Blur in twintig liedjes

1. She's So High

Een liedje over seks en drugs, daar begon het allemaal mee. Niks deed vermoeden dat Damon Albarn later fantastische teksten zou schrijven, maar muzikaal zit het bij deze debuutsingle al meteen goed. Een eigen stijl hadden ze nog niet echt, maar wel al het gevoel voor een sterk popliedje. Damon Albarn zelf kijkt zeer ontevreden terug op het debuutalbum, en het wordt ook vaak over het hoofdgezien, maar wat mij betreft zeer onterecht. Eén van de leukste Blur-albums, met zelfs wat lichte shoegaze-invloeden. Dit liedje werd nog niet echt een grote hit, tweede single There's No Other Way wist echter al de top 10 te bereiken.
Maar het absolute hoogtepunt van het debuut is:

2. Sing

Al drie jaar eerder opgenomen, toen Blur nog Seymour heette, maar voor het debuutalbum onder de naam Blur werd het opnieuw opgenomen. Ook werd het voor de film Trainspotting gebruikt, dat grotendeels over drugs gaat. Dat is geen toeval, want ook dit nummer gaat duidelijk over drugs: "I can't feel, I am numb, so what is the worth in all of this". Ook muzikaal gezien kan ik me voorstellen dat het op een drugservaring is gebaseerd. Sing is een nummer waar je helemaal in kan verdrinken, en laat al zien hoe experimenteel de band is ingesteld, ondanks het feilloze gevoel voor perfecte pop. Het past namelijk totaal niet bij de rest van het album, of zelfs de rest van het oeuvre, maar oh wat is het mooi. 

3. Popscene

Popscene zou de eerste single van het volgende album worden maar flopte behoorlijk, wat tevens een behoorlijke klap voor de band is. Ze zaten krap bij kas, en na het succes van het debuutalbum was dat toch even slikken. Dat deed ze besluiten om het anders aan te pakken voor het tweede album, waar Popscene dus ook niet op zou verschijnen. Hierdoor zie je het snel over het hoofd, want het staat op geen enkel album. Toch is het niet onaardig, en ook typisch Blur. Aanstekelijk, vlot, voor hun beginperiode wel nogal stevig. En dus essentiëel voor de ontwikkeling voor de band. En voor leuke YouTube-comments, zie de tweede topcomment. En vooral voor je de clip bekijkt.

4. For Tomorrow

Een nieuwe richting dus. Al snel na het eerste album en Popscene ging het achteruit met de band, rivalen Suede werden veel populairder en er moest iets gebeuren. Het resultaat was het album Modern Life Is Rubbish, geïnspireerd door The Kinks en The Small Faces, met scherpe teksten, het Engeland van toen observerend. Het werd dan wel geen groot commercieel succes, het album werd wel positief beoordeeld door de pers, en de band wist zich toch weer terug te vechten. En Modern Life Is Rubbish is in retrospect een essentiëel album voor Blur en voor de britpop in het algemeen. Hoe dan ook, toen ie af was, stond er eigenlijk nog niet echt een single op. Die schreef Damon op het laatste moment nog. Een vrolijk lalala-refrein, kan niet misgaan. En eigenlijk is het wel raar dat het niet echt een grote hit werd, want wie wordt hier nou niet vrolijk van? Het is uiteindelijk dan ook echt een Blurklassieker geworden. Eigenlijk is het de voorbode van de komende twee albums. En dus ook van het succes.

5. Girls and Boys

Wat is de grootste hit van Blur in Amerika en de enige hit van Blur in Nederland? Waarschijnlijk zouden de meeste mensen Song 2 noemen, maar het is Girls and Boys. Ook was het hun definitieve doorbraak in Engeland. Het was de eerste single van het album Parklife, en ze hadden al eens de top 10 gehaald in Engeland, maar vanaf Girls and Boys waren ze definitief een grote band. Ironisch genoeg gebeurt dat dan weer met een minder nummer, maar het valt te goed te begrijpen dat het aansloeg. Ook het favoriete nummer van de drummer, zo heeft ie ooit aangegeven... omdat ie er zelf niet in voorkomt. En toegegeven, het is ontzettend catchy en opgewekt.

6. To the End

Na al de vrolijkheid van Girls & Boys, moest de opvolgende single maar een prachtige ballad worden. Om te laten zien dat de band dat óók kan, zo stel ik me voor. Want dat kunnen ze zeker. To the End is een erg mooi, romantisch aandoend liedje over hoe de moeilijkheden in een relatie worden overkomen, met bijpassende Franse fluisterzang op de achtergrond. Zwijmelnummer.

7. Parklife

Derde single van Parklife werd het ontzettend grappige titelnummer, waarin de coupletten worden verteld door acteur Phil Daniels met cockney-accent. Eén van de ultieme britpopliedjes. Het heeft namelijk alles wat britpop hoort te hebben. Humor, vrolijkheid, aanstekelijkheid, luchtigheid, en dat alles verpakt in een popliedje van drie minuten. Britpop is geen Oasis die zichzelf veel te serieus nemen en waar Liam zo door de muziek heen zit te zeiken alsof ie er eigenlijk totaal geen zin in hebt. Van britpop krijg je er juist wel zin in, het gevoel dat britpop is alsof de lente begint, maar dan wel een lente vol met humor. En dit is het ultieme britpopnummer. Neem nou dat gitaarriffje, dat is toch onweerstaanbaar?

8. This Is a Low

En nog een livefilmpje van een albumtrack van Parklife. Omdat ie zo mooi is. To the End is een mooie ballad, maar dit overstijgt dat nummer behoorlijk. En wat een prachtig beeld van Damon Albarn op 4:56. Overigens één van de knapste mannen die ik ken. Ik heb normaal moeite om over mannen te oordelen, maar er zijn toch wel een aantal mannen waarvan ik ze toch op een bepaalde manier ontzettend knap vind, waaronder Damon. Ook nog eens één van mijn grote helden.

9. Country House

The Beatles en The Rolling Stones worden altijd afgeschilderd als grote rivalen, maar dat is eigenlijk natuurlijk helemaal niet waar. De twee bands waren zeker in het begin bevriend met elkaar. De twee grote rivalen in de Engelse popmuziek waren Blur en Oasis. Dat uitte zich later tijdens een editie van de BRIT Awards, waar Oasis het nummer Parklife belachelijk maakte en het omdoopte tot Shitelife. In 1995 waren Blur en Oasis de twee grootste bands van Engeland. Oasis had net een album uit, Blur kwam met een nieuw album, waarvan de eerste single Country House werd. De datum dat deze uitkwam was precies dezelfde als de datum waarop de tweede single van Oasis uitkwam, waardoor dit de geschiedenis in ging als 'the Battle of the Britpop', de strijd om de eerste plek van de hitparade. Blur won. Ohja, het liedje. Weer typisch zo'n vrolijk Blurliedje met een leuke tekst. Niks mis mee, maar ze hebben betere.

10. The Universal

De tweede single van het vierde album werd het prachtige The Universal. Ontzettend mooi liedje. Prachtig! Kan het niet vaak genoeg zeggen: heel erg mooi! Waar de tekst nou precies over gaat, weet ik niet, het klinkt mooi. Maar het liedje heeft vooral zo'n prachtige melancholische sfeer over zich heen. Als die strijkers beginnen, ben ik al verkocht. En dan die prachtige zang van Damon. Prachtige clip ook, geïnspireerd door de film A Clockwork Orange van Stanley Kubrick die ik nog eens moet zien. De hoes is dan weer gebaseerd op het begin van 2001: a Space Oddysey. Wat mij betreft het allerallermooiste Blurnummer. 

11. Stereotypes

Stereotypes, there must be more to life. Toch gebruikt Damon het erg veel in de teksten van het betreffende album. Omdat de videoclip totaal niet interessant is heb ik een leuk livefilmpje opgezocht, waar ze een akoestische versie laten horen. Het leukste vind ik eigenlijk het droge 'cheers, mate' van Damon nadat de presentator een verhaaltje in het spaans heeft afgestoken.

12. Beetlebum

Het vijfde Bluralbum is selftitled zoals een debuutalbum vaak is en zou je als een nieuw begin kunnen zijn. Weg zijn de toegankelijke, aanstekelijke popliedjes. Het vijfde album is een stuk moeilijker en experimenteler dan we van de band gewend zijn. De tekst van de eerste single gaat over drugs, dus weer terug bij af? Dat dan weer niet, de band heeft zich duidelijk ontwikkeld en is aan iets nieuws toe. De eerste single Beetlebum is wel een toegankelijk popliedje maar duidelijk anders dan veel van de voorgaande singles. Er is geen britpop op het album meer te bekennen, sterker nog, het album klinkt totaal niet Engels meer. Beetlebum is een duidelijk hoogtepunt, zelfs één van de mooiste Blurliedjes, terwijl ik de reden daarvoor heel moeilijk te duiden vind. Het voelt gewoon ontzettend fijn aan. En het werd na Country House hun tweede nummer 1-hit in Engeland.

13. Song 2

Blur is een fantastische band die een hoop te bieden heeft, maar ironisch genoeg wordt een nummer dat totaal niet serieus bedoeld is hun bekendste nummer. Het is zelfs een parodie, een parodie op grungemuziek (bijv. Nirvana). In dat opzicht is het goed geslaagd, maar het is dus eigenlijk een heel atypiscb Blurnummer. En het enige Blurnummer dat vele mensen kennen helaas. Eerlijk is eerlijk, het is  wellicht het ultieme meezingnummer, iets dat ik soms zelf ook doe. Want ondanks alle frustraties dat de massa alleen dit van Blur kent, kan ik het ook heus wel waarderen. Overigens maakte Damon Albarn in een ander bandje van hem, Gorillaz, ook nog eens een parodie op punkmuziek.

14. Country Sad Ballad Man

Over Gorillaz gesproken. Een aantal nummers van Gorillaz verwijst voor mijn gevoel al licht naar het debuutalbum van Gorillaz. Natuurlijk heb je dat al snel met dezelfde zanger, met een zeer karakteristieke stem, maar het is ook een bepaalde sfeer in de muziek. Country Sad Ballad Man is daar een voorbeeld van. Het staat in ieder geval vrij ver af van hun vroegere muziek en doet eigenlijk meer Amerikaans dan Engels aan.

15. Death of a Party

Hetzelfde geldt Death of a Party. Een wat donkere sfeer, wat elektronische invloeden, het lijkt erop dat Damon Albarn al naar het debuutalbum van de Gorillaz aan het toewerken was en het in zijn hoofd aan het vormen was. Waarschijnlijk hebben ze met zulke dingen een hoop fans van zich vervreemd... maar ook een hoop nieuwe fans gekregen!

16. Tender

Ondanks het experiment van het selftitled album waren de mannen niks van hun populariteit verloren, en ook de single van het zesde album, 13 genaamd, werd een enorme hit in Engeland, net van de eerste plek afgehouden door Baby One More Time van Britney Spears. Hierin werd ook weer iets nieuws geprobeerd, er kwam namelijk een heus gospelkoor aan te pas. Dus niet het pretentieloze opgewekte van de singles ten tijde van Parklife, maar juist heel krachtig. Een simpel clipje, maar daar valt wel in te zien dat de mannen er echt plezier aan beleven. Wat me opvalt in dit nummer is hoe mooi de stem van Damon Albarn is. Overigens zingt gitarist Graham Coxon ook nog een stukje (oh my baby, oh my baby, oh why, oh my), en dat zal in het volgende nummer een stuk meer worden.

17. Coffee and TV

Natuurlijk, het nummer van die ontzettend leuke clip met het levende melkpak. Ook één van de weinige nummers (de enige?) waarin gitarist Graham Coxon een prominente rol als zanger heeft (de tekst heeft ie overigens ook geschreven). Niet slecht, maar je merkt toch wel dat Damon Albarn, die in de refreinen zingt, een veel betere zanger is. Ook het liedje vind ik persoonlijk niet zo sterk, maar hij moest er gewoon bij, door de clip. En omdat het gewoon één van hun bekendste singles is, en om Graham eens in het zonnetje te zetten. Want ondanks dat ik het telkens over Damon heb, is Graham natuurlijk ook essentieel voor Blur.

18. No Distance Left to Run

Een emotioneel liedje over Damons verbroken relatie met zangeres Justine Frischmann van Elastica, waar de zanger van Suede overigens ook een relatie mee heeft gehad. Voor Damon zelf dus ook erg emotioneel om het te zingen. Een mooi klein liedje, het weet de emotie goed over te brengen. De clip is ook memorabel, daarin worden de leden van Blur gefilmd terwijl ze slapen, en wordt Damon gefilmd als ie net wakker wordt en wordt er iets over het liedje gevraagd. Heeft een leuk effect.

19. Out of Time

Helaas maar één nummer van hun zevende en laatste album, omdat ik dat album nog niet ken. Deze eerste single van het album ken ik wel, en vind ik nog prachtig ook. Graham Coxon is tussen dit album en het voorgaande album vertrokken, en er is inderdaad weinig gitaar te horen, maar die mis ik ook helemaal niet, hoe goed ik Graham Coxon ook is. Het is een prachtig liedje die heel mooi wordt begeleid door de ritmesectie en wat verdere tierelantijntjes. Damon Albarn zingt ontzettend mooi, en het is een nummer om helemaal in weg te dromen. Misschien is dit eigenlijk wel mijn favoriete Blurliedje ipv The Universal. Het zal weinig schelen...

20. Under the Westway

Na het laatste album Think Tank in 2005 is het een tijd stil geweest rondom de band. In 2009 keerde Graham Coxon echter terug bij de band, en in 2010 brachten ze weer een liedje uit, speciaal voor Record Store Day: Fool's Day. Vorig jaar brachten ze ook weer een single uit, dit liedje, en wat me opvalt als je naar de laatste liedjes luistert is dat ze op een enkeling na allemaal rustige melancholische liedjes na. Het lijkt erop dat Blur definitief hun vrolijke britpopverleden achter zich heeft gelaten en helemaal voor de melancholie gaat. Maar met Damon Albarn weet je het nooit. Nu zijn de heren ook weer aan het touren en dat maakt me erg benieuwd naar een mogelijk nieuw album. Al moet ik eerst nog eens Think Tank beluisteren (en 13 beter leren kennen). Hoe dan ook heeft de band een prachtig oeuvre opgebouwd en is het wat mij betreft toch lang niet klaar. 

#77: Built to Spill - Keep It Like a Secret

 Built to Spill is simpelweg een fantastische band, maar ik heb hier toentertijd stom genoeg het verkeerde album gekozen. Van de zeven albums ken ik alleen nog de eerste vier erg goed, en daarvan vind ik dit de minste. Nou komt de band wellicht nog wel een keer voor in m'n lijst, maar dat neemt niet weg dat dit achteraf bezien de verkeerde keuze was. Keep It Like a Secret is best een leuk album, maar mist grotendeels wel de genialiteit die Built to Spill vaak laat zien. Het heeft niet het rauwe karakter van het eerste album, het heeft niet de briljante popliedjes van het tweede album, en het heeft niet de lange uitgesponnen gitaarstukken van het derde album. Ook de teksten zijn niet zo geniaal als ze kunnen zijn bij deze band.

Betekent dat dat dit een slecht album is? Nee! Het is wellicht zelfs best een goede kennismaking met Built to Spill. Stukken toegankelijker dan het voorgaande album. Het is eigenlijk gewoon een simpel en lekker rockalbum, dat het beste tot zijn recht komt als je het luid door de luidsprekers laat klinken. Ik weet nog dat ik dit album een tijd niet meer had gehoord, en het weer eens beluisterde, via oordopjes. Viel zwaar tegen, ik snapte er niks van. Weekje later speelde ik hem af via mijn luidsprekers, en toen snapte ik het! Dat illustreert goed dit album.

Overigens is hetgene wat dit toch boven een gemiddeld rockalbum laat stijgen het gitaarspel. Doug Martsch is absoluut de beste gitarist die ik ken, zwaar ondergewaardeerd. Op dit album komt dat nog niet zo naar voren, maar is het wel te horen. Het mooie van zijn gitaarspel is ook dat hij niet laat zien hoe goed ie is, maar in dienst van het nummer speelt. Je zou kunnen zeggen dat ie soms solo's speelt, maar ze klinken gewoon als een onderdeel van het nummer, en voegen daar daadwerkelijk een laag aan toe.

Er valt dan ook nog genoeg te genieten op dit album. Neem nou de gitaarintro van Time Trap of de wisselingen van snelheid en instrumentaal/met zang in Sidewalk. Het is allemaal gewoon geweldig gespeeld. Daarbij staan er gelukkig nog wel twee nummers op die er bovenuit schieten en toch wel kleine hoogtepunten in het oeuvre van BtS te noemen zijn.

Carry the Zero is een nummer dat na meerdere luisterbeurten steeds meer tot me door begon te dringen als een ontzettend goed nummer. Heerlijk gitaarspel, een fijn meeslepend liedje. De tekst begrijp ik eigenlijk niet echt, maar klinkt toch best wel goed. Het is geen couplet-refrein nummer, maar bouwt juist erg sterk op, en wordt steeds intenser.

Het zal vast geen toeval zijn dat precies de twee langste nummers de hoogtepunten zijn. Carry the Zero duurde bijna zes minuten, maar het geniale Broken Chairs duurt bijna negen minuten, een lengte die voor Built to Spill niet zo bijzonder is. Wel zijn zij de band om een nummer zo lang boeiend te houden. En over intens gesproken... Dit heeft de verbetenheid die vaker is te horen op eerdere albums. Briljant gitaarspel, en het is altijd fijn als een band de tijd neemt voor hun muziek, en voor een mooie opbouw zorgt. Toch wel één van hun donkerste nummers, denk ik, en de eerder genoemde verbetenheid, zowel te horen in de zang als in het gitaarspel, is prachtig. Dit is met passie gespeeld, met passie gemaakt. Mag van mij wel heel lang door blijven gaan. En het gaat al zo lekker lang door.

Al met al dus een erg leuk rockalbum met een aantal briljante momenten.

#78: Blackfilm - Blackfilm

Eén van de dingen die ik ontzettend kan waarderen in muziek is sfeer. En dit album is wel een perfect voorbeeld van een sfeerplaat. Wat voor sfeer? Kijk maar naar de hoes! Prachtige hoes, mede doordat ie zo goed bij de muziek van het album past. Blackfilm is een project (persoon? groep? ik weet het eigenlijk niet) uit Londen, waar volgens mij verder ook weinig over bekend is en die grotendeels instrumentale muziek maakt. Muziek die goed zou kunnen werken als filmmuziek maar ook uitstekend op zichzelf staat. Als ik de sfeer van het album zou moeten omschrijven, zou ik zeggen dat het is alsof je midden in de nacht door een grotendeels verlaten stad heenloopt. Een beetje griezelig dus, dat wel. Blackfilm zelf dacht er volgens mij ongeveer hetzelfde over, aangezien een van de nummers Midnight to 4 AM heet.

Vaak pik ik op m'n blog nummers eruit, hoogtepunten van het album. Dat vind ik hier heel moeilijk. Ten eerste omdat dit album heel erg een geheel is, en ten tweede omdat dit album meer sfeergericht dan liedjesgericht is. Blackfilm is naar mijn mening een album dat je gewoon eens moet beluisteren, met de koptelefoon, in het donker.

Het is een album dat als je er goed naar luistert vrij simpel in elkaar zit. Het doet heel erg denken aan Massive Attack ten tijde van Mezzanine, maar dan zonder zang. Er wordt een donkere sfeer neergezet door middel van samples, waaronder donkere piano- en cellomelodieën, maar ook onheilspellende geluiden en soms ook stemmen. Aan het eind van het nummer Stalingrad hoor je bijvoorbeeld zachtjes iemand een liedje zingen met o.a. de tekst: "tomorrow may never come". Als ik het nu typ, klinkt het niet al te interessant, maar het is echt ijzersterk gedaan. Overigens is er één nummer met zang, namelijk Mahabharata met oosters aandoende zang (waar je dus niks van verstaat). Het past erg mooi bij de muziek. In het laatste nummer, Atlantikend, wordt er nog mooi naar een climax toegewerkt, waarmee er een einde komt aan de nachtelijke trip door de stad.

Klinkt het interessant? Gewoon luisteren, en natuurlijk wel in het donker met koptelefoon voor maximaal effect. Beklemmend en griezelig, maar oh zo mooi!

Oké, vooruit, nog een YouTube-filmpje. Een filmpje met slechts een fragment van het nummer Midnight to 4 AM. Maar wel een erg mooi fragment, dat in drie minuten goed een stukje sfeer weergeeft.

#79: Spinvis - Dagen van Gras, Dagen van Stro

Dit keer een Nederlandstalig album. Ik heb gemerkt dat Nederlandstalige muziek veel mensen afschrikt. Alsof alle Nederlandstalige muziek zoals die van de bekende volkszangers is, en alsof Nederlandstalig een genre is. Natuurlijk kan je bepaalde talen mooier vinden klinken dan andere talen, maar een goed nummer in het Engels is ook een goed nummer in het Nederlands. Het probleem is gewoon dat Nederlandstalige muziek nogal een slecht imago heeft door... tja, moet ik ze nog opnoemen? Veel Nederlandse artiesten zouden echter beter in het Nederlands dan in het Engels kunnen zingen, omdat je je in je moedertaal nou eenmaal het beste kan uiten (en als je denkt van niet, hou je jezelf voor de gek).

Spinvis zingt wel gewoon in z'n moedertaal. Het leuke is dat hij erg inventief met de Nederlandse taal omgaat, en zijn teksten zijn dan ook niet echt standaard en met weinig te vergelijken. Waar de meeste Nederlandstalige artiesten cliché op cliché stapelen, weet Spinvis alle clichés te omzeilen. Zijn teksten zijn over het algemeen niet al te direct, als in een "ik hou van jou, ik blijf je trouw"-liefdesliedje, maar Spinvis speelt met de luisteraar en laat die luisteraar zelf een hoop invullen. Overigens heeft hij ook wel liedjes waarbij het wat duidelijker is waar het over gaat, maar het mooie daaraan is hoe beeldend die liedjes zijn. En zijn liedjes zijn vaak aan de ene kant wel mooi uit het leven gegrepen en dergelijke, maar aan de andere kant komen er ook opvallende personages in zijn liedjes voor. Zoals Wespen op de Appeltaart, dat over een psychiatrische inrichting gaat, en misschien wel de plaats waar Ronnie heeft gezeten (van de liedjes Ronnie Gaat Naar Huis en Ronnie Knipt Zijn Haar). Eigenlijk hebben zijn teksten dus allerlei kanten, maar zijn ze altijd inventief en interessant.

Ook muzikaal gezien is het een erg interessante artiest. Hij krijgt vaak de kritiek dat ie niet kan zingen, maar zelf vind ik dat wel meevallen en heb ik er nooit last van gehad. Van mij hoeft een artiest dan ook niet per se een perfecte Whitney Houston-stem te hebben. Instrumentaal was vooral zijn debuut erg inventief, dat ie naar verluid in z'n eentje op z'n eigen zolderkamertje met knip- en plakwerk in elkaar heeft gezet. Ook het debuut is zeer aan te raden, het heeft iets meer hoogtepunten maar ook iets meer mindere nummers. Vaak heb ik de voorkeur voor het meest constante albums, maar op zijn debuut staan qua nummers zeker enkele Spinvis-hoogtepunten.

Dagen van Gras, Dagen van Stro zit wat conventioneler in elkaar, maar is daarom zeker niet minder. Zoals gezegd is het wat constanter. Bijna alle liedjes zijn wel de moeite waard. De liedjes vallen misschien wat minder op, maar dat hoeft niet erg te zijn. Toevallig heb ik een paar weken geleden Spinvis live meegemaakt, en dat heeft voor mij de muziek zeker een meerwaarde gegeven. Maar twee liedjes van dit album werden gespeeld, maar ach, het was fantastisch, dus heel erg was dat niet. Het ene nummer dat werd gespeeld was de opener, Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, die met een heel orkest werd gespeeld. Een luchtig liedje over zo'n moment in je leven dat alles goed lijkt te gaan, en je je nergens meer over druk hoef te maken en wil maken. Zo interpreteer ik het althans. Live wist het liedje me nog meer te overtuigen en daarom een filmpje van hoe het toen in Paradiso was. Maar eigenlijk zou je er geweest moeten zijn.

Ook Het Voordeel van Video werd gespeeld bij het concert, maar helaas is daar niks van op YouTube te vinden. Een liedje dat me doet denken aan een film: Das Leben der Anderen. Een film over iemand van de Stasi in het oude Oost-Duitsland die een ander persoon moet afluisteren. Maar dit gaat zelfs meer richting 1984 van George Orwell. Iemand die alles van iemand anders kan zien door het (stiekem?) te filmen. Haast eng.

Er staan ook wat hele intieme liedjes op die misschien niet zo snel opvallen. Zo heb je het titelnummer dat snel wegvalt als je niet zo oplet, zeker tussen de rest van het album. Nu ik dit filmpje zie weet het me echter erg te raken. Zo'n liedje waar je echt naar moet luisteren. Maar oh, wat mooi. Ook De Zevende Nacht is zo'n liedje met een geweldige tekst over God die verliefd wordt op Eva, zijn eigen creatie. Hij heeft haar niet meer in eigen hand omdat ze d'r eigen gedachten en dromen heeft. Ook zo'n liedje dat echt niet bedoeld is als achtergrondmuziek.

Wél heel opvallend is het zo'n tien minuten lang durende Lotus Europa, waarin Spinvis alleen maar praat, met experimentele muzikale begeleiding. Hij praat over hoe hij sterft in het zwembad, hoe hij verdwijnt terwijl niemand het in de gaten heeft. Wat mij betreft een briljante tekst, waarbij de instrumentale begeleiding precies de goede sfeer neerzetten, waaronder het ongemakkelijke van de tekst. Dat is misschien ook de reden dat veel mensen er niks mee kunnen, maar voor mij is het een hoogtepunt, en ik zit er altijd tien minuten lang echt naar te luisteren. Geweldig hoe de instrumentatie ook telkens verandert, daar gebeurt genoeg in om me telkens te blijven boeien.

Ook Flamingo is wat experimenteler, qua instrumentatie. Die maakt voor mij dan ook echt het nummer, zo'n Spinvis-nummer dat heel inventief in elkaar zit. Waar het liedje over gaat? Geen flauw idee, maar het klinkt fantastisch. De vage tekst erbij past juist goed bij het nummer en maakt het af.

Het allermooiste nummers van dit album is wat mij betreft Aan de Oevers van de Tijd. Hij roept daar een prachtige melancholische sfeer, en dit is zo'n tekst die ietwat vaag gehouden wordt. Hij zit dus aan de oevers van de tijd, oftewel, hij haalt (een) herinnering(en) op. Hij zingt wat dingen over een specifieke herinnering en de rest mag je zelf invullen. Maar wat een prachtige sfeer in het liedje, en wat een ontzettend mooi refrein. Prachtig!

Al met al één van de allermooiste Nederlandstalige albums, waarbij bijna elk nummer wel raak is. Alleen Kom in de Cockpit vind ik wel wat minder, maar ook nog wel aardig. Een aanrader voor elke tegenstander van Nederlandstalige muziek om eens te beluisteren en eens anders ernaar te kijken. En voor elke liefhebber van Nederlandstalige muziek al helemaal een aanrader. Eigenlijk gewoon een aanrader voor elke liefhebber van muziek. En wie is dat nou niet?

#80: The Beatles - Magical Mystery Tour

The Beatles, je komt er eigenlijk niet onderuit als muziekliefhebber. Door velen aanbeden maar zo ver ga ik zelf niet. Ik ben wel een liefhebber maar vind ook zeker dat ze duidelijke mindere en zelfs wat slechte dingen hebben gemaakt. Voor mij zijn er vier albums die duidelijk boven de rest uitsteken en dit is er daar één van. Deze wordt echter vrijwel nooit genoemd in het klassiekerslijstje van The Beatles. Het is dan ook niet echt een normaal album. Er was een bijbehorende film (die overigens keihard werd afgekraakt) en de eerste helft van het album zijn nummers die bij die film horen en ook als losse EP zijn uitgebracht. Zeker in Amerika waren EP's echter niet zo populair en werden er dus nog wat nummers van singles aan toegevoegd om er een volledige LP van te maken. Het is echter prima te zien als een regulier album, en zo wordt het album vaak ook gewoon gezien. Het heeft echter toch niet de status als een aantal andere albums van ze.

Toch draai ik Magical Mystery Tour ontzettend graag. Oké, eerlijk is eerlijk, twee van de elf nummers zijn toch wel missers te noemen. Your Mother Should Know is aardig maar wat aan de flauw kant, en Baby You're a Rich Man een matige samenvoeging van twee matige onafgemaakte nummers. Verder heb je nog het instrumentaaltje Flying dat niet al te bijzonder is maar ik zelf toch wel een leuk tussendoortje op het album vind (en dus geen misser). 

De opener is wat mij betreft al meteen raak. Magical Mystery Tour is namelijk meteen een erg vrolijk en energiek nummer. Opzwepend en bovendien erg aanstekelijk. Natuurlijk erg simpel maar het werkt prima, met die blazers. Ik luister er graag naar. Het is kort maar krachtig, zoals wel meer van hun nummers. Een sterke opening dus.

The Fool on the Hill is wat mij betreft echt zo'n perfect popliedje, zo'n McCartney-poppareltje. Het nestelt zich zo in je hoofd maar dit is een liedje waarbij dat niet erg is. En dit is moeilijk kapot te draaien... Daar zijn de melodieën simpelweg te mooi voor. Leuke tekst (en daar luister ik eigenlijk nooit voor naar de Beatles), mooie zang, en een leuk fluitje wat mooi bij het thema van de tekst past (vind het er tenminste wel bij passen). Een vergelijkbaar McCartney-popliedje staat erop in de vorm van het welbekende Penny Lane, al pakt die me op een of andere manier toch ietwat minder.

Een nummer dat vaak wordt gezien als een wat minder nummer, zelfs een niemendalletje, door veel Beatles-liefhebbers, is Hello Goodbye. Heb ik nooit begrepen. Zit wat mij betreft ijzersterk in elkaar. Nodigt heel erg uit tot het meeblèren van de tekst (zeker bij het helahola-gedeelte. Desondanks wordt het nergens melig en gaat het me ook totaal niet vervelen. Ik word er vanaf de eerste tonen altijd al vrolijk van. Natuurlijk, de tekst is wel heel simpel, maar dat geldt voor zoveel Beatles-nummers. Kan ik me nooit zo aan storen. Wat mij betreft is dat gewoon popmuziek op hoog niveau, en niet alleen omdat het de Beatles zijn, want die hebben toch genoeg niemendalletjes uitgebracht.

Natuurlijk experimenteerden de Beatles ook nog weleens, en deden ze in die periode ook wel het een en ander met psychedelica. Dat is te horen in bijv. Strawberry Fields Forever (dat ik wel mooi vind maar toch ietwat aan de zeurderige kant) en I Am the Walrus. Het nummer heeft een tekst die volslagen onzin is (het zullen de drugs zijn geweest) maar dat maakt het ook juist weer leuk. Daarbij is dit eigenlijk gewoon een mooi popliedje met lichte psychedelische invloeden. Daardoor en door de wat rauwere stem van Lennon (ivm McCartney) komt het toch totaal anders over als die popliedjes van McCartney. Allebei meezingers maar allebei op hun eigen manier. I Am the Walrus behoort tot mijn favoriete Beatles-nummers en echt beargumenteren kan ik dat eigenlijk niet. Gewoon luisteren!

Iemand die soms wel wat meer waardering zou mogen krijgen is George Harrison. Ook de gitarist schreef en zong nog weleens een liedje bij de Beatles, ondanks dat Lennon en McCartney hem daar nauwelijks enige ruimte voor gaven. Op dit album heeft ie dan ook maar één bijdrage, en dat is meteen het meest psychedelische nummer: Blue Jay Way. Een nummer dat volgens mij weinig waardering heeft gekregen in het rijke oeuvre van de band, en in ieder geval erg onbekend is, maar mij al meteen wist te pakken. George weet een heerlijke sfeer neer te zetten, lekker zweverig en weet je goed mee te slepen. En mooi gebruik van de cello. In ieder geval het meest sfeervolle nummer van het album.

En dan heb je nog het veel verguisde All You Need is Love waar het album mee eindigt. Ik doe niet eens de moeite om een linkje neer te zetten, want volgens mij kent iedereen het wel. Natuurlijk is het een beetje kapotgemaakt, door o.a. de Robert ten Brink-programma waar het tot in den treure is gebruikt, met al het valse sentiment (oké, het werkt vaak wel bij mij, dat geef ik toe). Ik heb dan ook een tijdje niet echt naar het nummer kunnen luisteren, maar daar ben ik wel overheen, en eerlijk gezegd ben ik het zelfs gaan waarderen. Een hoogtepunt? Nee. Maar wel gewoon goed! 

Al met al is het wat mij betreft gewoon één van leukste Beatles-albums. Ik mag het graag horen en dat is ook wat waard, ondanks dat het zijn mindere momenten heeft. De grootste misser is toch wel de hoes, maar die is zo idioot dat het toch ook wel wat heeft. 

De eigenlijke, overgeslagen #86: Saybia - The Second You Sleep

Ik kwam erachter dat ik nummer 86 van mijn top 100 had overgeslagen, dus bij deze alsnog de nummer 86. De nummering van de albums erna schuiven dus eentje op, wat Franz Ferdinand nummer 81 maakt. Hierna dus verder met nummer 80.

Musicmeter.nl is essentieel geweest voor mijn muzikale ontwikkeling (en nog steeds wel). Saybia is één van de artiesten geweest die ik als eerste ontdekte door die site, samen met artiesten als Radiohead (hoe standaard...) en Bright Eyes. Ik geloof dat ik ergens in een topic het nummer The Day After Tomorrow tegenkwam, dat in Nederland overigens nog de tipparade heeft gehaald, en ik was eigenlijk meteen verkocht, de band groeide al snel uit tot één van mijn favoriete bands. Want wat was dat een prachtig liefdesliedje, en die tekst (Please tell me why do birds sing when you're near me, sing when you're close to me?) raakte op een of andere manier de juiste snaar. Ik zal toen wel verliefd zijn geweest. De dingen die ik in die tijd ontdekte, die eerste echte stapjes die ik zelf zette in mijn muzikale reis, die vind ik eigenlijk nog steeds prachtig. Een bepaald soort sentiment of is het gewoon echt goed? Wat mij betreft een combinatie. 


De Deense band Saybia wordt vaak vergeleken met Coldplay en dat is geen gekke vergelijking. Saybia heeft soms wat meer ballen, rockt soms wat meer, maar maakt verder net zulke melancholische liedjes als Coldplay ooit deed (denk aan iets als Yellow, daar is het wel mee te vergelijken). Persoonlijk ben ik dan ook geen Coldplay-hater, sterker nog, het debuut van Coldplay vind ik nog altijd prachtig. Helaas is Coldplay na hun debuut echt stukken minder geworden, waar Saybia het niveau juist wel vast heeft te houden (hun andere twee albums vind ik zelfs wat beter). 


Eerlijk is eerlijk, heel bijzonder klinkt het allemaal niet. Maar toch... maar toch... de zanger heeft een mooie stem, waar ie vooral erg goed emotie in weet te leggen. En hoewel het soms misschien klinkt als elk gemiddeld bandje, weet een gemiddeld bandje niet zulke mooie liedjes te schrijven. Natuurlijk, het is soms allemaal wel erg dramatisch, haast pathetisch. Voor mij komt Saybia er echter mee weg, omdat ik het geloof, omdat het niet té klinkt maar juist aankomt. Neem nou een andere single, het titelnummer The Second You Sleep... dat refrein... I staaaaaaaay to watch you faaaade awaaaaay! Weinig bands die met zo'n refrein wegkomen, maar Saybia weet me ermee te raken. Muziek, het is toch een fascinerend iets. :)


In Spite Of blijkt de derde single te zijn geweest, en dat was ook altijd een grote favoriet, en nog steeds!  Zeker vroeger vond ik dat refrein zo ontzettend mooi, en zat ik er heel vaak mee in m'n hoofd. Een nummer dat echt vol met melancholie zit, en een refrein dat je meesleept. Het mooiste (oké, gelijkspel met In Spite Of) nummer verdient echter wel wat meer waardering, namelijk het prachtige The Miracle in July. Alleen al die titel... En dan die mooie melodieën, die sterke opbouw, dit is daadwerkelijk een poppareltje, dat bij vlagen overigens ook nog aardig rockt. 


Of ik dit album ook zo mooi had gevonden als ik het nu had leren kennen? Dat is maar de vraag, maar dat maakt niet uit. Overigens zijn er genoeg albums die ik wel steeds minder ben gaan vinden, waar deze niet onder valt, wat voor mij bewijst dat het toch echt gewoon een ontzettend mooi album is en het echt niet alleen op sentimentele waarde is gebaseerd. Overigens, mocht je de vier gelinkte nummers erg mooi vinden, dan kan je zo het album gaan beluisteren, want het album is zeer constant, zowel qua hoe het klinkt als qua niveau. Elf mooie liedjes.

#82: Franz Ferdinand - Franz Ferdinand

Bescheiden als ik ben (al komt dat nu meteen al niet meer zo over) zou ik het niet snel toegeven, maar soms besef ik toch wel dat ik relatief, vergeleken met de gemiddelde persoon van mijn leeftijd, toch wel redelijk wat van muziek af weet, en redelijk veel ken, én dat ik eigenlijk best wel een muzikale veelvraat ben, al is dat echt puur relatief, want er zijn genoeg genres waar ik eigenlijk nooit naar luister (maar waar haalt een mens dan ook de tijd vandaan om alle soorten muziek te beluisteren?). Toch is het bij mij helemaal niet zo vroeg begonnen. Natuurlijk, ik heb altijd al naar muziek geluisterd, maar het zal zo'n vier jaar geleden zijn geweest, rond mijn zeventiende, dat ik me helemaal op de muziek stortte, en daarvoor was ik eigenlijk net zo'n muziekconsument als elk gemiddelde persoon van mijn leeftijd. Daarbij moet ik wel zeggen dat er wel sprake was van een zeker opbouw naar de liefde voor muziek maar dat er ook zeker een aanleiding was om dat in één keer flink te versterken, en wat kan dat anders zijn dan liefdesverdriet? Waar kan je immers beter troost in vinden dan in muziek?

Hoe dan ook, dit is een album van daarvóór, oftewel, een album waarmee ik al bekend was voor ik muziekgek werd, en dat ik toen al geweldig vond. Er zijn slechts een handjevol albums overeind gebleven, waar dit er één van is. Ik kende echter ook niet veel meer dan een handjevol albums.

Eigenlijk illustreert dit album perfect de muzieksmaak van voor de ommekeer, ondanks dat ik naar uiteenlopende dingen heb geluisterd. Het eerste dat ik me kan herinneren was Aqua. Ja, dat groepje van Barbie Girl, maar zoals ik toen al vond en nu nog steeds; dat is één van hun minste nummers! Niet dat de rest nou zulke geniale muziek is, maar toch zeer vermakelijk in de bassischooltijd. De tijd dat iedereen naar Toy-Box luisterde, maar ik niet, ik had toen al een andere, eigen smaak, bij mij thuis werden de Aqua-albums stukgedraaid! En Toy-Box? Dat is natuurlijk een gigantische Aqua-rip-off! (oké, dat vond ik toen niet, maar de overeenkomsten tussen de twee groepen zijn toch wel opvallend)

Naast Aqua luisterde ik ook naar allerhande dance-nummer dat maar vrolijk en aanstekelijk (en meestal ontzettend oppervlakkig) was en toentertijd een hit was of op één van mijn cd's stond (die meestal overigens door mijn moeder werden gebrand).  In de periode rond de overgang naar de middelbare school zou ik ook op een of andere manier gek op de muziek van ABBA worden, want ik weet niet meer precies hoe ik eraan kwam. Wellicht hadden mijn ouders er een aandeel in? Ik weet het niet meer, maar een DVD met alle clips van ABBA is wel de allereerste muzikale aankoop die ik me kan herinneren, van m'n eigen zakgeld, toen ik een jaar of twaalf was.

Ergens rond mijn dertiende levensjaar zou de ommezwaai naar gitaarmuziek komen. Ik kan me nog goed herinneren hoe een toenmalige vriend van me mij in een msn-gesprek de band Good Charlotte aanraadde, en dat het vervolgens vrijwel meteen mijn favoriete band werd. Ik kan me niet herinneren dat ik daarvoor enigszins naar zulke muziek heb geluisterd, dus die ommezwaai is in retrospect wel vrij opmerkelijk. Hoe dan ook, ik vroeg mijn moeder natuurlijk weer meteen om wat cd's van die band te branden, en zo geschiedde. Ik dweepte met Good Charlotte. Wellicht was het een fase en had ik behoefte aan iets stoerders. Voor dat dertienjarige jongetje dat ik toen was was Good Charlotte namelijk erg stoer.

Ik zat ondertussen op de middelbare school, waar je natuurlijk allerlei nieuwe impulsen krijgt. Op het gebied van muziek krijg je te maken met klasgenoten die ook hun eerste stapjes maken in het ontwikkelen van hun eigen smaak. Zo had ik een vriend die nogal fan was van Bloodhound Gang en Tenacious D; echte puber-rock dus. Ene Jeroen, een klasgenoot, was echter vooral bepalend voor me op muzikaal gebied, al zal ie dat zelf niet zo beseffen. Op een of andere manier zijn hij en ik toentertijd aan de praat geraakt over muziek (over meer dingen overigens, want ik heb ook nog eens een DVD van Jochem Myjer van hem geleend), en zijn muzikale tips waren voltreffers. Ik zag hem toentertijd als dé man met verstand van muziek. Hij was degene waar ik moest voor zijn voor goede muziek, hij had er verstand van. En zo kwam het dat veel van mijn toenmalige favorieten eigenlijk tips van hem waren; Kaiser Chiefs (dat is ook nog eventjes mijn favoriete band geweest), Faithless, en u raadt het al... Franz Ferdinand! Ja, hèhè, daar zijn we eindelijk bij het daadwerkelijke onderwerp beland, maar ik dacht: laat ik er gedeeltelijk een verhaaltje over mijn muziekontwikkeling maken, en daar wil ik zelfs nog een klein stukje over doorgaan, want daar is nog een reden voor.

Er is namelijk iets dat al die muziek die ik beluisterde voor de grote ommezwaai gemeen heeft. Het was namelijk allemaal vooral heel erg aanstekelijk, makkelijk meezingbaar, up-tempo, je kon er ook allemaal goed bij uit je dak gaan. Eigenlijk was de verandering van dance-achtige dingen, Aqua en ABBA naar gitaarmuziek ook helemaal niet zo groot. Overigens, wat ik nog vergeten ben te vermelden is dat ik al die tijd ook gewoon naar een hoop top 40-muziek luisterde. Eigenlijk had ik dus over het geheel genomen voor lange tijd een behoorlijk simpele, oppervlakkige en eenduidige smaak. Franz Ferdinand sloot daar in principe perfect op aan, maar zit daarbij ook nog zó goed in elkaar dat het na al die jaren nog steeds helemaal overeind staat.

Laten we het nu dus maar eens over Franz Ferdinand hebben. Franz Ferdinand is een Schotse band die in 2004 met hun debuutalbum kwamen. De band kenmerkt zich door aanstekelijke en strak gespeelde rockmuziek. Eigenlijk weinig origineel, maar wist ik veel. Voor mij klonk het als een geluid dat ik nog niet eerder had gehoord. Veel later ontdekte ik een album van Gang of Four van '79, en dacht ik: verrek, hier heeft Franz Ferdinand het dus vandaan. Het is dan ook een erg lekker geluid; strakke drumritmes, met bijpassend basspel, die samen vaak een lekker groove neer weten te zetten, iets dat vaak toch wel ontbreekt in blanke rockmuziek en het geheel dansbaar maakt. Daarbovenop krijg je lekker aanstekelijke maar wel erg scherpe, felle gitaar-riffjes, en een prima zanger die verder niet echt uitblinkt. Hoeft ook niet, je kan immers zelf prima meezingen!  Het enige probleem is dat het soms wat te kil en afstandelijk klinkt, waar inspirator Gang of Four nog meer last van heeft.

Eigenlijk heb ik de grootste "hits" nooit echt heel erg geweldig gevonden (Take Me Out en This Fire), maar de single The Dark of the Matinee is misschien wel hun allerbeste nummer! Overigens kom ik er nu achter dat The Dark of the Matinee in het Verenigd Koninkrijk een top 10-hit was en This Fire daar niks deed... terwijl in Nederland This Fire volgens mij toch een stuk bekender was. Wel een terechte hit, want oh wat klinkt het lekker. Dat gaat vaak na een tijdje wel vervelen, maar dit nummer verveelt me nooit.

Het album opent al ijzersterk met Jacqueline dat als een heel rustig liedje begint waarna het ineens losbarst. Franz Ferdinand houdt wel van je zo af en toe op het verkeerde spoor zetten, want dat doen ze ook in hun bekendste nummer Take Me Out. Verder heb ik eigenlijk weinig meer te zeggen over de muziek, want het moge wel duidelijk zijn hoe het klinkt, en wat ik ervan vind. Dus nu nog wat linkjes van verdere albumhoogtepunten: Auf Achse, Come On Home en 40'. IJzersterke nummer, dus ga het allemaal beluisteren!

Overigens is de hoes natuurlijk ook geweldig in z'n eenvoud.