#80: The Beatles - Magical Mystery Tour

The Beatles, je komt er eigenlijk niet onderuit als muziekliefhebber. Door velen aanbeden maar zo ver ga ik zelf niet. Ik ben wel een liefhebber maar vind ook zeker dat ze duidelijke mindere en zelfs wat slechte dingen hebben gemaakt. Voor mij zijn er vier albums die duidelijk boven de rest uitsteken en dit is er daar één van. Deze wordt echter vrijwel nooit genoemd in het klassiekerslijstje van The Beatles. Het is dan ook niet echt een normaal album. Er was een bijbehorende film (die overigens keihard werd afgekraakt) en de eerste helft van het album zijn nummers die bij die film horen en ook als losse EP zijn uitgebracht. Zeker in Amerika waren EP's echter niet zo populair en werden er dus nog wat nummers van singles aan toegevoegd om er een volledige LP van te maken. Het is echter prima te zien als een regulier album, en zo wordt het album vaak ook gewoon gezien. Het heeft echter toch niet de status als een aantal andere albums van ze.

Toch draai ik Magical Mystery Tour ontzettend graag. Oké, eerlijk is eerlijk, twee van de elf nummers zijn toch wel missers te noemen. Your Mother Should Know is aardig maar wat aan de flauw kant, en Baby You're a Rich Man een matige samenvoeging van twee matige onafgemaakte nummers. Verder heb je nog het instrumentaaltje Flying dat niet al te bijzonder is maar ik zelf toch wel een leuk tussendoortje op het album vind (en dus geen misser). 

De opener is wat mij betreft al meteen raak. Magical Mystery Tour is namelijk meteen een erg vrolijk en energiek nummer. Opzwepend en bovendien erg aanstekelijk. Natuurlijk erg simpel maar het werkt prima, met die blazers. Ik luister er graag naar. Het is kort maar krachtig, zoals wel meer van hun nummers. Een sterke opening dus.

The Fool on the Hill is wat mij betreft echt zo'n perfect popliedje, zo'n McCartney-poppareltje. Het nestelt zich zo in je hoofd maar dit is een liedje waarbij dat niet erg is. En dit is moeilijk kapot te draaien... Daar zijn de melodieën simpelweg te mooi voor. Leuke tekst (en daar luister ik eigenlijk nooit voor naar de Beatles), mooie zang, en een leuk fluitje wat mooi bij het thema van de tekst past (vind het er tenminste wel bij passen). Een vergelijkbaar McCartney-popliedje staat erop in de vorm van het welbekende Penny Lane, al pakt die me op een of andere manier toch ietwat minder.

Een nummer dat vaak wordt gezien als een wat minder nummer, zelfs een niemendalletje, door veel Beatles-liefhebbers, is Hello Goodbye. Heb ik nooit begrepen. Zit wat mij betreft ijzersterk in elkaar. Nodigt heel erg uit tot het meeblèren van de tekst (zeker bij het helahola-gedeelte. Desondanks wordt het nergens melig en gaat het me ook totaal niet vervelen. Ik word er vanaf de eerste tonen altijd al vrolijk van. Natuurlijk, de tekst is wel heel simpel, maar dat geldt voor zoveel Beatles-nummers. Kan ik me nooit zo aan storen. Wat mij betreft is dat gewoon popmuziek op hoog niveau, en niet alleen omdat het de Beatles zijn, want die hebben toch genoeg niemendalletjes uitgebracht.

Natuurlijk experimenteerden de Beatles ook nog weleens, en deden ze in die periode ook wel het een en ander met psychedelica. Dat is te horen in bijv. Strawberry Fields Forever (dat ik wel mooi vind maar toch ietwat aan de zeurderige kant) en I Am the Walrus. Het nummer heeft een tekst die volslagen onzin is (het zullen de drugs zijn geweest) maar dat maakt het ook juist weer leuk. Daarbij is dit eigenlijk gewoon een mooi popliedje met lichte psychedelische invloeden. Daardoor en door de wat rauwere stem van Lennon (ivm McCartney) komt het toch totaal anders over als die popliedjes van McCartney. Allebei meezingers maar allebei op hun eigen manier. I Am the Walrus behoort tot mijn favoriete Beatles-nummers en echt beargumenteren kan ik dat eigenlijk niet. Gewoon luisteren!

Iemand die soms wel wat meer waardering zou mogen krijgen is George Harrison. Ook de gitarist schreef en zong nog weleens een liedje bij de Beatles, ondanks dat Lennon en McCartney hem daar nauwelijks enige ruimte voor gaven. Op dit album heeft ie dan ook maar één bijdrage, en dat is meteen het meest psychedelische nummer: Blue Jay Way. Een nummer dat volgens mij weinig waardering heeft gekregen in het rijke oeuvre van de band, en in ieder geval erg onbekend is, maar mij al meteen wist te pakken. George weet een heerlijke sfeer neer te zetten, lekker zweverig en weet je goed mee te slepen. En mooi gebruik van de cello. In ieder geval het meest sfeervolle nummer van het album.

En dan heb je nog het veel verguisde All You Need is Love waar het album mee eindigt. Ik doe niet eens de moeite om een linkje neer te zetten, want volgens mij kent iedereen het wel. Natuurlijk is het een beetje kapotgemaakt, door o.a. de Robert ten Brink-programma waar het tot in den treure is gebruikt, met al het valse sentiment (oké, het werkt vaak wel bij mij, dat geef ik toe). Ik heb dan ook een tijdje niet echt naar het nummer kunnen luisteren, maar daar ben ik wel overheen, en eerlijk gezegd ben ik het zelfs gaan waarderen. Een hoogtepunt? Nee. Maar wel gewoon goed! 

Al met al is het wat mij betreft gewoon één van leukste Beatles-albums. Ik mag het graag horen en dat is ook wat waard, ondanks dat het zijn mindere momenten heeft. De grootste misser is toch wel de hoes, maar die is zo idioot dat het toch ook wel wat heeft. 

De eigenlijke, overgeslagen #86: Saybia - The Second You Sleep

Ik kwam erachter dat ik nummer 86 van mijn top 100 had overgeslagen, dus bij deze alsnog de nummer 86. De nummering van de albums erna schuiven dus eentje op, wat Franz Ferdinand nummer 81 maakt. Hierna dus verder met nummer 80.

Musicmeter.nl is essentieel geweest voor mijn muzikale ontwikkeling (en nog steeds wel). Saybia is één van de artiesten geweest die ik als eerste ontdekte door die site, samen met artiesten als Radiohead (hoe standaard...) en Bright Eyes. Ik geloof dat ik ergens in een topic het nummer The Day After Tomorrow tegenkwam, dat in Nederland overigens nog de tipparade heeft gehaald, en ik was eigenlijk meteen verkocht, de band groeide al snel uit tot één van mijn favoriete bands. Want wat was dat een prachtig liefdesliedje, en die tekst (Please tell me why do birds sing when you're near me, sing when you're close to me?) raakte op een of andere manier de juiste snaar. Ik zal toen wel verliefd zijn geweest. De dingen die ik in die tijd ontdekte, die eerste echte stapjes die ik zelf zette in mijn muzikale reis, die vind ik eigenlijk nog steeds prachtig. Een bepaald soort sentiment of is het gewoon echt goed? Wat mij betreft een combinatie. 


De Deense band Saybia wordt vaak vergeleken met Coldplay en dat is geen gekke vergelijking. Saybia heeft soms wat meer ballen, rockt soms wat meer, maar maakt verder net zulke melancholische liedjes als Coldplay ooit deed (denk aan iets als Yellow, daar is het wel mee te vergelijken). Persoonlijk ben ik dan ook geen Coldplay-hater, sterker nog, het debuut van Coldplay vind ik nog altijd prachtig. Helaas is Coldplay na hun debuut echt stukken minder geworden, waar Saybia het niveau juist wel vast heeft te houden (hun andere twee albums vind ik zelfs wat beter). 


Eerlijk is eerlijk, heel bijzonder klinkt het allemaal niet. Maar toch... maar toch... de zanger heeft een mooie stem, waar ie vooral erg goed emotie in weet te leggen. En hoewel het soms misschien klinkt als elk gemiddeld bandje, weet een gemiddeld bandje niet zulke mooie liedjes te schrijven. Natuurlijk, het is soms allemaal wel erg dramatisch, haast pathetisch. Voor mij komt Saybia er echter mee weg, omdat ik het geloof, omdat het niet té klinkt maar juist aankomt. Neem nou een andere single, het titelnummer The Second You Sleep... dat refrein... I staaaaaaaay to watch you faaaade awaaaaay! Weinig bands die met zo'n refrein wegkomen, maar Saybia weet me ermee te raken. Muziek, het is toch een fascinerend iets. :)


In Spite Of blijkt de derde single te zijn geweest, en dat was ook altijd een grote favoriet, en nog steeds!  Zeker vroeger vond ik dat refrein zo ontzettend mooi, en zat ik er heel vaak mee in m'n hoofd. Een nummer dat echt vol met melancholie zit, en een refrein dat je meesleept. Het mooiste (oké, gelijkspel met In Spite Of) nummer verdient echter wel wat meer waardering, namelijk het prachtige The Miracle in July. Alleen al die titel... En dan die mooie melodieën, die sterke opbouw, dit is daadwerkelijk een poppareltje, dat bij vlagen overigens ook nog aardig rockt. 


Of ik dit album ook zo mooi had gevonden als ik het nu had leren kennen? Dat is maar de vraag, maar dat maakt niet uit. Overigens zijn er genoeg albums die ik wel steeds minder ben gaan vinden, waar deze niet onder valt, wat voor mij bewijst dat het toch echt gewoon een ontzettend mooi album is en het echt niet alleen op sentimentele waarde is gebaseerd. Overigens, mocht je de vier gelinkte nummers erg mooi vinden, dan kan je zo het album gaan beluisteren, want het album is zeer constant, zowel qua hoe het klinkt als qua niveau. Elf mooie liedjes.

#82: Franz Ferdinand - Franz Ferdinand

Bescheiden als ik ben (al komt dat nu meteen al niet meer zo over) zou ik het niet snel toegeven, maar soms besef ik toch wel dat ik relatief, vergeleken met de gemiddelde persoon van mijn leeftijd, toch wel redelijk wat van muziek af weet, en redelijk veel ken, én dat ik eigenlijk best wel een muzikale veelvraat ben, al is dat echt puur relatief, want er zijn genoeg genres waar ik eigenlijk nooit naar luister (maar waar haalt een mens dan ook de tijd vandaan om alle soorten muziek te beluisteren?). Toch is het bij mij helemaal niet zo vroeg begonnen. Natuurlijk, ik heb altijd al naar muziek geluisterd, maar het zal zo'n vier jaar geleden zijn geweest, rond mijn zeventiende, dat ik me helemaal op de muziek stortte, en daarvoor was ik eigenlijk net zo'n muziekconsument als elk gemiddelde persoon van mijn leeftijd. Daarbij moet ik wel zeggen dat er wel sprake was van een zeker opbouw naar de liefde voor muziek maar dat er ook zeker een aanleiding was om dat in één keer flink te versterken, en wat kan dat anders zijn dan liefdesverdriet? Waar kan je immers beter troost in vinden dan in muziek?

Hoe dan ook, dit is een album van daarvóór, oftewel, een album waarmee ik al bekend was voor ik muziekgek werd, en dat ik toen al geweldig vond. Er zijn slechts een handjevol albums overeind gebleven, waar dit er één van is. Ik kende echter ook niet veel meer dan een handjevol albums.

Eigenlijk illustreert dit album perfect de muzieksmaak van voor de ommekeer, ondanks dat ik naar uiteenlopende dingen heb geluisterd. Het eerste dat ik me kan herinneren was Aqua. Ja, dat groepje van Barbie Girl, maar zoals ik toen al vond en nu nog steeds; dat is één van hun minste nummers! Niet dat de rest nou zulke geniale muziek is, maar toch zeer vermakelijk in de bassischooltijd. De tijd dat iedereen naar Toy-Box luisterde, maar ik niet, ik had toen al een andere, eigen smaak, bij mij thuis werden de Aqua-albums stukgedraaid! En Toy-Box? Dat is natuurlijk een gigantische Aqua-rip-off! (oké, dat vond ik toen niet, maar de overeenkomsten tussen de twee groepen zijn toch wel opvallend)

Naast Aqua luisterde ik ook naar allerhande dance-nummer dat maar vrolijk en aanstekelijk (en meestal ontzettend oppervlakkig) was en toentertijd een hit was of op één van mijn cd's stond (die meestal overigens door mijn moeder werden gebrand).  In de periode rond de overgang naar de middelbare school zou ik ook op een of andere manier gek op de muziek van ABBA worden, want ik weet niet meer precies hoe ik eraan kwam. Wellicht hadden mijn ouders er een aandeel in? Ik weet het niet meer, maar een DVD met alle clips van ABBA is wel de allereerste muzikale aankoop die ik me kan herinneren, van m'n eigen zakgeld, toen ik een jaar of twaalf was.

Ergens rond mijn dertiende levensjaar zou de ommezwaai naar gitaarmuziek komen. Ik kan me nog goed herinneren hoe een toenmalige vriend van me mij in een msn-gesprek de band Good Charlotte aanraadde, en dat het vervolgens vrijwel meteen mijn favoriete band werd. Ik kan me niet herinneren dat ik daarvoor enigszins naar zulke muziek heb geluisterd, dus die ommezwaai is in retrospect wel vrij opmerkelijk. Hoe dan ook, ik vroeg mijn moeder natuurlijk weer meteen om wat cd's van die band te branden, en zo geschiedde. Ik dweepte met Good Charlotte. Wellicht was het een fase en had ik behoefte aan iets stoerders. Voor dat dertienjarige jongetje dat ik toen was was Good Charlotte namelijk erg stoer.

Ik zat ondertussen op de middelbare school, waar je natuurlijk allerlei nieuwe impulsen krijgt. Op het gebied van muziek krijg je te maken met klasgenoten die ook hun eerste stapjes maken in het ontwikkelen van hun eigen smaak. Zo had ik een vriend die nogal fan was van Bloodhound Gang en Tenacious D; echte puber-rock dus. Ene Jeroen, een klasgenoot, was echter vooral bepalend voor me op muzikaal gebied, al zal ie dat zelf niet zo beseffen. Op een of andere manier zijn hij en ik toentertijd aan de praat geraakt over muziek (over meer dingen overigens, want ik heb ook nog eens een DVD van Jochem Myjer van hem geleend), en zijn muzikale tips waren voltreffers. Ik zag hem toentertijd als dé man met verstand van muziek. Hij was degene waar ik moest voor zijn voor goede muziek, hij had er verstand van. En zo kwam het dat veel van mijn toenmalige favorieten eigenlijk tips van hem waren; Kaiser Chiefs (dat is ook nog eventjes mijn favoriete band geweest), Faithless, en u raadt het al... Franz Ferdinand! Ja, hèhè, daar zijn we eindelijk bij het daadwerkelijke onderwerp beland, maar ik dacht: laat ik er gedeeltelijk een verhaaltje over mijn muziekontwikkeling maken, en daar wil ik zelfs nog een klein stukje over doorgaan, want daar is nog een reden voor.

Er is namelijk iets dat al die muziek die ik beluisterde voor de grote ommezwaai gemeen heeft. Het was namelijk allemaal vooral heel erg aanstekelijk, makkelijk meezingbaar, up-tempo, je kon er ook allemaal goed bij uit je dak gaan. Eigenlijk was de verandering van dance-achtige dingen, Aqua en ABBA naar gitaarmuziek ook helemaal niet zo groot. Overigens, wat ik nog vergeten ben te vermelden is dat ik al die tijd ook gewoon naar een hoop top 40-muziek luisterde. Eigenlijk had ik dus over het geheel genomen voor lange tijd een behoorlijk simpele, oppervlakkige en eenduidige smaak. Franz Ferdinand sloot daar in principe perfect op aan, maar zit daarbij ook nog zó goed in elkaar dat het na al die jaren nog steeds helemaal overeind staat.

Laten we het nu dus maar eens over Franz Ferdinand hebben. Franz Ferdinand is een Schotse band die in 2004 met hun debuutalbum kwamen. De band kenmerkt zich door aanstekelijke en strak gespeelde rockmuziek. Eigenlijk weinig origineel, maar wist ik veel. Voor mij klonk het als een geluid dat ik nog niet eerder had gehoord. Veel later ontdekte ik een album van Gang of Four van '79, en dacht ik: verrek, hier heeft Franz Ferdinand het dus vandaan. Het is dan ook een erg lekker geluid; strakke drumritmes, met bijpassend basspel, die samen vaak een lekker groove neer weten te zetten, iets dat vaak toch wel ontbreekt in blanke rockmuziek en het geheel dansbaar maakt. Daarbovenop krijg je lekker aanstekelijke maar wel erg scherpe, felle gitaar-riffjes, en een prima zanger die verder niet echt uitblinkt. Hoeft ook niet, je kan immers zelf prima meezingen!  Het enige probleem is dat het soms wat te kil en afstandelijk klinkt, waar inspirator Gang of Four nog meer last van heeft.

Eigenlijk heb ik de grootste "hits" nooit echt heel erg geweldig gevonden (Take Me Out en This Fire), maar de single The Dark of the Matinee is misschien wel hun allerbeste nummer! Overigens kom ik er nu achter dat The Dark of the Matinee in het Verenigd Koninkrijk een top 10-hit was en This Fire daar niks deed... terwijl in Nederland This Fire volgens mij toch een stuk bekender was. Wel een terechte hit, want oh wat klinkt het lekker. Dat gaat vaak na een tijdje wel vervelen, maar dit nummer verveelt me nooit.

Het album opent al ijzersterk met Jacqueline dat als een heel rustig liedje begint waarna het ineens losbarst. Franz Ferdinand houdt wel van je zo af en toe op het verkeerde spoor zetten, want dat doen ze ook in hun bekendste nummer Take Me Out. Verder heb ik eigenlijk weinig meer te zeggen over de muziek, want het moge wel duidelijk zijn hoe het klinkt, en wat ik ervan vind. Dus nu nog wat linkjes van verdere albumhoogtepunten: Auf Achse, Come On Home en 40'. IJzersterke nummer, dus ga het allemaal beluisteren!

Overigens is de hoes natuurlijk ook geweldig in z'n eenvoud.