Built to Spill is simpelweg een fantastische band, maar ik heb hier toentertijd stom genoeg het verkeerde album gekozen. Van de zeven albums ken ik alleen nog de eerste vier erg goed, en daarvan vind ik dit de minste. Nou komt de band wellicht nog wel een keer voor in m'n lijst, maar dat neemt niet weg dat dit achteraf bezien de verkeerde keuze was. Keep It Like a Secret is best een leuk album, maar mist grotendeels wel de genialiteit die Built to Spill vaak laat zien. Het heeft niet het rauwe karakter van het eerste album, het heeft niet de briljante popliedjes van het tweede album, en het heeft niet de lange uitgesponnen gitaarstukken van het derde album. Ook de teksten zijn niet zo geniaal als ze kunnen zijn bij deze band.
Betekent dat dat dit een slecht album is? Nee! Het is wellicht zelfs best een goede kennismaking met Built to Spill. Stukken toegankelijker dan het voorgaande album. Het is eigenlijk gewoon een simpel en lekker rockalbum, dat het beste tot zijn recht komt als je het luid door de luidsprekers laat klinken. Ik weet nog dat ik dit album een tijd niet meer had gehoord, en het weer eens beluisterde, via oordopjes. Viel zwaar tegen, ik snapte er niks van. Weekje later speelde ik hem af via mijn luidsprekers, en toen snapte ik het! Dat illustreert goed dit album.
Overigens is hetgene wat dit toch boven een gemiddeld rockalbum laat stijgen het gitaarspel. Doug Martsch is absoluut de beste gitarist die ik ken, zwaar ondergewaardeerd. Op dit album komt dat nog niet zo naar voren, maar is het wel te horen. Het mooie van zijn gitaarspel is ook dat hij niet laat zien hoe goed ie is, maar in dienst van het nummer speelt. Je zou kunnen zeggen dat ie soms solo's speelt, maar ze klinken gewoon als een onderdeel van het nummer, en voegen daar daadwerkelijk een laag aan toe.
Er valt dan ook nog genoeg te genieten op dit album. Neem nou de gitaarintro van Time Trap of de wisselingen van snelheid en instrumentaal/met zang in Sidewalk. Het is allemaal gewoon geweldig gespeeld. Daarbij staan er gelukkig nog wel twee nummers op die er bovenuit schieten en toch wel kleine hoogtepunten in het oeuvre van BtS te noemen zijn.
Carry the Zero is een nummer dat na meerdere luisterbeurten steeds meer tot me door begon te dringen als een ontzettend goed nummer. Heerlijk gitaarspel, een fijn meeslepend liedje. De tekst begrijp ik eigenlijk niet echt, maar klinkt toch best wel goed. Het is geen couplet-refrein nummer, maar bouwt juist erg sterk op, en wordt steeds intenser.
Het zal vast geen toeval zijn dat precies de twee langste nummers de hoogtepunten zijn. Carry the Zero duurde bijna zes minuten, maar het geniale Broken Chairs duurt bijna negen minuten, een lengte die voor Built to Spill niet zo bijzonder is. Wel zijn zij de band om een nummer zo lang boeiend te houden. En over intens gesproken... Dit heeft de verbetenheid die vaker is te horen op eerdere albums. Briljant gitaarspel, en het is altijd fijn als een band de tijd neemt voor hun muziek, en voor een mooie opbouw zorgt. Toch wel één van hun donkerste nummers, denk ik, en de eerder genoemde verbetenheid, zowel te horen in de zang als in het gitaarspel, is prachtig. Dit is met passie gespeeld, met passie gemaakt. Mag van mij wel heel lang door blijven gaan. En het gaat al zo lekker lang door.
Al met al dus een erg leuk rockalbum met een aantal briljante momenten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten