Als je het plaatselijke visbakfestival met een hoop locale bandjes niet meerekent (alhoewel, ik heb daar ook Moke gezien), is The Black Heart Procession de eerste band die ik live heb mogen aanschouwen. Een heel bijzonder concert was het niet, maar het geeft het toch iets speciaals mee. Het leuke is ook dat het zo'n onbekend bandje is, toch stiekem wel leuk om mee aan te komen als je het hebt over je eerste live-ervaringen. ;) Overigens was het ook geen slecht concert, ze speelden prima hun nummers... en dat was het. Ze speelden gewoon hun nummers, ongeveer hetzelfde als op de plaat, en dat deden ze niet slecht, maar is ook wel een beetje jammer. Ik vind het leuk als een artiest er live echt wat van maakt, anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven en de cd op kunnen zetten.
Die cd's van The Black Heart Procession zijn namelijk wel erg goed! Zeker in hun beginjaren was het een bijzonder bandje, met een eigen stijl. Ontzettend sfeervolle en melancholische muziek, waar het nu eigenlijk niet de goede tijd van het jaar voor is. Ik vind het echt ontzettend winterse muziek. Je krijg het gevoel dat de leden van de band in een permanente winterdip zitten. Het is echter wel écht mijn ding, dit soort muziek.
The Black Heart Procession maakt veel gebruik van piano, en wat ook geregeld voorbij komt is de zingende zaag. Tel daarbij op de kenmerkende zang van iemand waarbij ik het idee heb dat het zo'n persoon is die vaak depressief in de bar zich laveloos zit te drinken. In zijn muziek zingt hij die gemoedstoestand helemaal van zich af, met terugkerende thema's en woorden in de teksten. Zo heeft hij duidelijk een obsessie met harten: van de elf liedjes op het album hebben er zeven het woord 'heart' in de titel (en de bandnaam natuurlijk). Ook in de teksten hoor je dat terugkomen, net als bijvoorbeeld tranen. Meeste nummers bevatten ook weinig tekst, en zijn ietwat langzame uitgesponnen nummers (met herhalende teksten).
De teksten passen overigens perfect bij de muziek, sombere teksten over dingen als liefdesverdriet. Het hele album straalt een algehele sfeer van melancholie (ja ik hou van dat woord!) uit. De band heeft, zoals ik al zei, al op het debuut duidelijk een eigen stijl gevonden, maar zou de stijl later nog beter uitwerken. Toch is dit absoluut één van de hoogtepunten in hun oeuvre. Of ze nog eens zullen langskomen? Wie weet... :)
Hoogtepunten van het album? Voor mij is het album eigenlijk wel één geheel. The Waiter is een mooie opener, maar daar zouden ze later meer versies van gaan maken die mooier zijn dan deze. The Old Kind of Summer valt in ieder geval al meteen op door het gebruik van de accordeon (die later op het album helaas niet terugkeert). Release My Heart valt ook op, omdat dat het meest in de buurt komt van een catchy rocksong, maar dan wel in de stijl van The Black Heart Procession. Erg goed nummer!
Square Heart is zowaar een redelijk vrolijk nummer, en is daardoor een welkome afwisseling op het album, zeker omdat het toch niet buiten de sfeer van de rest van het album valt. Knap gedaan dus. Het album eindigt ook in een prachtige apotheose met het lange, uitgesponnen A Heart the Size of a Horse. Een erg emotioneel nummer, en erg mooi om mee te eindigen.
Het hoogtepunt is wat mij betreft echter Stitched to my Heart. Ik zie het een beetje als het sleutelnummer van het album, waar de sfeer en emotie van het album prachtig samenvallen. Het sleept je helemaal mee in de emoties van Pall Jenkins (de zanger). De zingende zaag en de windgeluiden geven het een griezelig sfeertje mee. Je krijgt het idee alsof je op een koude winteravond door een verlaten stad heen loopt... met een gebroken hart. Prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten