#93: The Decemberists - Picaresque

pic·a·resque/ˌpikəˈresk/

Adjective: Of or relating to an episodic style of fiction dealing with the adventures of a rough and dishonest but appealing hero

Ik moest de titel even opzoeken, maar raar genoeg vind ik de definitie niet echt bij het album passen. Van sommige nummers zou je wel kunnen zeggen dat ze over de avonturen van een held gaan, maar niet een oneerlijke. Toch geven sommige teksten je wel het gevoel dat je in een of ander verhaal of boek terecht bent gekomen. De hoes van het album lijkt dan weer een toneelstuk uit te beelden. Het geeft me het idee dat ze willen zeggen dat het niet alleen om de muziek draait, dat de inhoud (teksten) net zo belangrijk is. Daar ben ik het bij deze band ook wel mee eens. 

The Decemberists zou ik zeker tot mijn favoriete bands rekenen. Ze variëren best wel in de muziek die ze maken, het is niet altijd weer hetzelfde... maar toch is het altijd weer typisch Decemberists. Daar hou ik wel van. Bijna elk album is ook wel de moeite waard, bijna, want hun een na laatste album vind ik helaas zeer matig. Gelukkig hebben ze zich weer herpakt met hun laatste album. Nu hebben we het echter over Picaresque, hun derde album uit 2005. Het is eigenlijk een erg mooi popalbum, die de ene keer wat meer naar prachtige rustige folkliedjes neigt, en de andere keer weer wat meer rockt. Genoeg variatie dus.

De muziek van The Decemberists kenmerkt zich onder andere door de stem van Colin Meloy, die soms ietwat aan de zeurderige kant is, soms ook wat aan de valse kant, maar altijd aan de goede kant van de grens blijft. Erg fijn dus. Ook in de teksten komen bepaalde onderwerpen vaak terug. Zo heb ik het idee dat het vaak over onmogelijk (lijkende) liefdes gaat. Ook de zee(vaart) komt vaak terug, en historische thema's, wat niet gek is gezien de bandnaam. Die refereert namelijk aan de Decembristenopstand in Rusland.  

De geschiedenis komt al meteen in het eerste nummer langs. The Infanta gaat namelijk over de kroning van een prinses in Spanje, ergens begin negentiende eeuw. Het is één van de nummers die wat meer richting rock gaan, en als opener knalt het er dus meteen lekker in. Erg fijn nummer. 

De hoogtepunten liggen op dit album echter vooral bij de wat rustigere folky liedjes. Een prachtig liedje, een erg goede poging tot een perfect popliedje, is Eli, the Barrow Boy. Wellicht een verwijzing naar de Bijbelse persoon genaamd Eli, maar mijn bijbelse kennis is te gering om dat te kunnen plaatsen. Het is wel duidelijk dat het in ieder geval zeker niet over hem gaat, want deze Eli is een arme man, die hard moet werken, en zijn kruiwagen maar vooruit moet blijven duwen, waar ie zelfs na zijn dood mee doorgaat. Arme Eli. Het is wel een prachtig liedje (en ontzettend mooi gezongen)!

Ook het rustige The Engine Driver is een hoogtepunt. Niet zozeer tekstueel, maar vooral als liedje ontzettend geslaagd. Vooral het refrein vind ik het nummer naar een hoger plan tillen, ik heb er zo'n ontzettend zwak voor als er een lieve vrouwenstem op de achtergrond meezingt. Eli, the Barrow Boy en The Engine Driver zijn melodieus gezien gewoon zo ontzettend mooi. De subtiele toevoeging van een accordeon in de laatstgenoemde is ook erg fijn (en die vrouwenstem dus!) maar bovenal zijn de Decemberists gewoon ontzettend goede liedjesschrijvers, die zelfs met slechts een akoestische gitaar nog overeind zouden blijven.

De rest van het album ligt in de lijn van de drie bovenstaande nummers. Soms wat meer als The Infanta, soms wat meer als de andere twee. Stuk voor stuk goede tot erg goede nummers.

Het beste nummer van het album is echter nogal een buitenbeentje op het album. Een rustig liedje is het niet, rock ook niet, het gaat meer richting een zeemansliedje, en de accordeon komt op de voorgrond. Het is een lang verhalend nummer, een soort Jonas in de Wallevis, alleen zijn er nu twee mensen in de walvis. The Mariner's Revenge Song gaat over iemand die wraak wil nemen op een ander en hem achterna gaat op zee en hem aanvalt, maar dan komt er ineens een walvis, die hun allebei aanvalt. Niemand overleeft het, behalve degene die wraak wil nemen, en degene waar hij wraak op wil nemen (wat een toeval!). Ze eindigen in de walvis. Daar vertelt degene die wraak wil nemen het hele verhaal, de voorafgaande geschiedenis, waardoor hij wraak wil nemen. 

Dit verhaal is verpakt in een soort zeemansnummer. Het is dan ook een nummer waar de instrumentatie en de tekst helemaal bij elkaar passen. Het is een acht minuten durend epos dat zich mooi opbouwt, mét climax. Een prachtig, en bovenal erg bijzonder nummer.