Olufela Olusedun Oludotun Ransome-Kuti, vaak kortweg Fela Kuti genoemd, is één van de bekende Afrikaanse muzikanten. Er wordt echter veel te weinig aandacht geschonken aan Afrikaanse muziek. Zeer onterecht, er wordt daar echt wel goede muziek gemaakt! Fela Kuti is daar een heel goed voorbeeld van. Hij komt uit Nigeria en maakt... ja, wat voor muziek maakt ie eigenlijk? Ik geloof dat het wordt omschreven als afrobeat.
Ik zou de muziek van Fela Kuti omschrijven als jazz... maar niet meteen afhaken! Het is niet zomaar jazz, het is hele vrolijke, zomerse... funky jazz! Het album Gentleman bestaat uit drie lange nummers, waarvan het bijna vijftien minuten durende titelnummer het hoogtepunt is. Het moet in het begin een beetje op gang komen, maar als het eenmaal op gang is gekomen, is het heerlijke muziek! Een lekkere groove, en de muziek is lekker opzwepend. Het is ook meteen het oudste album tot nu toe, het komt uit 1973, maar dat is totaal niet te horen. Het klinkt helemaal niet gedateerd. Eigenlijk heb ik er ook niet veel over te zeggen, omdat het maar uit drie nummers beluisterd, en die drie nummers in dezelfde stijl zijn. Daarom nog een clipje van Gentleman, hoewel het wel een onvolledige versie is.
Het album The Milk-Eyed Mender van Joanna Newsom is om drie redenen bijzonder. Het is een echte 'love it or hate it'-plaat. Dat heeft alles te maken met de eerste reden, namelijk de zang. Joanna is niet bepaald een nachtegaaltje, sterker nog: haar stem kan nogal overkomen als kattengejank, of als het gezeur van een klein kind. Dat is dan ook de reden dat heel veel mensen helemaal niks met haar muziek kunnen, en dat is best begrijpelijk. Er is ook een groep mensen die in de loop van de tijd gaat wennen aan haar stem, en dan heb je nog de groep die het meteen gewoon een mooi stem vond. Ik hoor bij die laatste groep. Oké, de uithalen vond ik soms wel iets té, dat geef ik toe, maar toch, ze kan best mooi zingen als ze ingetogen zingt. Anyway, haar stem, daar is al veel te veel over gesproken. Je vindt het verschrikkelijk, je went eraan of je vindt het mooi, verder wil ik er niet over uitwijden...
Het tweede bijzondere aan dit album is de instrumentatie. Joanna Newsom is namelijk een harpspeelster, en het grootste gedeelte van het album bestaat dus uit haar stem en harpspel. Origineel, maar zeker erg fijn. De harp is een instrument dat eigenlijk veel te weinig wordt gebruikt, het klinkt erg mooi. Ook komt er ergens op het album ineens een klavecimbel langs. De combinatie van haar ... aparte stem, en die instrumentatie maakt het tot een folk-album dat net wat anders klinkt dan alle andere folk, en daardoor dus een uniek geluid heeft. Het mooiste aan dit album zijn echter de liedjes.
Daarmee kom ik aan bij het derde bijzondere. De liedjes zelf zijn erg mooi, maar de teksten zijn echt ontzettend poëtisch, en vrij bijzonder voor een muziekalbum. Het zijn teksten die je eerder zou verwachten in een dichtbundel. Er zit ontzettend veel diepgang in, plus een grote hoeveelheid aan allerlei soorten rijm. Het is daardoor ook niet allemaal even makkelijk te begrijpen, het zijn nou eenmaal geen "ik hou van jou, ik blijf je trouw"-teksten. Daarom ben ik op de site Songmeanings.net gaan kijken wat andere mensen er allemaal over zeiden, om zo de teksten te ontcijferen en te begrijpen. Het is altijd erg mooi als dan de dingen op zijn plaats vallen.
Het mooiste nummer van het album vind ik "En Gallop" (de aanhalingstekens horen bij de titel). Niet per se tekstueel, maar gewoon als totaalplaatje, want het belangrijkste blijft toch hoe iets klinkt. Het is simpelweg een prachtig liedje, en zeker in combinatie met het mooie harpgeluid. Ook zingt ze er voor haar doen best wel mooi!
Nick Cave heeft niet bepaald een Bruno Mars-stemmetje en dat is maar goed ook. Dat zou namelijk totaal niet bij zijn teksten passen. Neem bijvoorbeeld de tekst van John Finn's Wife. Nick is ergens in een of andere "dance-hall" als hij denkt aan de vrouw van John Finn, dat ie wel zin in haar heeft, als ze ineens binnenkomt. Alle ogen richten zich meteen op haar, en Nick versiert haar, en vervolgens: "And I slip my hand between the thighs of John Finn's wife and they seemed to yawn awake". Nick is dus niet bepaald voorzichtig met vrouwen... echter, hij heeft pech, want, toeval of niet, John Finn komt binnengestormd met pistolen op Nick gericht... die zich een ongeluk schrikt. Ze worden meegenomen uit de danshal, maar uiteindelijk weet Nick John met een mes neer te steken, en kan ie dus toch nog zijn move maken op de vrouw van John Finn. Het moge duidelijk zijn, Nick Cave is zo ongeveer het tegenovergestelde van Bruno Mars. Zijn teksten zijn overigens wel echt briljant... alles wordt geweldig omschreven, het zijn soms dus hele verhalen, en wat mij betreft zijn ze essentieel in zijn muziek. Nick Cave is echt een geweldige tekstenschrijver, dus luister daar zeker naar!
Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk wel om de muziek... Het is hier niet zulke rauwe rockmuziek als op andere albums van hem, maar de muziek past wel perfect bij zijn teksten. De Bad Seeds doen het geweldig, ze vormen precies de sfeer die bij de teksten past, en Nick Cave draagt zijn teksten geweldig voor, hij klinkt namelijk alsof ie zo in z'n eigen verhalen zou passen. Wie weet speelt ie geen rol, en is ie echt een vrouwenverslinder, en moordenaar. Feit is wel dat dood een veelvoorkomend thema in zijn teksten is. Hij heeft zelfs een heel album met het thema moord: Murder Ballads. Het album waar zijn grootste "hit" vandaan komt, een nummer met... Kylie Minogue. Juist, eentje in de categorie "duetten die je niet verwacht". Het nummer, Where the Wild Roses Grow is absoluut een van z'n mooiste nummers, maar niet te vergelijken met dit album. Hij zingt vrij "mooi" in dat nummer, en het nummer klinkt ook veel te "mooi" voor zijn doen, violen enzo. Zijn muziek heeft meestal een scherp randje (oke, bij dat nummer is dat natuurlijk de tekst). Dit album zit dan ook vol met scherpe randjes. Dat is het probleem met Bruno Mars, het is zo veilig als wat.
Op dit album is Nick Cave, samen met zijn Bad Seeds, op sommige nummers lekker ruig aan het rocken zonder te vergeten er ook echt sterke nummers bij te schrijven. Het album heeft al een geweldige opener, met Papa Won't Leave You, Henry, die rustig begint, met alleen wat gitaar, maar uiteindelijk gaat de band wat meer rocken (wat allemaal overigens nog best meevalt). De tekst is ook nog eens erg sterk, wat eigenlijk voor het hele album geldt. Het volgende nummer schroeft men het tempo nog wat meer op, maar ook op dit album staan er ballads als Where the Wild Roses Grow. Dat geldt voor Straight to You en Loom of the Land, maar nog wat mooier zijn het (ietwat eentonige maar toch mijn favoriet) Christina the Astonishing (die tekst! _O_ ) en When I First Came to Town. Nick Cave zet zowel ruige rockers als mooie ballads op z'n album en allebei kan ie het ontzettend goed, het toont zijn talent. Al mag ik de Bad Seeds natuurlijk niet vergeten.
Het allermooiste nummer vind ik samen met Christina the Astonishing echter John Finn's Wife. Eerstgenoemde was altijd mijn favoriet, maar laatste dagen is mijn voorkeur wat meer naar John Finn's Wife gegaan. Ik besprak de tekst al in het begin, die vind ik dus geweldig. De muziek past er ook nog eens zo goed bij, en het is geweldig hoe Nick die tekst brengt. Het nummer zelf bouwt zich muzikaal langzaam op naar het hoogtepunt. Op het moment dat in de tekst de politie de hal binnenkomt, en zijn vingers ergens anders naar binnen gaan, komen in de muziek de drums erin, en begint het wat meer te rocken. Als John Finn uiteindelijk dood op de grond ligt, en er vliegen om hem heen vliegen terwijl Nick er met z'n chick vandoor gaat, eindigt de "rock" en komt er een koortje in, dat je het gevoel geeft alsof alles goed afgelopen is. Echt typisch zo'n "eind goed, al goed"-sfeertje. Geweldig gedaan, die combinatie van de tekst en de muziek.
Nick Cave and the Bad Seeds hebben nog heel veel albums die ik van plan ben te gaan luisteren, maar dit is in ieder geval een prachtig en gevarieerd album dat een mooi beginpunt vormt voor zijn oeuvre. Vrij toegankelijk, want echt hard en ruig is het natuurlijk allemaal ook weer niet, maar het laat wel zien waar Nick Cave voor staat. Daarbij zijn het gewoon negen geweldige nummers. Oh, en nog even een shout-out naar onze landgenoot Anton Corbijn, die de hoes heeft ontworpen.
Yeasayer is een ontzettend leuk bandje, maar dit album heeft even tijd nodig gehad. Ik heb ze ergens begin 2008, geloof ik, leren kennen met hun debuutalbum All Hour Cymbals. Een bijzonder debuut, waar ze al meteen vrij experimenteel bezig zijn, en waar veel invloeden te horen zijn, onder andere van Afrikaanse muziek, waar ze een mooi geheel van smeden, met een aantal liedjes die werkelijk prachtig zijn. Absolute hoogtepunt is 2080, wat ook een single was. Een catchy popliedje in een heel eigenzinnig jasje gestoken, ik blijf het een heel bijzonder en uniek nummer vinden, dat moeilijk te omschrijven is: luister maar. Een ander heel hoog hoogtepunt is Red Cave.
Het hele album is echt bijzonder. Wat echter jammer is, is dat het niet over het hele album constant is. Er staan echter wel een aantal pareltjes op, en het is vooral veelbelovend als je debuut al zo bijzonder klinkt. Ik was dan ook ontzettend benieuwd hoe dat zich zou ontwikkelen naar een tweede album.
Toen de eerste single van dat album verscheen (nog voor het album zelf verscheen), was ik meteen enthousiast. Ambling Alp is namelijk een ontzettend catchy en vrolijk liedje, niet helemaal meer in de stijl van het debuut, maar nog steeds heeft het wel een bijzonder geluid, vooral door de ontzettend sterke percussie, die het nummer voortstuwt. Waar ik later achterkwam: Ambling Alp komt pas echt helemaal tot zijn recht als je het keihard door de boxen laat schallen. In ieder geval was ik meteen verkocht en meteen verslaafd aan dat nummer. Mijn verwachtingen voor Odd Blood waren dus hooggespannen.
Toen ik Odd Blood voor het eerst luisterde, was ik echter nogal teleurgesteld. Er stonden leuke dingen op, ja, maar het klonk wel heel erg als een rip-off van allerlei bandjes die tegenwoordig zo hip zijn. Ze waren hun identiteit helemaal kwijt, het klonk allemaal wel leuk, maar bijzonder was het totaal niet meer. Al snel liet ik het album teleurgesteld links liggen, ik had het gehad met Yeasayer.
Maanden later, op de zaterdag, precies een week nadat mijn toenmalige vriendin het uitmaakte was ik nogal depri. De zon scheen echter volop. Ik ging m'n kamer opruimen, en gooide de gordijnen open vanwege het mooie weer. Ik zette m'n boxen lekker hard voor een leuk muziekje en kwam zomaar ineens om het idee om Ambling Alp weer eens op te zetten, en bam! Midden in de roos! Ik was in één keer weer helemaal vrolijk! Het herinnerde me er ook weer aan hoe goed het nummer ook alweer was, en besloot om het hele album weer eens te proberen. Het resultaat: het is nu het album dat ik sinds die dag het meeste heb beluisterd. Ineens viel het kwartje.
Het album begint wel een beetje vaag met The Children, een nummer waar ze een beetje met stemvervormers zitten te kloten. Na het vaak gehoord te hebben, kan ik het wel waarderen, maar heel bijzonder vind ik het niet. Toch blijkt onder de vaagheid nog best een aardig liedje te schuilen. Het duurt niet al te lang, dus ik zie het altijd als een introotje. Het album wordt daarna dan ook meteen op gang geholpen als het eerder genoemde Ambling Alp erin knalt. Je zit dan meteen in het album.
Het verschil met het eerste album is eigenlijk heel erg groot. Op het eerste album experimenteerden ze dus vooral met afrikaanse invloeden, hier zijn ze met electronica aan de slag gegaan, en daarbij zich ook nog wat meer op de liedjes an sich gaan richten. Het resultaat mag er wezen, het is namelijk dan wel een ietwat minder bijzonder album, ook zijn de uitschieters misschien minder hoog... het is wél een veel constanter album. De "intro" is wel aardig, maar voor de rest vind ik twee nummers erg goed en de rest gewoon geweldig. Elk nummer heeft wel iets.
Zo is I Remember een prachtig liefdesliedje: [i]You're stuck in my mind aaaaaaall the time[/i]. Mijn favoriete liedje, ik vind het ook altijd zo'n lief liedje. Ik heb er eigenlijk niet veel over te zeggen, behalve dat ik het gewoon erg goed vind, luisteren dus! =D
O.N.E. is de grootste "hit" van het album, kwam toentertijd erg vaak langs op MTV, waarna het altijd de hele dag in m'n hoofd bleef hangen. Het bijzondere eraan vind ik dat de instrumentatie eigenlijk een up-tempo dance-song impliceert, maar dat Anand Wilder daar eigenlijk nét wat te rustig en langzaam voor zingt en het meer is alsof ie je in het nummer probeert mee te slepen. De instrumentatie en de zang spreken elkaar dus tegen en toch werkt het. Ik word altijd erg vrolijk van het nummer!
Nóg vrolijker word ik van de nummers Rome en Mondegreen. Allebei de nummers worden gekenmerkt door een ritme waar je helemaal van opveert en dat ontzettend aanstekelijk werkt. Werken waarschijnlijk ook wel perfect op de dansvloer maar daar waag ik me niet aan. M'n hoofd gaat vaak echter wel automatisch meebewegen. Ik heb Mondegreen eens omschreven zien worden als Talking Heads anno nu, terwijl ze speed hebben gebruikt. Perfecte omschrijving! De handclaps en de saxofoon maken het helemaal af. Plus dat Chris Keating een hele energieke manier van zingen heeft op die nummers, het past allemaal perfect bij elkaar.
Het laatste nummer doet nog het meeste denken aan het eerste album. Grizelda is gewoon een mooi kort liedje, waar niet veel electronica aan te pas komt. Het liedje op het album waar het eigenlijk het meeste om het liedje zelf draait. Op de rest van het album zijn de instrumentatie ook heel erg belangrijk, dit is er nog het meeste van gestript (relatief gezien dan!).
Al met al dus een gevarieerd album waarmee de heren wat mij betreft hun talent hebben bewezen. Ook gevarieerd qua zang overigens, want het fijne is dat Chris en Anand de zang afwisselen. Ze zijn een compleet andere weg in geslagen, maar uiteindelijk heeft het goed uitgepakt. Vooral een ontzettend verslavend album, en ik ben nu al benieuwd waar ze de volgende keer mee komen. Ik heb wel een puntje van kritiek voor ze: er mag wel wat meer tijd besteed worden aan de hoezen... wat een ondingen!
Als je het plaatselijke visbakfestival met een hoop locale bandjes niet meerekent (alhoewel, ik heb daar ook Moke gezien), is The Black Heart Procession de eerste band die ik live heb mogen aanschouwen. Een heel bijzonder concert was het niet, maar het geeft het toch iets speciaals mee. Het leuke is ook dat het zo'n onbekend bandje is, toch stiekem wel leuk om mee aan te komen als je het hebt over je eerste live-ervaringen. ;) Overigens was het ook geen slecht concert, ze speelden prima hun nummers... en dat was het. Ze speelden gewoon hun nummers, ongeveer hetzelfde als op de plaat, en dat deden ze niet slecht, maar is ook wel een beetje jammer. Ik vind het leuk als een artiest er live echt wat van maakt, anders had ik net zo goed thuis kunnen blijven en de cd op kunnen zetten.
Die cd's van The Black Heart Procession zijn namelijk wel erg goed! Zeker in hun beginjaren was het een bijzonder bandje, met een eigen stijl. Ontzettend sfeervolle en melancholische muziek, waar het nu eigenlijk niet de goede tijd van het jaar voor is. Ik vind het echt ontzettend winterse muziek. Je krijg het gevoel dat de leden van de band in een permanente winterdip zitten. Het is echter wel écht mijn ding, dit soort muziek.
The Black Heart Procession maakt veel gebruik van piano, en wat ook geregeld voorbij komt is de zingende zaag. Tel daarbij op de kenmerkende zang van iemand waarbij ik het idee heb dat het zo'n persoon is die vaak depressief in de bar zich laveloos zit te drinken. In zijn muziek zingt hij die gemoedstoestand helemaal van zich af, met terugkerende thema's en woorden in de teksten. Zo heeft hij duidelijk een obsessie met harten: van de elf liedjes op het album hebben er zeven het woord 'heart' in de titel (en de bandnaam natuurlijk). Ook in de teksten hoor je dat terugkomen, net als bijvoorbeeld tranen. Meeste nummers bevatten ook weinig tekst, en zijn ietwat langzame uitgesponnen nummers (met herhalende teksten).
De teksten passen overigens perfect bij de muziek, sombere teksten over dingen als liefdesverdriet. Het hele album straalt een algehele sfeer van melancholie (ja ik hou van dat woord!) uit. De band heeft, zoals ik al zei, al op het debuut duidelijk een eigen stijl gevonden, maar zou de stijl later nog beter uitwerken. Toch is dit absoluut één van de hoogtepunten in hun oeuvre. Of ze nog eens zullen langskomen? Wie weet... :)
Hoogtepunten van het album? Voor mij is het album eigenlijk wel één geheel. The Waiter is een mooie opener, maar daar zouden ze later meer versies van gaan maken die mooier zijn dan deze. The Old Kind of Summer valt in ieder geval al meteen op door het gebruik van de accordeon (die later op het album helaas niet terugkeert). Release My Heart valt ook op, omdat dat het meest in de buurt komt van een catchy rocksong, maar dan wel in de stijl van The Black Heart Procession. Erg goed nummer!
Square Heart is zowaar een redelijk vrolijk nummer, en is daardoor een welkome afwisseling op het album, zeker omdat het toch niet buiten de sfeer van de rest van het album valt. Knap gedaan dus. Het album eindigt ook in een prachtige apotheose met het lange, uitgesponnen A Heart the Size of a Horse. Een erg emotioneel nummer, en erg mooi om mee te eindigen.
Het hoogtepunt is wat mij betreft echter Stitched to my Heart. Ik zie het een beetje als het sleutelnummer van het album, waar de sfeer en emotie van het album prachtig samenvallen. Het sleept je helemaal mee in de emoties van Pall Jenkins (de zanger). De zingende zaag en de windgeluiden geven het een griezelig sfeertje mee. Je krijgt het idee alsof je op een koude winteravond door een verlaten stad heen loopt... met een gebroken hart. Prachtig!
Ik heb het al eens eerder gehad over de gebroeders Finn. Tim richtte de band Split Enz op, waar zijn jongere broertje Neil later ook bij kwam. Uiteindelijk wist Neil wereldfaam te vergaren met zijn eigen band Crowded House. Tim is na Split Enz eigenlijk altijd in de schaduw van Neil gebleven en is eigenlijk een beetje een one hit wonder. Hij heeft namelijk ooit een hit weten te scoren met Fraction Too Much Friction, wat best een aardig liedje is, en behalve dat hij Crowded House weleens versterkte, hoorde je verder niks meer van hem.
Ik had dan ook altijd het idee dat Tim de mindere van de twee broers was en hij toch de magie miste die Neil wel had. Op een dag besloot ik echter zomaar ineens om zijn laatste album (uit 2008) eens te gaan beluisteren en wat bleek? De Finn-magie was ook hier aanwezig! Het is een sober geïnstrumenteerd album dat daardoor ook heel erg om de liedjes zelf draait. Die liedjes zijn dan ook ontzettend mooi. De instrumenten die er wel worden gebruikt zijn erg effectief, en bepalen vaak de sfeer. Zo krijgt het openingsnummer wat duisters mee, terwijl The Saw and the Tree juist erg vrolijk is met de viool erin. Dat zijn dan ook meteen twee hoogtepunten van het album.
De zang heeft wel enigszins weg van die van zijn broer Neil, maar toch heeft ie zijn eigen geluid. Je kan horen dat ie alweer dik in de 50 is, maar dat geeft de zang toch iets fragiels mee, iets kwetsbaars. In ieder geval kan ik de zang erg waarderen. Tekstueel is het niet slecht, maar ook weinig bijzonders.
De meeste nummers zijn de moeite waard, maar het album wordt toch wel een beetje gedragen door de hoogtepunten (Straw to Gold, The Saw and the Tree, Snowbound, Imaginary Kingdom). Desalniettemin een prachtig album waarbij de absolute uitschieter wat mij betreft The Saw and the Tree is, wat een prachtig popliedje!
Ik kon maar één liedje op Youtube vinden (met clip), dus bij deze:
Madonna?! De gemiddelde muziekliefhebber (als in: iemand die zich er wat meer in verdiept en het allemaal nét wat te serieus neemt) zou behoorlijk zijn wenkbrauwen fronsen. Madonna, dat kan toch niet? Zoiets dergelijks heb ik ook al eens over Nelly Furtado gezegd en het is tekenend voor een grote groep "muziekliefhebbers". Zich afzetten tegen de top 40, commercie verafschuwen, en als het allemaal wat te populair wordt... weg ermee! Zelf ben ik van mening dat commercieel succes en kwaliteit prima samen kunnen gaan, wat onder andere wordt bewezen door het bestverkochte album aller tijden (Thriller van Michael Jackson dus, en die vinden die muziekliefhebbers dan wel weer goed). Ook dit album is er een goed voorbeeld van.
Wat moet je als je met je muziek al meer verdiend hebt dan je eigenlijk op kan? Met je geld kan je het beste bij mensen terecht die het wel nodig hebben, wat Madonna ook doet in Malawi. Erg sympathiek! Maar wat doe je als het niet meer uitmaakt wat voor muziek je maakt, omdat je toch al binnen bent (en omdat de naam Madonna toch wel verkoopt)? Dan kan je doen wat je leuk vindt, en grenzen verleggen. Echter, Madonna heeft nooit echt grenzen verlegd en is altijd wel bij de commerciële popmuziek gebleven. Ze is zowel goed in het creëren van hypes als in het volgen van hypes. Niet echt iets voor serieuze muziekliefhebbers dus, máár, het goede van Madonna is dat ze altijd de juiste mensen om zich heen weet te krijgen.
In 2005 was het Stuart Price waar Madonna mee besloot samen te werken, een producer die met allerlei grote namen heeft samengewerkt, maar ook door veel mensen wordt gewaardeerd. Stuart is met dit album teruggegaan in de tijd. Disco ouderwetse muziek waar je ouders op dansten en die tegenwoordig ontzettend fout is? Nee joh, Stuart maakt het weer helemaal hip! Het album heeft dan ook ontzettend goed gescoord, en de eerste single, Hung Up, werd een mega-hit! Het rare is dat ik het in eerste instantie maar het 'het vervelende nieuwe Madonna-hitje' vond. Stuart doet weer iets waarvan je denkt dat het eigenlijk écht niet kan: ABBA samplen. Het pianoriedeltje van Gimme! Gimme! Gimme! heeft een prominente plaats in het nummer, wat het wel weer ontzettend herkenbaar en aanstekelijk maakt. Het is de eerste ode aan eind jaren 70. De disco van weleer is echter in een nieuwe jasje gestoken, met pompende beats en sfeervolle synths.
De rest van het album ligt in het verlengde van dat nummer. Het fijne is dat het hele album aan elkaar is gemixt en dus in elkaar overloopt. Wat volgt, zijn nog onder andere nog drie sterke singles: Sorry, Jump en de beste (één van de hoogtepunten van het album): Get Together, met een mooie clip, en een erg mooie break midden in het nummer. Dance, maar wel dance met sfeer. Bovendien zijn het gewoon erg sterke nummers. De teksten zijn matig tot slecht (I love New York, other cities make me feel like a dork), maar dat is niet erg bij zulke muziek, naar mijn mening. Soms zijn teksten essentieel maar bij dance-pop maakt het me allemaal niet zo veel uit. Madonna's zang is ook niet heel bijzonder, is het nooit geweest. Erg? Nee hoor, het is namelijk prima gemixt in de muziek, waardoor het alsnog erg fijn klinkt en goed bij de muziek past.
Er komen nog meer ode's langs, zoals ik al zei. Future Lovers is een ode aan legendarische discoproducer Giorgio Moroder (I Feel Love). Forbidden Love schijnt een ode te zijn aan de invloedrijke groep Kraftwerk, al kan ik dat er zelf stukken minder goed uithalen.
Het beste nummer is echter Isaac, dat is vernoemd naar de zanger, die zingt in het Jemenitisch. Ik versta er niks van en het is gezongen op die manier die erg vaak wordt gebruikt in het midden-oosten, maar het werkt eigenlijk wonderwel in het nummer. Het geeft het geheel een wat oosters sfeertje, erg fijn.
Madonna weet na zeker 20 jaar muziek te maken nog één van haar beste albums uit te brengen. Bewonderenswaardig, al is het natuurlijk niet zijzelf die zoveel aan de muziek toevoegt. Zij is toevallig de zangeres, that's all. Niet dat dat enig verschil maakt, gewoon een ontzettend goed dance-album dat ook nog eens erg constant is. Het zakt nergens in, en de uitschieters zijn mooi over het album verdeeld.
Omdat het erg moeilijk is om te kiezen welk nummer ik eens zal plaatsen op mijn blog, had ik een leuk idee. Ik kwam een oude top 100 van albums tegen die ik vorig jaar in september heb gemaakt. Vanaf vandaag ga ik die top 100 aflopen, van 100 naar 1, elke dag een album. Van dat album zet ik dan één nummer in de spotlights, en bespreek ik ook nog kort de rest van het album. Op die manier heb ik in ieder geval weer elke dag iets om over te schrijven! :)
Sinéad O'Connor is een zangeres die je nog regelmatig voorbij hoort komen op Skyradio. Het nummer Nothing Compares 2 U (geschreven door niemand minder dan Prince) werd namelijk een wereldhit, begin 1990, in combinatie met een simpele maar zeer doeltreffende clip. Je zag alleen het bijna kale hoofd van Sinéad in beeld terwijl ze het lied zong, en op een gegeven moment lopen de tranen haar zelfs over haar wangen. Een lied vol emotie, zou je denken. Ik vind het echter een wat zouteloos nummer, typisch een nummer dat het ene oor in gaat en het andere meteen weer uit. Nee, neem dan Troy, het nummer waarmee ze doorbrak, dat nummer bevat pas emotie. Beter gezegd: het nummer is een en al emotie. Het nummer begint vrij rustig, al voel je al meteen de spanning die in het nummer hangt... Het nummer bouwt erg mooi op, en aan het eind schreeuwt Sinéad al haar emoties eruit. Je hoort dat ze elk woord meent. Zelden werd er zo emotioneel over verbroken liefde gezongen, dit komt recht uit haar hart, en dit raakt je recht in je hart.
