#90: Gorillaz - Plastic Beach

Gorillaz is zeker weten één van mijn favoriete bands. Dit is dan ook één van de albums geweest waar ik het meest naar uit heb gekeken. Nauwlettend volgde ik alle ontwikkelingen rondom het album, elk nieuwsfeitje. Het was al lange tijd aangekondigd, maar het allereerste wat er daadwerkelijk te horen viel, waren wat demo's in een radioshow van de BBC die Damon Albarn (zanger van Blur, en dus ook zanger en het brein achter de Gorillaz) zelf mocht hosten. Heel interessant, ook vanwege zijn muzikale keuzes: de nummers die hij draaide in de show. Ik heb hem helemaal afgeluisterd en mijn waardering voor Damon steeg nog wat meer. Hij begon met wat oude en obscure bollywood, en wisselde het af met onder andere hip-hop, krautrock, Girls Aloud (!!), en nog veel meer leuke dingen. Eigenlijk waren die demo's nog het minst interessante van de show. 

Volgende interessante nieuws wat er verscheen waren een aantal van de gastartiesten. Damon vertelde in een interview dat Lou Reed, Mos Def, Snoop Dogg, Bobby Womack en Barry Gibb op het album zouden verschijnen. Dat klonk al erg goed in de oren, vooral Lou Reed als gastartiest was een bijzondere. Helaas is Barry Gibb niet op het album verschenen... In ieder geval werden de verwachting op deze manier steeds hoger. En toen... was de eerste single te beluisteren op de officiële site!

Bij de Gorillaz weet je nooit wat je moet verwachten als er wat nieuws uitkomt. Altijd verrassend wat voor stijl het deze keer is. De nieuwe single, Stylo, klonk wel heel erg jaren '80! Goh, die had ik toen niet zien aankomen... máár het was en is wel een heerlijk nummer! Ik was er dan ook meteen aan verslaafd, en ik sluitte elke avond af met dat nummer. Die beat, die zang van Damon, het hele totaalplaatje klonk gewoon geweldig! De verwachtingen van het album werden nog wat hoger!

Eerlijk is eerlijk, als een band twee albums heeft uitgebracht die allebei tot je absolute favorieten behoren, en je allebei met de hoogste score hebt gewaardeerd op je favoriete muzieksite... dan kan het bijna alleen maar tegenvallen... en eerlijk is eerlijk, dat deed het ook wel een beetje. Nog steeds vind ik het album ook wel iets minder dan die eerste twee, maar dat neemt niet weg dat het weer een ontzettend goed album is geworden.

Het is, zoals het de Gorillaz betaamt, weer een zeer gevarieerd album geworden. De intro doet enigszins klassiek aan, en opent het album mooi, waarna het overloopt in Welcome to the World of the Plastic Beach, waarin Snoop Dogg over sterke beats zijn betrokkenheid met deze planeet loopt te verkondigen. Wij weten allemaal beter natuurlijk, Snoop Dogg rapt normaal gesproken alleen maar over de stereotype hip-hop-onderwerpen: "bitches", mooie auto's, geld, bling-bling, noem het maar op. Toch werkt het uitstekend op dit nummer. Snoop Dogg's stem klinkt erg fijn op het nummer, en hij rapt beter dan hij in jaren heeft gedaan. Een fijne manier om welkom geheten te worden... tot de "plastic beach". Wat dat is? Het is een soort eiland, bestaande uit allemaal plastic afval dat in de zee is gegooid en (door de golfstromen?) bij elkaar is gekomen. Dat is dan ook het thema van de cd, in een bredere zin dus milieuvervuiling. Op de hoes van het album wordt er dan ook een soort zelfgemaakte "plastic beach" afgebeeld, die ook in de clips terugkomt. 

Het album vervolgt met White Flag, een bijzonder geslaagde combinatie van een Arabisch orkest... en hip-hop! Ja, kom er maar op, maar het werkt uitstekend! Het begint met het Arabisch orkest, waarna die verdwijnt en er dus echt een hip-hopbeat in komt... aan het eind komen het orkest en de beat echter samen. Ook weer zo'n ontzettend verslavend nummer, en wat mij betreft al één van de hoogtepunten! Ook live was het een feestje, Damon Albarn die door de hele zaal gaat rennen met een witte vlag. De twee rappers hebben ook een fijne wisselwerking! 

Het volgende hoogtepunt is Superfast Jellyfish! Grappige raps van de heren van De La Soul, en een refrein dat zó aanstekelijk is, dat het bijna wel een hit had moeten worden. Het is echter niet uitgebracht als single, helaas. Aan de ene kant dus een heel leuk popliedje, aan de andere kant zit het qua instrumentatie, qua opbouw, enz. een stuk beter in elkaar dan het gros van de top 40. 

Empire Ants begint als een prachtig gezongen ballad, die ook wat lief en schattig aandoet. In ieder geval erg fijn, en de ontzettend mooie zang van Damon Albarn tilt het echt naar een hoger plan. Als het nummer echter al op de helft is, komt er ineens een versnelling, en verandert het in een up-tempo danceliedje, en neemt de zangeres van Little Dragon het over. Geweldig gedaan! 

In Some Kind of Nature horen we ome Lou (Reed) langskomen, fijn om die ook weer eens te horen, zeker in combinatie met Damon! Lou klinkt al echt als een oude man, en dat is hij natuurlijk ook, toch blijft zijn stem uit duizenden herkenbaar. Een uitstekend en lekker vrolijk nummer. Met On Melancholy Hill hebben we weer zo'n popliedje... maar wat een mooie! Ongelofelijk dat dit geen grote hit is geworden! Prachtig geproduceerd, de zang klinkt heel mooi, en wat een aanstekelijk deuntje weer! :D Erg coole clip ook, heel jammer dat er geen vervolg op is gekomen, omdat dat te duur was... De clip is trouwens pas helemaal duidelijk als je het hele verhaal er omheen kent... 

Misschien wel het mooiste nummer van het album is Broken. Prachtig melodieus nummer, dat heerlijk melancholisch klinkt, en erg sfeervol door de geweldige instrumentatie. Ook ontzettend dromerig, waarschijnlijk vind ik het daarom zo goed.

Ook een hoogtepunt is het titelnummer, misschien ook omdat daar een wat dromerig sfeertje in zit. In ieder geval vind ik het een heel erg fijn nummer, leuke instrumentatie, dromerige coupletten, aanstekelijk refrein. Past dus perfect op het album, maar staat ook op zich. En dat geldt eigenlijk voor elk nummer op het album. Ze staan allemaal heel erg op zichzelf, en klinken toch ook allemaal heel erg "Plastic Beach".

Al met al dus een zeer geslaagd Gorillaz-album, met veel geslaagde nummers. Het haalt het echter toch niet bij de eerste twee. Het is minder een geheel, en er staan ook wat nummers op die net iets minder zijn. Toch is het een heel erg fijn album, wat ik erg veel heb gedraaid vorig jaar. Het concert van de Gorillaz maakt het helemaal af, wat een feest was dat! Ik zeg: Damon Albarn for president! Haha, in ieder geval een muzikaal genie, die man... en iemand, die ook echt heel gepassioneerd ermee bezig is, daar hou ik wel van! :)

#91: Maximum Joy - Station M.X.J.Y.

Maximum Joy; alleen al de bandnaam spreekt me aan. Het moet echter wel één van de onbekendste bands uit m'n top 100 zijn... De band heeft maar een paar jaar bestaan (begin jaren 80) en slechts één album (deze dus) en wat singles uitgebracht. De singles ken ik niet, maar er is ook nog een verzamelaar uitgebracht die ik eens moet opzoeken. Het gaat nu echter om Station M.X.J.Y.

Maximum Joy maakt hele groovy en funky muziek. Muziek die bedoeld is om mensen in beweging te krijgen, en in dat opzicht is de muziek absoluut geslaagd. De band slaagt erin een uniek album neer te zetten, waar niet alleen een lekkere groove in zit, maar wat ook wordt gekenmerkt door een zangeres (die niet in alle nummers zingt) die volgens mij niet helemaal zuiver zingt. Het klinkt niet helemaal perfect, maar op een of andere manier heb ik er niet zo'n last van en past het wel goed bij de muziek. Niet dat ik de zang heel erg mooi vind, maar het voegt iets toe aan het totaalplaatje. Tel daarbij op dat er zelfs een klarinettiste in de band zit, en je krijgt iets wat niet echt standaard klinkt.

De muziek klinkt bovenal gewoon ontzettend lekker. Ik hou ontzettend van mooie folkliedjes, vol met emotie, om maar een voorbeeld te noemen. Dat neemt echter niet weg dat muziek soms ook gewoon is om op te bewegen, en vrolijk van te worden. Dit album is daar het schoolvoorbeeld van. Als ik dit opzet, word ik onmiddellijk een stuk beweeglijker en vrolijker.

Het is een lekker kort album, wat ik vaak ook wel fijn vind. Ik luister albums wel altijd af, maar ik heb toch vaak dat het van mij wel wat korter had gemogen. Dit plaatje is dan weer iets aan de korte kant, maar ik zou zeggen: kort maar krachtig! Gevarieerd is het dan ook niet, de nummers liggen allemaal in elkaars verlengde. En dat klinkt dus zo:

#92: World's End Girlfriend - The Lie Lay Land

World's End Girlfriend is al eerder langsgekomen op mijn blog, namelijk met het nummer Garden in the Ceiling. Ik zei er toen het volgende over:

Het is een wat vervreemdend, maar vooral sprookjesachtig nummer. De stemmen die je in het nummer hoort geven het iets vervreemdends, maar ik vind dat meneer Maeda (want zo heet ie) toch altijd weer erg mooie melodieën weet te bedenken. Ook vind ik het op een of andere manier iets circus-achtigs hebben. Het is moeilijk om er je vinger op te leggen, dit nummer, maar ik was zelf meteen verkocht.

Prachtig sprookjesachtig nummer is het dus, maar het hele album waar dat nummer op staat, genaamd The Lie Lay Land, is de moeite waard! Het ligt echter niet helemaal in het verlengde van dit nummer.

Ik zie de muziek van World's End Girlfriend eigenlijk als filmmuziek. Voor welke film het is geschreven? Je eigen film! Het is muziek waar je helemaal in kan opgaan, en je eigen beelden bij kan bedenken, je eigen verhaal. Het album zit vol met sfeer, vol met emoties, vol met... tja, eigenlijk zit alles erin. Soms hard, soms zacht, rustig, snel, climaxen, mooie melodieën, aparte vervreemdende dingen. Het is een heel lang, maar ook een heel compleet album. Het enige wat er niet in zit is eigenlijk zang, maar die mis ik geen seconde. Het eerdergenoemde Garden in the Ceiling is een rustig nummer, en dat geldt ook voor het ont-zet-tend mooie We Are the Massacre. Heel emotioneel nummer, en wat een prachtige melodie!

Het gaat er niet zelden echter een stuk harder aan toe. Zo heb je Satan Veludo Children, dat rustig maar heel onheilspellend begint, maar zich al snel opbouwt naar een climax. Harde gitaren erdoorheen. Ik vind het zelf een vrij aardig nummer, maar wat echt een geweldig nummer is, is Scorpius Circus.

Op Musicmeter zei ik er het volgende over:

"Scorpius Circus begint als een prachtig emotioneel nummer, wat een droevige maar o zo mooie melodie zit er weer in dat nummer! Verolgens komt er ineens een spanning in het nummer alsof je midden in een achtervolging zit! Meeslepende melodieën! Het is een track die je helemaal omverblaast en je achterlaat alsof je door elkaar geschud bent."

Wát een nummer! Ik vind We Are the Massacre en Garden in the Ceiling nog net wat mooier, maar dit is ook echt ge-wel-dig! De muziek schiet alle kanten op, maar blijft toch een logisch geheel. Eigenlijk is dit muziek waar je niet al te veel over kan zeggen, maar die je gewoon moet luisteren en over je heen moet laten komen.

#93: The Decemberists - Picaresque

pic·a·resque/ˌpikəˈresk/

Adjective: Of or relating to an episodic style of fiction dealing with the adventures of a rough and dishonest but appealing hero

Ik moest de titel even opzoeken, maar raar genoeg vind ik de definitie niet echt bij het album passen. Van sommige nummers zou je wel kunnen zeggen dat ze over de avonturen van een held gaan, maar niet een oneerlijke. Toch geven sommige teksten je wel het gevoel dat je in een of ander verhaal of boek terecht bent gekomen. De hoes van het album lijkt dan weer een toneelstuk uit te beelden. Het geeft me het idee dat ze willen zeggen dat het niet alleen om de muziek draait, dat de inhoud (teksten) net zo belangrijk is. Daar ben ik het bij deze band ook wel mee eens. 

The Decemberists zou ik zeker tot mijn favoriete bands rekenen. Ze variëren best wel in de muziek die ze maken, het is niet altijd weer hetzelfde... maar toch is het altijd weer typisch Decemberists. Daar hou ik wel van. Bijna elk album is ook wel de moeite waard, bijna, want hun een na laatste album vind ik helaas zeer matig. Gelukkig hebben ze zich weer herpakt met hun laatste album. Nu hebben we het echter over Picaresque, hun derde album uit 2005. Het is eigenlijk een erg mooi popalbum, die de ene keer wat meer naar prachtige rustige folkliedjes neigt, en de andere keer weer wat meer rockt. Genoeg variatie dus.

De muziek van The Decemberists kenmerkt zich onder andere door de stem van Colin Meloy, die soms ietwat aan de zeurderige kant is, soms ook wat aan de valse kant, maar altijd aan de goede kant van de grens blijft. Erg fijn dus. Ook in de teksten komen bepaalde onderwerpen vaak terug. Zo heb ik het idee dat het vaak over onmogelijk (lijkende) liefdes gaat. Ook de zee(vaart) komt vaak terug, en historische thema's, wat niet gek is gezien de bandnaam. Die refereert namelijk aan de Decembristenopstand in Rusland.  

De geschiedenis komt al meteen in het eerste nummer langs. The Infanta gaat namelijk over de kroning van een prinses in Spanje, ergens begin negentiende eeuw. Het is één van de nummers die wat meer richting rock gaan, en als opener knalt het er dus meteen lekker in. Erg fijn nummer. 

De hoogtepunten liggen op dit album echter vooral bij de wat rustigere folky liedjes. Een prachtig liedje, een erg goede poging tot een perfect popliedje, is Eli, the Barrow Boy. Wellicht een verwijzing naar de Bijbelse persoon genaamd Eli, maar mijn bijbelse kennis is te gering om dat te kunnen plaatsen. Het is wel duidelijk dat het in ieder geval zeker niet over hem gaat, want deze Eli is een arme man, die hard moet werken, en zijn kruiwagen maar vooruit moet blijven duwen, waar ie zelfs na zijn dood mee doorgaat. Arme Eli. Het is wel een prachtig liedje (en ontzettend mooi gezongen)!

Ook het rustige The Engine Driver is een hoogtepunt. Niet zozeer tekstueel, maar vooral als liedje ontzettend geslaagd. Vooral het refrein vind ik het nummer naar een hoger plan tillen, ik heb er zo'n ontzettend zwak voor als er een lieve vrouwenstem op de achtergrond meezingt. Eli, the Barrow Boy en The Engine Driver zijn melodieus gezien gewoon zo ontzettend mooi. De subtiele toevoeging van een accordeon in de laatstgenoemde is ook erg fijn (en die vrouwenstem dus!) maar bovenal zijn de Decemberists gewoon ontzettend goede liedjesschrijvers, die zelfs met slechts een akoestische gitaar nog overeind zouden blijven.

De rest van het album ligt in de lijn van de drie bovenstaande nummers. Soms wat meer als The Infanta, soms wat meer als de andere twee. Stuk voor stuk goede tot erg goede nummers.

Het beste nummer van het album is echter nogal een buitenbeentje op het album. Een rustig liedje is het niet, rock ook niet, het gaat meer richting een zeemansliedje, en de accordeon komt op de voorgrond. Het is een lang verhalend nummer, een soort Jonas in de Wallevis, alleen zijn er nu twee mensen in de walvis. The Mariner's Revenge Song gaat over iemand die wraak wil nemen op een ander en hem achterna gaat op zee en hem aanvalt, maar dan komt er ineens een walvis, die hun allebei aanvalt. Niemand overleeft het, behalve degene die wraak wil nemen, en degene waar hij wraak op wil nemen (wat een toeval!). Ze eindigen in de walvis. Daar vertelt degene die wraak wil nemen het hele verhaal, de voorafgaande geschiedenis, waardoor hij wraak wil nemen. 

Dit verhaal is verpakt in een soort zeemansnummer. Het is dan ook een nummer waar de instrumentatie en de tekst helemaal bij elkaar passen. Het is een acht minuten durend epos dat zich mooi opbouwt, mét climax. Een prachtig, en bovenal erg bijzonder nummer.