nog best meevalt). De tekst is ook nog eens erg sterk, wat eigenlijk voor het hele album geldt. Het volgende nummer schroeft men het tempo nog wat meer op, maar ook op dit album staan er ballads als Where the Wild Roses Grow. Dat geldt voor Straight to You en Loom of the Land, maar nog wat mooier zijn het (ietwat eentonige maar toch mijn favoriet) Christina the Astonishing (die tekst! _O_ ) en When I First Came to Town. Nick Cave zet zowel ruige rockers als mooie ballads op z'n album en allebei kan ie het ontzettend goed, het toont zijn talent. Al mag ik de Bad Seeds natuurlijk niet vergeten.
Het allermooiste nummer vind ik samen met Christina the Astonishing echter John Finn's Wife. Eerstgenoemde was altijd mijn favoriet, maar laatste dagen is mijn voorkeur wat meer naar John Finn's Wife gegaan. Ik besprak de tekst al in het begin, die vind ik dus geweldig. De muziek past er ook nog eens zo goed bij, en het is geweldig hoe Nick die tekst brengt. Het nummer zelf bouwt zich muzikaal langzaam op naar het hoogtepunt. Op het moment dat in de tekst de politie de hal binnenkomt, en zijn vingers ergens anders naar binnen gaan, komen in de muziek de drums erin, en begint het wat meer te rocken. Als John Finn uiteindelijk dood op de grond ligt, en er vliegen om hem heen vliegen terwijl Nick er met z'n chick vandoor gaat, eindigt de "rock" en komt er een koortje in, dat je het gevoel geeft alsof alles goed afgelopen is. Echt typisch zo'n "eind goed, al goed"-sfeertje. Geweldig gedaan, die combinatie van de tekst en de muziek.
Nick Cave and the Bad Seeds hebben nog heel veel albums die ik van plan ben te gaan luisteren, maar dit is in ieder geval een prachtig en gevarieerd album dat een mooi beginpunt vormt voor zijn oeuvre. Vrij toegankelijk, want echt hard en ruig is het natuurlijk allemaal ook weer niet, maar het laat wel zien waar Nick Cave voor staat. Daarbij zijn het gewoon negen geweldige nummers. Oh, en nog even een shout-out naar onze landgenoot Anton Corbijn, die de hoes heeft ontworpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten