Ik kwam erachter dat ik nummer 86 van mijn top 100 had overgeslagen, dus bij deze alsnog de nummer 86. De nummering van de albums erna schuiven dus eentje op, wat Franz Ferdinand nummer 81 maakt. Hierna dus verder met nummer 80.
Musicmeter.nl is essentieel geweest voor mijn muzikale ontwikkeling (en nog steeds wel). Saybia is één van de artiesten geweest die ik als eerste ontdekte door die site, samen met artiesten als Radiohead (hoe standaard...) en Bright Eyes. Ik geloof dat ik ergens in een topic het nummer The Day After Tomorrow tegenkwam, dat in Nederland overigens nog de tipparade heeft gehaald, en ik was eigenlijk meteen verkocht, de band groeide al snel uit tot één van mijn favoriete bands. Want wat was dat een prachtig liefdesliedje, en die tekst (Please tell me why do birds sing when you're near me, sing when you're close to me?) raakte op een of andere manier de juiste snaar. Ik zal toen wel verliefd zijn geweest. De dingen die ik in die tijd ontdekte, die eerste echte stapjes die ik zelf zette in mijn muzikale reis, die vind ik eigenlijk nog steeds prachtig. Een bepaald soort sentiment of is het gewoon echt goed? Wat mij betreft een combinatie.
De Deense band Saybia wordt vaak vergeleken met Coldplay en dat is geen gekke vergelijking. Saybia heeft soms wat meer ballen, rockt soms wat meer, maar maakt verder net zulke melancholische liedjes als Coldplay ooit deed (denk aan iets als Yellow, daar is het wel mee te vergelijken). Persoonlijk ben ik dan ook geen Coldplay-hater, sterker nog, het debuut van Coldplay vind ik nog altijd prachtig. Helaas is Coldplay na hun debuut echt stukken minder geworden, waar Saybia het niveau juist wel vast heeft te houden (hun andere twee albums vind ik zelfs wat beter).
Eerlijk is eerlijk, heel bijzonder klinkt het allemaal niet. Maar toch... maar toch... de zanger heeft een mooie stem, waar ie vooral erg goed emotie in weet te leggen. En hoewel het soms misschien klinkt als elk gemiddeld bandje, weet een gemiddeld bandje niet zulke mooie liedjes te schrijven. Natuurlijk, het is soms allemaal wel erg dramatisch, haast pathetisch. Voor mij komt Saybia er echter mee weg, omdat ik het geloof, omdat het niet té klinkt maar juist aankomt. Neem nou een andere single, het titelnummer The Second You Sleep... dat refrein... I staaaaaaaay to watch you faaaade awaaaaay! Weinig bands die met zo'n refrein wegkomen, maar Saybia weet me ermee te raken. Muziek, het is toch een fascinerend iets. :)
In Spite Of blijkt de derde single te zijn geweest, en dat was ook altijd een grote favoriet, en nog steeds! Zeker vroeger vond ik dat refrein zo ontzettend mooi, en zat ik er heel vaak mee in m'n hoofd. Een nummer dat echt vol met melancholie zit, en een refrein dat je meesleept. Het mooiste (oké, gelijkspel met In Spite Of) nummer verdient echter wel wat meer waardering, namelijk het prachtige The Miracle in July. Alleen al die titel... En dan die mooie melodieën, die sterke opbouw, dit is daadwerkelijk een poppareltje, dat bij vlagen overigens ook nog aardig rockt.
Of ik dit album ook zo mooi had gevonden als ik het nu had leren kennen? Dat is maar de vraag, maar dat maakt niet uit. Overigens zijn er genoeg albums die ik wel steeds minder ben gaan vinden, waar deze niet onder valt, wat voor mij bewijst dat het toch echt gewoon een ontzettend mooi album is en het echt niet alleen op sentimentele waarde is gebaseerd. Overigens, mocht je de vier gelinkte nummers erg mooi vinden, dan kan je zo het album gaan beluisteren, want het album is zeer constant, zowel qua hoe het klinkt als qua niveau. Elf mooie liedjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten