Ik was op internet aan het zoeken naar een goede foto van de groep, toen ik deze foto er tussen zag staan. En eigenlijk is die veel mooier, omdat dat plaatje erg mooi bij de sfeer van het nummer past. Op het plaatje staat Rachel Grimes, en zij is de pianist van Rachel's, maar eigenlijk is het vooral een project rondom ene Jason Noble.
Verder weet ik eigenlijk vrij weinig van de groep, en is het het enige nummer dat ik van ze ken. Maar het is werkelijk een prachtig nummer, vol emotie. Het is instrumentaal, en ik kan moeilijk omschrijven wat het precies zo mooi maakt, maar op een of andere manier raakt het nummer me diep. Het is echt ontzettend sfeervol en kan je helemaal in een andere wereld brengen. De combinatie van de piano en de, ik denk, cello's (ik ben heel slecht in instrumenten herkennen...), en de melodieën die ze ten gehore brengen kloppen gewoon helemaal samen. Het klinkt melancholisch en tegelijkertijd hoopvol. Wauw!
Van alle overlijdens van mensen die ik niet persoonlijk heb gekend is die van Guru, samen met die van Michael Jackson uiteraard, het overlijden dat me het meeste heeft aangegrepen. Guru is vorig jaar namelijk overleden aan kanker. Zomaar ineens was Guru in coma, en zo'n anderhalve maand later overleed hij op 48-jarige leeftijd.
Links Guru, rechts DJ Premier
Guru was de helft van het duo Gang Starr, samen met DJ/producer DJ Premier. DJ Premier zorgde voor de beats en Guru rapte eroverheen en samen behoren ze wat mij betreft tot de beste hip-hopgroepen van de jaren 90. Grappig weetje is trouwens dat je DJ Premier misschien wel eens hebt gezien, hij zit namelijk in de clip van de grote hit Barbra Streisand (hij is degene die op een gegeven moment gaat scratchen). Guru is eigenlijk niet een van mijn favoriete rappers, degene die Gang Starr zo goed maakte is naar mijn mening DJ Premier, een van de beste hip-hopproducers. Dit nummer is daar een perfect voorbeeld van, hoe hij een stoffige obscure jazzplaat (hoe vindt hij ze toch?) om weet te toveren tot een prachtige beat (hij heeft de eerste 13 seconden van die obscure jazzplaat gebruikt). Guru is op dit nummer ook op zijn best, en ik vond de titel wel erg toepasselijk, want Guru is nu helaas 'above the clouds'.
Guru is overigens de eerste rapper, de tweede rapper is Inspectah Deck, een gastrapper die verder niks met Gang Starr te maken heeft.
De groep werd al in 1985 opgericht door Guru, wiens echte naam Keith Elam is. Hij gebruikte toen nog de naam Keithy E. The Guru. De groep bestond toen uit hem en ene DJ 1, 2 B-Down en ze werden geholpen door allerlei producers. Samen hebben ze toen in totaal drie singletjes uitgebracht, waarna ze alweer uit elkaar gingen, en Guru nog de enige was die verder wou gaan onder de naam Gang Starr. Toen kwam hij ene Waxmaster C tegen, die hem een beat stuurde, en die beat beviel Guru wel. Waxmaster C veranderde zijn naam naar DJ Premier, en samen vormden de twee vanaf toen Gang Starr.
Ze hebben in totaal zes albums uitgebracht (van 1989 tot 2003), die bijna allemaal nog zeer gewaardeerd worden door veel hip-hopliefhebbers. In 2004 gingen ze echter uit elkaar, waarna Guru zich bezig ging houden met de combinatie van jazz en hip-hop en DJ Premier voor allerlei artiesten ging produceren. Helaas is Guru niet meer onder ons, maar hopelijk zal DJ Premier nog vele mooie dingen maken.
Vandaag een gouwe ouwe, een echte klassieker! Want ook vroeger werd er veel goede muziek gemaakt! Het liedje van vandaag komt uit 1961, sterker nog, volgens Wikipedia is het op 21 januari 1961 opgenomen, wat het bijna precies 50 jaar oud maakt, en wat mij betreft staat het nog steeds als een huis! Het is een ontzettend aanstekelijk liedje dat lekker in je hoofd blijft hangen, en het is ook een erg vrolijk liedje, wat dan weer haaks op de tekst staat. De tekst gaat namelijk over een verloren liefde, zijn liefde is er namelijk vandoor. Blijkbaar kan ie er nog steeds vrolijk over zingen. Vooral het wa-wa-wa-wa-wonder why why-why-why-why-why maakt het liedje helemaal af. En verder nog een supervrolijk deuntje van een fluit (?).
Del Shannon werd er echter minder vrolijk van, hij heeft in 1990 zelfmoord gepleegd. Hij is geboren als Charles Weedon Westover en groeide op in Amerika waar hij veel naar countrymuziek luisterde, en hij leerde de ukulele en de gitaar te bespelen. Hij ging vervolgens in het leger, kwam in Duitsland terecht, en speelde daar in een bandje genaamd The Cool Flames. Terug in Amerika ging ie werken als vrachtwagenchauffeur en tapijtverkomen, maar part-time werkte hij ook als ritme-gitarist in een bandje. Toen de zanger daarvan in 1958 werd ontslagen, werd hij zanger en de hoofd-gitarist, om het zo maar te noemen. Daarbij gaf hij zichzelf de naam Charlie Johnson en de band The Big Little Show Band. Begin 1959 kwam keyboard-speler Max Crook erbij. Samen met die Max Crook kwam hij in julie 1960 bij een label terecht, die hem aanraadde zijn naam te veranderen, en zo werd hij Del Shannon, als de combinatie van de voornaam van een vriend, en 'del' zou van zijn favoriete auto Cadillac Coupe de Ville komen (ja, ik snap hem ook niet helemaal, maargoed).
Vervolgens ging hij naar New York met zijn maatje Max Crook, want ja, New York, daar is het allemaal om te doen he. Daar is de big business. Afijn, het wilde niet echt lukken, totdat hun werd aangeraden om een oude song, Little Runaway te herschrijven. Dat werd Runaway en meteen een gigantische wereldhit. Dat succes heeft hij vervolgens nooit meer weten te evenaren. Eind jaren 80 raakte hij aan de alcohol en kwam hij in depressies terecht. Ook wou hij bij de Traveling Wilbury's, een supergroep, bestaande uit allerlei grote artiesten. Roy Orbison, een lid daarvan, was namelijk in, ik geloof, 1989 overleden, en hij zou daar volgens geruchten de vervanger van worden. Maar hij schoot zichzelf begin 1990 dood. De Traveling Wilbury's hebben om hem te eren een versie van Runaway gespeeld en opgenomen. De versie verschilt weinig van het origineel, maar is zeker de moeite waard, vooral omdat er zoveel energie in zit.
Verder vond ik nog een live-filmpje van Del Shannon in 1986 bij David Letterman, zijn grote hit Runaway spelend. Erg leuk om te zien:
Onder het mom van vaderlandsliefde wil ik ook regelmatig nummers van Nederlandse makelijk langs laten komen. De eerste Nederlandse band die ik aan wil prijzen is Johan. Ondanks de suffe naam (in het begin heetten ze Visions of Johanna, maar dat hebben ze helaas afgekort), maakte deze band prachtige popmuziek. Maakte, ja, want helaas is de band in 2009 uit elkaar gegaan. Dit nummer is een perfect voorbeeld van die prachtige popmuziek, want oh wat een mooie melodie, en oh wat mooi gezongen. En luister eens naar die tekst, niet echt vrolijk, maar oh zo mooi. When the day is done, and everybody's gone, there's still a ghost inside your head haunting you. :'(
Ja, Nederlanders kunnen ook wel muziek maken hoor! De band Johan is opgericht in Hoorn, in 1990 als Visions of Johanna (vernoemd naar een nummer van Bob Dylan), en pas in 1996 maakten ze daar Johan van. Zanger Jacob de Greeuw had voor de oprichting echter al in een hoop bandjes gespeeld, eind jaren 80, en in 1990 bereikte hij met zijn band Little Mary Big zelfs de finale van de Grote Prijs van Nederland, waar hij tweede werd. Vanwege ruzie met de zangeres werd de band opgeheven, waarna hij een nieuwe band oprichtte met een jeugdvriend: Visions of Johanna dus. Daarmee deed hij in 1992 weer mee aan de Grote Prijs van Nederland, maar wist deze keer niet verder te komen dan de halve finale.
Het succes kwam echter pas echt na de naamsverandering. Ze doken de studio in om een debuutalbum op te nemen, en dit album werd ontzettend positief ontvangen, en zelfs in het buitenland uitgebracht waarna ze nog even door de VS hebben getoerd. Ook hebben ze toen op Pinkpop gespeeld. In 1998 wilden ze meteen aan een nieuw album gaan werken, maar door een hoop personeelswisselingen en de depressies van Jacob de Greeuw lukte dat niet. Uiteindelijk kwam dat nieuwe album pas in 2001, en komen op die plaat de depressies van Jacob de Greeuw heel erg naar voren. De depressies zouden hem blijven achtervolgen. Dat album uit 2001 heet Pergola en is het album waar Day Is Done opstaat. Staan nog wel een aantal erg mooie nummers op, de moeite waard! :)
Johan heeft echter nooit groot succes gehad, de top 40 hebben ze nooit weten te bereiken, alleen een keertje de tipparade. En dat is mijns inziens zwaar onterecht. Desondanks een van de beste bands die Nederland heeft gehad!
Over The Walkabouts weet ik eigenlijk niet zoveel. Ik ken dan ook alleen dit nummer (waar ik maar snel verandering in ga brengen), maar het is zo'n mooi nummer dat ik hem eigenlijk wel met jullie moest delen. Ik heb gelezen dat ze behoorlijk beïnvloed zijn door folkzangers uit de jaren 60 en dat is ook wel te horen. Maar het mooiste aan het nummer vind ik de prachtige zanger. Maar ze hebben ook een ontzettend gevoel voor het maken van een mooi popliedje, en daar hou ik wel van. Ook van folk hou ik wel, dus het folksausje eroverheen smaakt mij wel. En aan het plaatje dat ik van ze heb gevonden te zien, zijn ze van het Subpop-label, een label dat wat mij betreft garant staat voor kwaliteit. In ieder geval leuk, eens een bandje uit Seattle dat geen grunge maakt.
Zoals beloofd een berichtje als Adele's cover van Lovesong (zie vorig bericht) op het internet te vinden is. En zowaar, een dag later al! Volgens mij heeft Adele door hoe benieuwd wij allen zijn, en is ze ons tegemoet gekomen, wat is het toch een aardige meid! ;)
Anyway:
Zelf vind ik hem erg goed gelukt. De eerste helft vind ik wat te traag en wat minder, maar ergens op de helft komt er een versnelling en vanaf daar klinkt het erg mooi. Ze heeft er ook een heel ander nummer van gemaakt, het klinkt nu helemaal als Adele. Erg mooi gedaan hoor. :)
De reden voor dit nummer is weer een cover. Maar niet omdat ik de cover zo slecht vind. De cover is namelijk nog niet officieel uitgebracht. Adele covert dit nummer op haar nieuwe album 21, dat nog uit moet komen, en zelf ben ik erg benieuwd wat zij ervan gemaakt heeft, maar ik vond het ook een mooie gelegenheid om Lovesong wat te belichten. Lovesong vind ik immers een erg goed nummer van een van mijn favoriete albums. Het is een van de mindere nummers van het album naar mijn mening, maar het was wel een single, en elk nummer van dat album vind ik goed, dus genoeg reden om het hier neer te zetten en er wat over te schrijven.
The Cure is opgericht rond de hele punkrevolutie, zo roind 1977 en had in het begin dan ook een wat punky geluid, maar ook een heel eigen geluid. Hun magnum opus is wat mij betreft echter het album Disintegration dat in 1989 uitkwam, en volstond met hele bijzondere lange sfeervolle nummers, net alsof je in een sprookje belandde, maar dan wel een ontzettend emotioneel sprookje. Echt een prachtig album, en Lovesong is daar eigenlijk het korste en het meest poppy liedje van. Geen lang uitgesponnen nummer, maar gewoon een popliedje van drie minuten, dus het valt wel wat uit de toon op het album. Het mooiste aan de nummer vind ik de instrumentatie (die gitaar, geweldig!), en de karakteristieke zang van Robert Smith, een beetje een aansteller, maar ik hou ervan. In de clip is ie al helemaal emo, maar die krijg ik hier even niet in het bericht, dus daarom heb ik een mooie akoestische versie geplaatst. Mocht je toch de clip willen zien, hij staat hier.
The Cure is een band die vooral rondom de zanger Robert Smith draait (al zijn de gitarist en bassist ook onmisbaar, samen zetten ze echt die Cure-sound neer), en al een behoorlijke tijd meedraait. Al 35 jaar maakt de band muziek, en nog steeds brengen ze regelmatig muziek uit. Ze hebben dan ook een imposant oeuvre, waarvan niet alles misschien even sterk is, maar waar wel heel veel erg goede bijzit. Ze hebben erg depressieve muziek en erg vrolijke muziek gemaakt, en alles wat daar tussenzit. Ik ken zelf ook nog niet alles, maar wat ik ken is meestal wel erg mooi. Ik kan veel over The Cure zeggen, maar ik laat de muziek voor zich spreken. De band heeft veel invloed gehad op een hoop bands en eigenlijk ook echt niet met een nummer samen te vatten (en zeker niet deze), maar ach. Als de Adele-cover er is, zal ik wel een linkje neerzetten op m'n blog, leuk om te vergelijken. :)
Elke zaterdagochtend voor ik naar m'n werk ga, eet ik m'n ontbijt waarbij ik altijd MTV opzet. Want ja, ik moet toch een beetje bijblijven natuurlijk. Op een zaterdag drukte ik op de knop en dacht ik: he wat leuk, ze draaien Supergrass! Mijn vreugde maakte echter al snel plaats voor teleurstelling toen ik erachterkwam dat het helemaal geen Supergrass was. Het was ene Travie McCoy (ohja die van Billionaire, maar dat nummer vond ik al niks), die gewoon het refrein van het nummer Alright van Supergrass had gejat, en er zelf nauwelijks iets aan toevoegde. Begrijp me goed, ik heb niks tegen covers, en ik juich het toe om er je eigen ding van te maken, maar in mijn ogen werd gewoon telkens het refrein gezongen waartussendoor Travie wat losse kreten riep om het wat op te vullen, en daarbij miste het alles wat het origineel zo leuk maakte. En het werd een hit. Maarja, het is wel heel makkelijk he, op zo'n manier. Maargoed, ik wil het positief houden, dus laat ik het over Supergrass hebben.
Sinds toen heb ik Alright van Supergrass weer veel gedraaid, en wat is het toch een ontzettend leuk nummer. Het is namelijk echt het ultieme feel-good nummer! Wat een vrolijkheid, wat een energie, en dan ook nog eens een echte feelgood-tekst erbij. Het knalt er al meteen geweldig in met het pianodeuntje, en vervolgens spat de enthousiasme er vanaf. Je hoort gewoon dat er drie jonge jongens met heel veel plezier hun liedje spelen. En de clip past er perfect bij waar ze met z'n drieën supervrolijk en gek doen. Kijk zelf maar, en word vrolijk:
Wie zijn deze drie jongens dan? Supergrass bestaat uit Gaz, de zanger, Mick de bassist, en Danny de drummer. Ook de broer van Gaz hoort soms bij de band als keyboardspeler. Het begon allemaal met de band The Jennifers, waar Gaz (toen nog maar 16 jaar) en Danny (toen 18) samen in zaten. Ze hebben slechts een singletje uitgebracht, in 1992, voordat ze alweer uit elkaar gingen. Gaz kwam Mick vervolgens tegen als een collega, en ze raakten bevriend. Omdat ze allebei geïnteresseerd in muziek waren en het ook speelden, nodigde Gaz Mick uit om met hem en Danny te komen jammen. Supergrass was ontstaan. Althans, in eerste instantie Theodore Supergrass, maar dat eerste gedeelte hebben ze al snel van de naam weggelaten.
In 1994 brachten ze hun eerste single uit, Caught By The Fuzz (ook erg leuk!), en ze werden al snel ontdekt door het grote label Parlophone die de single opnieuw uitbracht. Het werd al snel opgepikt, en de tweede single, Mansize Rooster (ook al erg leuk!) bereikte zelfs al de top 20 in Engeland. De single daarna bereikte de top 10, en vervolgens brachten ze hun debuutalbum uit, met meteen daarna deze single, Alright. Het werd hun allergrootste hit. Oftewel: het kan heel snel gaan met een band, dat blijkt maar weer. Binnen 2 jaar waren ze al superpopulair. Ze zijn in Engeland ook altijd wel een populaire band gebleven tot ze in 2009 stopten, helaas. Maar ze hebben een hoop goede muziek achtergelaten, waaronder dus het supervrolijke Alright!
Het leek me wel mooi om te beginnen met wat momenteel mijn favoriete liedje is. Ik ken het eigenlijk al heel lang, maar ik heb het kortgeleden herontdekt. Op een of andere manier drong toen pas tot me door hoe mooi het nummer eigenlijk is. Ik heb het over The First Time Ever I Saw Your Face van Roberta Flack. Het is goed mogelijk dat je Roberta Flack kent, haar bekendste nummer is Killing Me Softly With His Song. Dit nummer vind ik echter nog veel mooier... het is sowieso het mooiste liefdesliedje aller tijden. Wat maakt het zo mooi? Het is zo verschrikkelijk mooi gezongen, vol emotie, ingetogen op de momenten dat het moet, uithalen op de momenten dat het mag, en wat heeft zij toch een prachtige stem. Ook is het in een liefdesliedje ontzettend moeilijk om cliche's te omzeilen, maar deze tekst vind ik totaal niet cliche, en geeft perfect het gevoel van verliefdheid weer. Ach, luister maar gewoon:
Roberta Flack is een Amerikaanse zangeres, geboren in 1937, en van Afrikaanse afkomst. Roberta is erg bijzonder, zij speelde namelijk in haar jeugd klassieke muziek op de piano, en was daar zo verschrikkelijk goed in dat ze al op haar 15e (!!) aangeboden kreeg door de Howard University om daar een muzikale studie te gaan doen. In eerste instantie was dat dan ook met de nadruk op het pianospelen, maar later ging ze zich richten op het gebied van zang. Zij studeerde af op haar 19e (!!), en ging Engels en muziekles geven, hoewel ze eigenlijk verder wou studeren. Ze moest echter wel, omdat haar vader plotseling overleed.
Ondertussen was ze druk bezig met haar muzikale carriere. Ze speelde regelmatig in clubs, al was ze nog wel veel bezig met de klassieke muziek. Ze begeleidde bijvoorbeeld operazangers op de piano. D'r bekendheid groeide echter veel sneller toen ze zich op iemands aanraden ging richten op de popmuziek. En al snel werd ze "ontdekt" toen er een bekender muzikant volledig overweldigd werd door haar stem. Die regelde meteen een auditie voor haar bij de grote platenmaatschappij Atlantic Records. Dit allemaal in 1968 als ze dus al ruim 30 is, het ging dus niet zo snel als ik het doe voorkomen, maar: de aanhouder wint!
In 1969 wordt er in slechts 10 uur een debuutalbum opgenomen. Het ging allemaal erg makkelijk omdat ze liedjes speelde die ze al jaren speelde, en er dus erg vertrouwd mee was. Op dat album staat dus onder andere The First Time Ever I Saw Your Face. Het wil echter niet zo vlotten met haar carrière. Ze brengt een single van het album uit, die helemaal niks doet, en ze heeft nog twee albums en een aantal singles daarvan erop zitten, als het succes haar ineens toe komt waaien. Hoe dat ineens komt? De bekende acteur Clint Eastwood maakt in 1972 zijn debuut als regisseur, en voor zijn film heeft hij een nummer van Roberta Flack gebruikt, jawel: The First Time Ever I Saw Your Face. Het nummer wordt een razend succes, de grootste hit van het jaar, en blijft zes weken achter elkaar op nummer 1 staan. Eindelijk het succes waar ze zo lang voor heeft gewerkt, en terecht! (in Amerika dus, in Nederland wist het echter ook de top 10 te halen!)
Het liedje zelf is een cover, en het origineel is een folk liedje uit 1957, gezongen door de zangeres Peggy Seeger, en geschreven door de man waar ze later mee zou trouwen. Het origineel klinkt wel behoorlijk anders. Het origineel klinkt echt nog als een simpel folkliedje, en Roberta Flack heeft het wat langzamer gemaakt, meer een ballad (wat ook meer bij de tekst past), en met haar stem naar mijn mening echt het origineel verreweg overtroffen. Roberta zingt de sterren van de hemel, en de instrumentatie is simpel, maar effectief. Prachtig nummer, en ik krijg door de tekst echt zin om verliefd te worden. :)
Muziek, het houdt iedereen wel bezig, maar de een wat meer dan de andere. Mij houdt het ontzettend bezig; het is mijn grote passie. Ik wil echter ook wel eens wat delen, en daarom deze blog. De bedoeling is om elke dag een liedje te plaatsen (voorzien met een linkje, zodat je er meteen naar kan luisteren) met informatie over de betreffende artiest en het liedje zelf. Ik vind het namelijk sowieso leuk om erover te schrijven, en ik hoop anderen ook nog kennis te laten maken met mooie maar veel te onbekende muziek. Aangezien ik ontzettend van variatie hou, zal ik het heel erg gaan afwisselen, ik wil de meest uiteenlopende genres langs laten komen, en van wat bekende klassiekers (omdat iedereen die toch zou moeten kennen) tot de meest obscure dingen. Voor ieder wat wils, hoop ik. Veel plezier!
