De top 2000! (Deel 2)

31. Jacques Brel - Ne Me Quitte Pas
Plaats vorig jaar: 72
Wat: Een en al emotie
Wanneer: 1959
Waarom: Jacques Brel is absoluut één van de beste zangers ooit. Hij weet namelijk zo ontzettend veel emotie in zijn zang te leggen, dat, hoewel ik het Frans niet heel goed kan volgen, ik toch diep geraakt word door zijn nummers. Hij zingt zijn nummers niet gewoon, hij beleeft ze. En de luisteraar beleeft ze mee. Zo ont-zet-tend mooi.

32. Janis Ian - At Seventeen

Plaats vorig jaar: 773

Wat: Prachtig popliedje met herkenbare tekst

Wanneer: 1975

Waarom: Janis Ian vind ik nogal ondergewaardeerd. Ze wordt door de massa alleen nog gezien als de zangeres van dat ene "disco-hitje", en door de muziekkenners gezien als zangeres van het mooie At Seventeen, maar verder een weinig opzienbare zangeres die niet al te bijzondere, softe popliedjes maakt. Onterecht, want Janis Ian heeft een prachtige stem, en schrijft prachtige liedjes. Dit is wel één van haar beste. De herkenbaarheid (niet voor iedereen, maar wel voor velen) zorgt ervoor dat je je er makkelijk in kan inleven. Janis zingt het met emotie, waardoor je er ook van overtuigd bent dat ze uit eigen ervaring zingt (het grappige is dat zijzelf op die leeftijd zelfs al enige naam had als zangeres en al een (of een paar) hit(s) had gescoord). De instrumentatie is ook zeer geslaagd, oftewel, gewoon een erg mooi nummer.

33. Japan - Nightporter

Plaats vorig jaar: 778

Wat: Duistere pianoballad

Wanneer: 1980

Waarom: De combinatie van de pianomelodie, de ietwat aparte stem van David Sylvian, de cello, en de neerslachtige zangmelodie zorgt voor een duistere, maar ook treurige sfeer. De nacht wordt dus goed weergegeven, en de eenzaamheid wordt in het nummer uitgestraald. Dit is een kippenvelnummer dat onder je huid kruipt. Sfeervol, emotioneel, en precies de goede sfeer en emotie, dus voor mij een schot in de roos. Echt heel mooi.

34. Kate Bush - The Man with the Child in His Eyes

Plaats vorig jaar: 183

Wat: En nog een pianoballad

Wanneer: 1978

Waarom: Ik heb eigenlijk nogal weinig met Kate Bush, zo'n nummer als Wuthering Heights vind ik maar kattengejank, en ook een hoop nummers van haar vind ik maar weinig bijzonder. Hier houdt ze zich in met haar zang, en als ze ingetogen zingt, is haar stem wel erg mooi. Als ze daar dan ook nog zo'n mooi liedje als dit bij schrijft, ben ik verkocht. Ik hang aan haar lippen als ze dit nummer zingt, en wat werkt die piano hier goed!

35. Kim Wilde - Cambodia

Plaats vorig jaar: 1037

Wat: De betere synthpop

Wanneer: 1981

Waarom: Synthpop heeft altijd een beetje een fout jasje. Dit nummer valt daar wat mij betreft echter volledig buiten. Kim Wilde is verder geen bijzondere zangeres, en maakt ook geen bijzondere muziek, maar dit nummer blijft geweldig. De synths zijn hier zelfs sfeervol, aan de ene kant heel erg "in-your-face', aan de andere kant ook kil. De tekst is prima, het liedje sterk, en de synths voegen nog zoveel toe dat het een echte topper is. 

36. Klein Orkest - Over de Muur

Plaats vorig jaar: 56

Wat: Politiek nummer dat bewijst dat Nederlandstalig wél mooi kan zijn

Wanneer: 1984

Waarom: Van alle zestig die ik heb geselecteerd stond deze vorig jaar het hoogst. Een werkelijke prachtige tekst, hoezo kan Nederlandstalig niet mooi zijn? Ook sterk gezongen. Jekkers heeft wel wat leuke dingen gedaan, maar dit is daar absoluut het beste van. De tekst is ontzettend raak, en weet me altijd te raken. De instrumentatie stelt in principe niet heel veel voor, maar is ook niet slecht, waardoor de aandacht helemaal op de tekst wordt gevestigd. Die geeft dan ook een ontzettende meerwaarde, zonder die tekst zou het ook een mooi nummer zijn, maar echt niet bij deze zestig staan.

37. Kraftwerk - Autobahn

Plaats vorig jaar: 737

Wat: Legendarische, invloedrijke electronische muziek met autogeluiden

Wanneer: 1974

Waarom: Ja, veruit het langste nummer van de zestig. Ruim twintig minuten, en het verveelt me geen seconde. Je zou echt niet zeggen dat dit uit '74 komt, Kraftwerk was zijn tijd ver vooruit. Stemvervormers, synths die minder gedateerd klinken dan de synths die in de jaren '80 werden gebruikt. Veel erg fijn elektronisch gepiel, het verwerken van autogeluiden in de muziek, en dan die knullige Duitse zang erbij... "wir fahren fahren fahren auf der Autobahn". Een bijzonder nummer, absoluut, en het hoort zeker in de lijst. Jammer dat je niet meer muziek van Kraftwerk kon kiezen in de keuzelijst. 

38. Nick Cave & Kylie Minogue - Where the Wild Roses Grow

Plaats vorig jaar: 1369

Wat: Moordballade (naar de titel van het album)

Wanneer: 1996

Waarom: Een aparte combinatie, Nick Cave met vaak rauwe muziek, en Kylie met haar commerciele popdeuntjes. Dit is dan ook één van Nicks meest "gelikte" nummers, maar alsnog erg mooi. Nick Cave heeft echter wel een aanzienlijk oeuvre met ontzettend veel parels, die je helaas niet kan kiezen. Dit nummer gaat over een man die een vrouw verleidt, en haar uiteindelijk vermoordt. Prachtig liedje, en zelfs Kylie doet het geweldig. 

39. Leonard Cohen - Suzanne

Plaats vorig jaar: 281

Wat: Gezongen poëzie

Wanneer: 1967

Waarom: Misschien wel de allermooiste tekst die ik ken. Leonard Cohen is dan ook begonnen als een dichter, en hij had al verscheidene dichtbundels uitgebracht, toen hij besloot het eens te proberen als zanger. Zeer geslaagd, wat mij betreft, want Leonard is helemaal geen slechte zanger, vind ik. Hij weet zijn tekst zeer goed over te brengen, en de toevoegingen als het mooie gitaarspel en de vrouwenzang in het refrein voegen nog net wat extra's toe. Wat mij betreft echt één van de mooiste nummers ooit, als ik een top 10 zou maken, zou ie erin komen. Laat Leonard je betoveren met zijn prachtige teksten!

40. Madness - Night Boat to Cairo

Plaats vorig jaar: 933

Wat: Feestmuziek!

Wanneer: 1979

Waarom: Draai Madness op een feestje en iedereen gaat los! Ik heb het zelf meegemaakt, zelfs ik ging toen dansen (oké, ik had wel al wat op, maar toch...). Het was toen niet dit nummer, maar One Step Beyond, maar zelf vind ik deze eigenlijk net wat leuk, door het zangstuk erin. Een vrolijk ritme, lekker geblaas op de sax (of wat het ook is), en bekijk ook die clip... wat een stelletje ongeregeld zeg, geweldig!

41. Madonna - Give It 2 Me

Plaats vorig jaar: -

Wat: Madonna die weer eens de juiste mensen heeft opgezocht => geweldige dance-pop

Wanneer: 2008

Waarom: Ik ben wel een liefhebber van de muziek van Madge, hoe fout het ook mag zijn. Zowel in de jaren '80, '90 als '00 heeft ze geweldige nummers gemaakt, maar wat ik erg knap vind, is dat ze in 2008, op haar vijftigste, na zo'n imposante carrière, nog met een nummer komt dat ik nu haar beste vind. Oké, dat is zo goed als niet aan haar te danken, het enige dat ze heeft gedaan is de juiste mensen opzoeken (zoals het altijd al gaat bij haar), namelijk The Neptunes. Die verzorgen een productie om je vingers bij af te likken. Ik had net zo goed voor Live to Tell, of Frozen, of Into the Groove of Get Together ofzo kunnen gaan, maar ik vind dat dit nummer wel wat meer waardering verdient. De Neptunes maken een lekker dansbaar en leuk meezingbaar liedje, dat perfect meelift met de dance-pop van de jaren '00. Vervormde stemmen, veel aandacht voor de beat/het ritme, wat synths erdoorheen, en dan nog zo'n geweldige bridge.

42. Marvin Gaye - What's Going On

Plaats vorig jaar: 268

Wat: Warme soul

Wanneer: 1971

Waarom: Eén van de mooiste soulnummer die ik ken. Die teksten over dat er te weinig liefde en te veel haat op de wereld is (wat het hele album doorgaat, samen met nog wat gedoe over god) geloof ik wel, maar hoe Gaye het brengt, is fantastisch. Hij heeft een heel warm stemgeluid, en als de instrumentatie dan ook nog eens voor een hele warme sfeer zorgen, is dit nummer net een warm bad. Zo hoor ik soul graag. 

43. Matia Bazar - Ti Sento

Plaats vorig jaar: 1766

Wat: Italo-disco

Wanneer: 1986

Waarom: Opgewekte disco mét sfeer. Het heeft iets mysterieus over zich, en geweldige synth-melodieën. Neem dan nog een sterke zangeres, die haar tekst vol overtuiging bracht, al kom ik niet verder dan dat het iets met liefde te maken heeft. Let op al die keyboard-deuntjes door het hele nummer heen, dat is zo goed gedaan. Uit het refrein spreekt ook nog eens een hoop kracht. Er wordt in het nummer ook mooi naar een climax opgebouwd, om aan het eind gewoon weg te faden...

44. Mecano - Hijo de la Luna

Plaats vorig jaar: 1111

Wat: Ook onverstaanbare, nu een mooie ballad

Wanneer: 1986

Waarom: Toevallig twee keer een Italiaans (of is dit Spaans??) nummer achter elkaar, deze keer iets met de maan (maar verder kom ik ook niet). Alweer een uitstekende zangeres, maar deze keer een rustiger liedje. Ik vind haar stemgeluid ontzettend mooi, en dit liedje eigenlijk ook wel iets mysterieus hebben. Eigenlijk ook wel een erg mooie taal om in te zingen. Er is ook mooi nog een portie drama (die het niet té maakt) aan toegevoegd door middel van strijkers en achtergrondzang. En wat is het toch een mooi refrein... Overigens bestaan er serieus rare mensen die de cover van Belle Perez boven het origineel verkiezen, maar gelukkig kan je wel alleen op dit origineel stemmen.

45. The Motors - Airport

Plaats vorig jaar: 1605

Wat: Simpel maar o zo leuk liedje

Wanneer: 1978

Waarom: Ook simpele pop kan erg leuk zijn. Dat is hier het geval, en het leuke is dat, zeker als je live-filmpjes ziet, het plezier er afstraalt bij de band. Eigenlijk niet eens zo heel bijzonder, maar wel heel erg sympathiek (die samenzang!). Verder eigenlijk niet heel veel over te zeggen, maar ik blijf erg vrolijk worden van zulke nummers... oh en weer zo'n intrigerende one-hit-wonder. Nadien nooit meer wat van gehoord.

46. Nelly Furtado - Powerless (Say What You Want)

Plaats vorig jaar: -

Wat: Inventieve pop met folk-invloeden

Wanneer: 2003

Waarom: Mijn liefde voor Nelly Furtado mag ook bekend zijn. Helaas kon ik niet voor Explode (en Try ook niet?!) kiezen, maar deze is ook ontzettend sterk. Het lijkt maar een oppervlakkig simpel popliedje (wat dus ook niet altijd slecht is), maar schijn bedriegt. Die tekst is erg sterk, over racisme, en de instrumentatie heeft allerlei interessante nuances (die banjo is zo fijn!). Als zangeres sla ik Furtado niet heel hoog aan (een beetje zeurderig stemgeluid), hoewel ze soms erg mooi kan zingen, maar als ze zulke nummers kan schrijven, is dat helemaal niet zo erg.

47. Petula Clark - Downtown

Plaats vorig jaar: 1482

Wat: Jaren '60-pop

Wanneer: 1964

Waarom: Dit nummer klinkt misschien wat oubollig, al krijgen we zometeen nog wat ergers wat dat betreft, maar het heeft me altijd ontzettend aangesproken. Typisch jaren '60, maar wel gewoon erg goed. Het had van Dusty kunnen zijn, maar dan had het nog beter geweest. Petula zingt het echter ook prima, en dit is wat mij betreft echt vakmanschap wat betreft het schrijven van popmuziek. Het blijft hangen, het trekt je aandacht, en het raakt zelfs. En het weet uit te blinken zonder bijzondere arrangementen. 

48. Radiohead - Street Spirit (Fade Out)

Plaats vorig jaar: 132

Wat: Een en al kippenvel

Wanneer: 1995

Waarom: Een onheilspellende gitaar-riff luidt het nummer in... en Thom begint ijzingwekkend zijn enigszins vage teksten te zingen. Volgens mij gaat het over de dood, wat het nummer ook helemaal uitademt. Thom Yorke zingt mooier dan hij ooit heeft gedaan, en het leunt verder volledig op de geniale gitaar-riff (die later in het nummer wel ietsje verandert) die je vastgrijpt en niet meer loslaat tot het nummer is afgelopen. Als dan de achtergrondzang in het nummer komt en Thom zingt: "Immerse your soul in love", is dat één van de mooiste muzikale momenten die ik ken. Ze hebben nog veel moois gemaakt, maar dit hebben ze nooit meer overtroffen.

49. Rein de Vries - Patsy

Plaats vorig jaar: 1546

Wat: Een puur liedje met naargeestige tekst

Wanneer: 1962

Waarom: Ja, ik verwacht hier een hoop verbaasde reacties op. Zo'n oubollig nummer, en het is bijna schlager. Klopt, maar wel gewoon een erg mooi klein liedje, met een geweldige tekst, en emotioneel gezongen. Dit weet me nou eenmaal te raken. Wat mij betreft ligt dit niet mijlenver van een Boudewijn de Groot af die wel wordt gewaardeerd. Het is een bijzonder naargeestige tekst, de Patsy uit de tekst komt namelijk uiteindelijk te overlijden. Dit is gewoon een puur liedje, en dat vind ik erg mooi.

50. Roberta Flack - The First Time Ever I Saw Your Face

Plaats vorig jaar: 705

Wat: Het mooiste nummer ooit gemaakt

Wanneer: 1969

Waarom: Hier zullen wel helemaal geen verbaasde reacties op komen, ik heb dit immers al vaak genoeg aangeprezen. Flack zingt dit nummer zó ontzettend mooi! Weinigen zingen zo gepassioneerd als Roberta, en dat komt op dit nummer het best naar voren. Liefde is zoiets moois, en als het dan zó mooi wordt bezongen, dan ben ik verliefd. Op de stem van Roberta, op dit liedje. En natuurlijk op m'n lieve vriendin, maar da's een ander verhaal.

51. The Rolling Stones - Gimme Shelter

Plaats vorig jaar: 189

Wat: Rock!

Wanneer: 1969

Waarom: Tja, de Beatles en de Stones, beiden kunnen ze natuurlijk niet ontbreken. Dit is het absolute hoogtepunt uit het oeuvre van de Stones, als je het mij vraagt. Jaggers stem komt hier erg goed tot zijn recht, terwijl die vaak niet helemaal weet te beklijven. Ook zingt hier een vrouw mee, met een echte rockstem welteverstaan. Op een gegeven moment schreeuwt ze d'r longen uit d'r lijf: Raaaaaaaape! Muuurdeeeeer! It's just a shot away! Een sterke tekst over de ellende van de wereld, die overtuigend is gebracht, en ook instrumenteel zit het ontzettend goed in elkaar, neem bijvoorbeeld die piano op de achtergrond. 

52. Roxy Music - If There Is Something

Plaats vorig jaar: 1222

Wat: Sfeervolle glamrock

Wanneer: 1972

Waarom: Het begint met een oubollig honkytonk-gitaartje, maar daarmee word je volledig op het verkeerde pad gezet. Al snel hoor je Bryan Ferry vol gevoel voor drama zingen, met kille klanken van een synthesizer. Wat een sfeer en passie is erin in dit nummer te horen, en je hebt het gevoel alsof je langzaamaan naar een climax toewerkt. De instrumenten zorgen voor een prachtig geheel, de sfeer druipt van het nummer af. Om uiteindelijk mooi rustig te eindigen, zonder hevige apotheose. Het is ook geenszins een couplet-refrein-nummer, maar eerder een nummer dat uit drie delen bestaat, die mooi op elkaar aansluiten. 

53. Sinéad o'Connor - Troy

Plaats vorig jaar: 254

Wat: Prachtige opgebouwde ballad met emotie-uitbarstingen

Wanneer: 1987

Waarom: De emotie. Het nummer bouwt zich langzaam op en dan ineens die emotie-uitbarstingen, zoals je haar uithalen kan wel noemen. Ze schreeuwt haar tekst soms vol emotie uit. Sowieso heeft ze een prachtig stemgeluid dat hier erg mooi naar voren komt. De tekst is erg mooi, en het nummer bouwt sterk op, het wordt steeds heftiger. Overigens zijn niet alleen de uitbarstingen mooi, maar ook als ze bijvoorbeeld fluistert: "God I love you...". Dit komt recht uit haar hart en recht in mijn hart aan.

54. Talk Talk - Life's What You Make It

Plaats vorig jaar: 1151

Wat: Synthpop op z'n best

Wanneer: 1986

Waarom: Al is Talk Talk ten tijde van dit nummer en het album waar het op staat de synthpop al ontgroeid. Dit is veel volwassener. Mark Hollis heeft een bijzondere stem, waar ik erg van hou, en hun liedjes hebben altijd wel iets inventiefs in zich, zoals hier het geweldige ritme, waar het al meteen mee begint. De tekst is eigenlijk heel simpel, maar wel heel treffend, en op een of andere manier geloof ik het meteen als Hollis het zingt. Sterke pop, met een rockrandje, en voortgestuwd door een geweldig ritme. Later zou de band zich nog veel verder ontwikkelen, en aan de wieg van het genre post-rock staan, maar laat ik daar niet over uitweiden. 

55. Tasmin Archer - Sleeping Satellite

Plaats vorig jaar: -

Wat: Popjuweeltje

Wanneer: 1992

Waarom: Vanaf het intro dat als water klinkt, en waarbij ik het gevoel heb dat het nummer langzaam komt opborrelen tot Archer's stem daar kraakhelder overeenkomt, tot het geweldige orgeltje aan het eind, het klinkt echt geweldig allemaal. Ook weer zo'n one-hit-wonder waar we niks meer van hebben gehoord, maar waar we wel een prachtig nummer aan te danken hebben. Het nummer straalt een fijne warme sfeer uit, en is gewoon een heel mooi liedje. 

56. Tim Hardin - How Can We Hang on to a Dream

Plaats vorig jaar: 859

Wat: Jaren '60-folk

Wanneer: 1966

Waarom: In de jaren '60 had je veel mooie folkmuziek. Denk aan de bekende Bob Dylan, waar ik dan wat minder mee heb, maar ook de eerder genoemde Leonard Cohen of een Townes van Zandt. Ietwat ondergewaardeerd is deze Tim Hardin, al ken ik niet heel veel van hem, dus kan ik daar niet heel goed over oordelen. Goed, dit liedje is wel erg poppy folk, maar dat neemt niet weg dat Tim Hardin blijkbaar erg mooie liedjes kan schrijven. Ook zijn stem is aangenaam om naar te luisteren, en dan is het natuurlijk al snel goed. Toch heeft dit liedje net iets wat ik niet goed kan uitleggen waardoor het me raakt.

57. The Turtles - Happy Together

Plaats vorig jaar: 1808

Wat: Vrolijke jaren '60-pop

Wanneer: 1967

Waarom: The Turtles waren best een geinig bandje, met een paar leuke vrolijke singles, waaronder hun bekende Happy Together. Erg opgewekt, wat ook bij de tekst past. Lekker stuwend ritme, meezingrefrein, fijne achtergrondzang, fijne blazers, en op een gegeven moment komt er ook een of ander tof fluitje in. Gewoon weer een echt feel-good-nummer. 

58. White Soxx - Versailles

Plaats vorig jaar: 1311

Wat: Ultieme one-hit-wonder

Wanneer: 1980

Waarom: Waarom is dit de ultieme one-hit-wonder? Omdat ze slechts één nummer hebben gemaakt. Het is een Frans duo, dat ooit de single Versailles uitbracht, in Nederland de tipparade haalde, maar verder niet bijzonder goed scoorde, en er vrijwel meteen weer mee stopte. Ook bijzonder is het omdat het toentertijd door een zweem van mysterie werd omringd, en zelfs vaak werd gedacht dat het een anoniem project van Freddie Mercury was. Ook bijzonder is dat zo'n nummer dan een vaste plek in de top 2000 weet te krijgen (op de eerste keer na stond het er elk jaar in), terwijl het slechts de tipparade haalde, en de groep dus verder totaal onbekend is. Daarom is dit ook een echte top 2000-klassieker. En daarom alleen al vind ik het leuk als het erin blijft.
Het nummer is aan de bombastische kant, en gaat over een klas die op schoolreis gaat naar Parijs, naar het paleis van Versailles. Het is een erg melancholisch nummer, met toch ook een hoop drama in zich. Het leunt heel erg op de synthesizers die voor een hoop sfeer zorgen.

59. Won Ton Ton - I Lie and I Cheat

Plaats vorig jaar: 1795

Wat: Een mierzoete ballad...

Wanneer: 1988

Waarom: Eigenlijk heel fout dit. En toch heeft dit nummer me al vanaf de eerste keer dat ik het hoorde weten te raken. Ik kan het niet uitleggen, misschien is het de zang, misschien de melodie. Het is echter wel heel clichématig, en weinig bijzonder. Maar toch... maar toch... tja, gewoon een persoonlijke afwijking dus.

60. XTC - Senses Working Overtime

Plaats vorig jaar: -

Wat: Geinig liedje

Wanneer: 1982

Waarom: En ja, een geinig liedje weet het tot deze zestig te brengen. Het is namelijk bijzonder geinig. Beginnend met een zanger die haast dronken klinkt, samen met gebons op een drum, en een neurotisch gitaardeuntje, om dan ineens op te bouwen naar een bijzonder aanstekelijk refrein. En zo gaat het dan de hele tijd door, met nog meer geinige instrumentatie in de coupletten. Erg leuk gedaan, en een uniek nummer. Het refrein zit trouwens regelmatig ergens in m'n hoofd. Oh, en wat is dat jengelgitaartje in het refrein toch fijn!

En nu komt het lastigste, voor mij dan... vijftien nummers overhouden uit deze zestig nummer die ik stuk voor stuk geweldig vind. Hoe dan ook, dat was het alweer. :P

En: iedereen stemmen!

De top 2000! (Deel 1)

Deze week is het weer zover: je kan stemmen op de top 2000! Oké, ik zal eerlijk zijn, ik ben niet echt een fan van die lijst, maar ook absoluut geen tegenstander, zoals velen anderen dat wel zijn. Ik vind het namelijk een erg leuk en goed initiatief om heel Nederland op z'n favoriete liedjes te laten stemmen, en daar dan een representatieve toplijst uit te laten komen, die men in zijn volledigheid op de radio draait. Het is wel zo dat er bij de variant van Radio 2 erg veel haken en ogen aan zitten, maar het is de bekendste, en dus wel de meest representatieve voor "het Nederlandse volk". Daarom blijf ik er ook elk jaar op stemmen (al is het maar omdat je anders eigenlijk niet echt het recht hebt om op de lijst te zeuren), en wat mij betreft zouden zoveel mogelijk mensen dat moeten doen, ongeacht wat ik van hun muzieksmaak vind. Dus ten eerste aan iedereen de oproep: stemmen!

Ten tweede: ik ben de hele lijst van mogelijke liedjes om op te stemmen doorgegaan (die helaas zeer beperkt is, één van de haken en ogen), en ik heb daar een voorselectie van gemaakt. Uiteindelijk ben ik uitgekomen op zestig nummers waar ik wel op zou willen stemmen, en het pijnlijke is nu dat ik er daarvan vijfenveertig moet wegstrepen. En waarschijnlijk ben ik zelfs nog nummers vergeten. Deze nummers wil ik hier allemaal stuk voor stuk eventjes kort aanprijzen, in de hoop dat jullie uit interesse wat dingen gaan beluisteren (of, mocht je het al kennen, bedenkt dat je daar eigenlijk ook op wil stemmen) en daarmee wat mooie nummers ontdekken die wat mij betreft in de top 2000 thuishoren. Daarbij is het voor mij een goede manier om er vijftien uit te selecteren. Overigens heb ik deze vijftien puur geselecteerd op basis van hoe goed ik het nummer vind, en nog niet gekeken naar welke genres of artiesten ik in de lijst mis of hoe hoog het vorig jaar stond.

1. 10cc - I'm Not In Love
Plaats vorig jaar: 437
Wat: Dromerig popliedje
Wanneer: 1975
Waarom: Zo te zien stond ie vorig jaar al aardig hoog. 10cc is een band waarbij de singles allemaal weer een andere insteek zijn, en stuk voor stuk inventief. Ook op het ene album dat ik van ze ken, staan erg leuke, inventieve popliedjes. Deze vind ik het allermooist. Hoewel de tekst weinig bijzonders is, wordt er een prachtige sfeer neergezet door de dromerige synths en 'ooooo's, in combinatie met de mooie melodieën. En dan dat prachtige tussenstukje waarbij een vrouw fluistert: "be quiet... big boys don't cry...". Ik had het trouwens net over de dromerige synths, maar ik geloof dat het volledig met stemmen is gemaakt, wat ook wel te horen is. Dat is net zo'n inventief extraatje van 10cc.

2. The 5th Dimension - Aquarius / Let the Sunshine In
Plaats vorig jaar: 1095
Wat: Feelgood-musical-soul
Wanneer: 1969
Waarom: Omdat ik er altijd zo vrolijk van word! Je hoort dat het voor een musical (Hair) geschreven is, en hoewel ik daar normaal niet heel veel mee heb, is dit zo opgewekt dat het wél werkt. Het bestaat uit twee gedeeltes, en het eerste gedeelten heeft nog iets mysterieus over zich heen, maar allebei de delen hebben een ultiem meezingrefrein die de hele dag in je hoofd blijven hangen. Leeeeeeet the sunshine iiiiin!

3. Adam and the Ants - Stand and Deliver
Plaats vorig jaar: -
Wat: Overdreven, fout, maar toch leuk!
Wanneer: 1981
Waarom: Omdat er ook lekker foute muziek in de top 2000 moet staan... oh wacht eigenlijk staat er veel te veel foute muziek in de top 2000. Dit nummer is daarbij ook nog eens zo lekker overdreven dat ik hem ontzettend leuk vind, en zit muzikaal ook nog eens sterk in elkaar, dáárom moet deze er wél in. Lekker roffelende drums, lekker overdreven zang, een tekst over een "dandy highwayman", en het is ook nog eens een echte meezinger.

4. The Beach Boys - Good Vibrations
Plaats vorig jaar: 105
Wat: Het perfecte popliedje?
Wanneer: 1966
Waarom: Dit nummer zit zó goed in elkaar! Het heeft alles, prachtige melodieën, prachtige zang, en het nummer is tot in de puntjes perfect uitgewerkt, want Brian Wilson was nou eenmaal nogal een perfectionist. Hoe het overgaat in allerlei verschillende delen, hoe de verschillende lagen instrumentatie en verschillende lagen zang perfect over elkaar heen vallen, en hoe dat alles toch weet samen te vallen in een simpel maar erg mooi (liefdes)popliedje. Ik zeg echter vaak dat van ik weinig geef om perfectie, maar het me helemaal om sfeer en emotie gaan, maar als dat dan ook nog te horen is, dan kan ik niet anders concluderen dan dat het misschien wel één van de allerbeste nummers ooit is, en dat de plaats van vorig jaar eigenlijk nog wat te laag is.

5. The Beatles - For No One
Plaats vorig jaar: 875
Wat: Het perfecte popliedje, deel twee
Wanneer: 1966
Waarom: 1966 was blijkbaar een goed jaar voor de popmuziek, twee popjuweeltjes zagen het licht. De Beatles en de Beach Boys zagen elkaar dan ook als een soort concurrenten in de goede zin van het woord. Brian Wilson hoorde het album Rubber Soul van de Beatles, raakte daardoor geïnspireerd, was onder de indruk, o.a. van de eenheid die het vormde, en wilde daaroverheen met zijn volgende album, dat Pet Sounds werd, nog steeds een klassieker. The Beatles hoorden dat album, waren onder de indruk en wilden daar dan weer overheen, en dat werd Revolver, waar dit nummer op staat. Een kort sober liedje, met een prachtige tekst, en Paul zingt het zo mooi dat het me altijd weet te raken. Onbegrijpelijk dat het hoogstgenoteerde Beatles-nummer altijd Hey Jude is, het nummer waarbij de outro (wat alleen bestaat uit laaaaaalalalalalalaaaaaa, etc.) langer is dan de rest van het nummer, terwijl For No One slechts op 875 staat (en ook andere pareltjes van The Beatles stukken lager staan.

6. Black Sabbath - Paranoid
Plaats vorig jaar: 114
Wat: Proto-metal met verstaanbare Ozzy
Wanneer: 1970
Waarom: Velen noemen dit het allereerste metal-nummer, maar zelf ben ik het daar niet mee eens. Ik vind het gewoon rock, weliswaar met een hoop energie en kracht in zich. Ook geef ik zeker toe dat het invloed heeft gehad op de latere metal, maar dit zou ik echt nog geen metal noemen. Wel een geweldig nummer, en jawel, gezongen door de enige echte Ozzy Osbourne. Geweldige riff die je meteen bij je lurven grijpt, Ozzy die geweldig zijn teksten reclameert, en het nummer wordt heerlijk vooruitgestuwd door de instrumentatie. En aangezien er zo goed als geen metal te nomineren is (en datzelfde geldt voor nog wel wat meer genres, wat ik echt belachelijk vind), dan maar Paranoid!

7. Blue Öyster Cult - (Don't Fear) The Reaper
Plaats vorig jaar: 996
Wat: Proto-shoegaze? In ieder geval een mooi dromerig rockliedje
Wanneer: 1976
Waarom: Al is het alleen maar omdat dit een voorbode lijkt van de shoegaze van zo'n 15 jaar later. Misschien is dat wat overdreven, maar dat dromerige van de hele shoegaze-beweging hoor ik er zeker in,  vooral door de dromerige zang, maar ook gewoon de algehele sfeer. Maar vooral een nummer om keihard te draaien en lekker mee te blèren. En het nummer is geweldig gebruikt in de serie Six Feet Under, kippenvelmoment (waar die serie sowieso vol mee zit).

8. Bruce Springsteen - I'm on Fire
Plaats vorig jaar: 458
Wat: Kort maar krachtig
Wanneer: 1984
Waarom: Springsteen heeft een hoop pareltjes gemaakt, maar een hoop staan niet in de nominatielijst, dus dan kom ik bij deze hit uit (ook een pareltje). Springsteen weet altijd van alles prachtig te omschrijven in zijn liedjes, en zelfs als ie gewoon zin in seks heeft, zoals in dit nummer, weet hij dat in een prachtige tekst om te zetten, en ook heel mooi en krachtig, overtuigend te zingen. Het mag dan wel een kort liedje van slechts tweeënhalve minuut zijn, het is wel ontzettend mooi.

9. The Buoys - Give Up Your Guns
Plaats vorig jaar: 694
Wat: Grotendeels outro
Wanneer: 1972
Waarom: Een twohitwonder die in Nederland eigenlijk vooral nog bekend staat om dit nummer. In principe een niet al te opvallend nummer, maar sterk gezongen, mooie melodieën, sfeervol, dus dat klinkt al goed. En dan krijg je ook nog eens zo'n geweldig outro die wel het halve nummer lang lijkt te duren. Ik gaf eerder in dit bericht af op een lange outro maar dat bestond slechts uit gelalalala, en dit outro is werkelijk prachtig. Give up your guns and face the laaaaaa-aaaaaa-aaaaaaaaaaaw! En dan breien de muzikanten er met z'n allen een erg mooi instrumentaal einde aan.

10. The Byrds - Turn! Turn! Turn! (To Everything Is a Season)
Plaats vorig jaar: 1285
Wat: Jengelgitaarpop met samenzang
Wanneer: 1965
Waarom: Eigenlijk is Mr. Tambourine Man de klassieker van The Byrds, een cover van Bob Dylan, maar ik vind deze veel mooier, een nummer met een deels bewerkte Bijbeltekst. Zo'n fijn jengelgitaartje dat The Byrds kenmerkt (en waar R.E.M. later goed naar luisterde), sterke samenzang, en een fijn melodieus liedje, kan niet misgaan.

11. Cat Stevens - Father and Son
Plaats vorig jaar: 211
Wat: Emotionele ballad
Wanneer: 1970
Waarom: Cat Stevens heeft best wat mooie liedjes geschreven, en dit is de mooiste, een soort dialoog tussen vader en zoon, met een hoop emotie. Dat Cat het ook nog met een ietwat rauwe stem zingt, maakt dat plaatje compleet, en dan wat mooi begeleidend gitaarspel, en meer heb je niet nodig. Helaas is dit later gecoverd door Boyzone en is er een mierzoete ballad van gemaakt, maar dit origineel weet me nog altijd te ontroeren.

12. Chris Isaak - Blue Hotel
Plaats vorig jaar: 1309
Wat: Up-tempo western-ballad
Wanneer: 1986
Waarom: Ja, vage omschrijving, maar ik vind het door het gitaartje ietwat een western-sfeertje hebben, en hoewel het best up-tempo is, geeft het me ook het gevoel dat het een ballad is, wellicht door de dramatische maar prachtige zang. Chris Isaak is echt een geweldige zanger, en ik ken eigenlijk nog veel te weinig. Er zijn echter twee nummers waar je op kon stemmen, en voor elke artiest heb ik voor een nummer gekozen, maar bij Chris Isaak kon ik gewoon echt niet kiezen, ik vind ze allebei ongeveer even mooi.

13. Chris Isaak - Wicked Game
Plaats vorig jaar: 995
Wat: Prachtig gezongen ballad
Wanneer: 1989
Waarom: Nu dus nog een keer Chris Isaak, en wat heeft hij toch een ontzettend mooi stemgeluid. Dit is een wat rustiger nummer, waar zijn stem echt ontzettend goed tot recht komt. Het refrein heeft wel een heel simpele tekst: I wanna fall in love with you. Maar Chris zingt het zo mooi dat hij er mee weg komt. En ik weet nog steeds niet welke van de twee ik mooier vind...

14. The Clash - London Calling
Plaats vorig jaar: 781
Wat:`Energieke rock met een rauw randje
Wanneer: 1979
Waarom: The Clash begon als echte punkband, maar heeft zich na een paar jaar al ontzettend ontwikkeld en op hun befaamde dubbelalbum uit 1979 gebruiken ze allerlei genres, maar blijft het nog steeds onmiskenbaar The Clash, wellicht door die rauwe geweldige stem van Joe Strummer. De andere nummers vond ik niet direct geweldig, maar deze is vanaf dag één al een torenhoge favoriet. Als ik alleen ben, wil ik de tekst nog wel eens meeschreeuwen: phoney Beatlemania is bitten to dust! Dit nummer heeft zoveel energie dat je er gewoon energie van krijgt door het te luisteren. Geweldig!

15. Cockney Rebel - Sebastian
Plaats vorig jaar: 172
Wat: Bombastballad
Wanneer: 1973
Waarom: Zeven minuten lang, veel violen, deze twee gegevens zouden een hoop mensen al afschrikken. Ja, het is bombastisch, dramatisch, overdreven. Maar wel ontzettend goed. De vervormde zang van Steve Harley, de opbouw naar de climaxen, prachtig! Het is een beetje vergelijkbaar met de Top 2000-klassieker Worn Down Piano, maar ik vind deze een stuk mooier.

16. Crowded House - Don't Dream It's Over
Plaats vorig jaar: 757
Wat: En weer een perfect popliedje
Wanneer: 1986
Waarom: Niet alleen Paul McCartney kon het, ook Neil Finn schreef prachtige simpele popliedjes, zowel bij Split Enz als bij zijn eigen band Crowded House (en nog wat solodingen, en met z'n broer Tim), maar hij heeft er veel minder erkenning voor gekregen. Dit is daar een perfect voorbeeld van, en oh wat zingt Neil het ook mooi. Schrijf maar eens zo'n simpel maar zo'n mooi liedje... weinigen doen dat hem na, en het is één van de weinige nummers die "stukgedraaid" zijn bij de radio, maar bij mij nog steeds niet stuk kan. Zulke melodieën zijn overwoestbaar. En ook instrumentaal zit het prima in elkaar, die fijne intro als die bas erin komt bijvoorbeeld is erg fijn.

17. The Cure - Lullaby

Plaats vorig jaar: -

Wat: Het tegenovergestelde van de titel

Wanneer: 1989

Waarom: Een slaapliedje? Nou, niet dus! Zanger Robert Smith fluistert in dit nummer op griezelige wijze over de "spiderman" die je komt opeten. Het is het enige nummer dat je kan kiezen van het meesterwerk Disintegration, helaas, maar elk nummer van dat album is zo geweldig dat er gelukkig nog eentje te kiezen is. Geweldige instrumentatie, ontzettend aanstekelijk, en tegelijkertijd ontzettend sfeervol, en zelfs een beetje eng sfeertje. 

18. The Dave Brubeck Quartet - Take Five

Plaats vorig jaar: 724

Wat: Jazz, maar geen moeilijkdoenerij, en zelfs aanstekelijk

Wanneer: 1959

Waarom: Jazz is van die moeilijke muziek? Dit nummer bewijst het tegendeel, en wellicht dat het daarom zo goed als het enige jazz-nummer is waarop je kan stemmen (waarom die bijna algehele uitsluiting van bepaalde genres?! Op hip-hop kan je al helemaal niet stemmen...). Juist daarom zouden we het er natuurlijk hoog in moeten stemmen. Uitermate herkenbaar door het aanstekelijke deuntje waarmee het begint en eindigt, en het vrolijke pianodeuntje dat de basis vormt voor het nummer. Verder nog wat leuk getoeter, en zelfs een heuse drumsolo, die niet eens zo vervelend is. Een uniek nummer, omdat het in 5/4 maat is (al heb ik zelf nauwelijks een idee wat dat inhoudt, ik heb het slechts gelezen). Eigenlijk een beetje een excuusjazznummer, maar wel ontzettend leuk.

19. David Bowie - Space Oddity

Plaats vorig jaar: 185

Wat: Space-pop, letterlijk

Wanneer: 1969

Waarom: Eén van Bowie's vroegste singles en zijn eerste hit. Meteen een voltreffer. Een nummer dat gaat over een astronout, en zijn gesprek met iemand van aarde, en aan het eind van het nummer gaat het mis. De sfeer van de ruimtereis heeft Bowie goed in zijn nummer weten te vangen. De tekst, de zang, het hele totaalplaatje, het weet bij mij altijd kippenvel op te wekken. Wat mij betreft heeft ie dit nummer nooit meer weten te overtreffen, hoewel ie nog vele mooie dingen heeft gedaan in zijn lange carrière.

20. Del Shannon - Runaway

Plaats vorig jaar: -

Wat: Feelgood-pop

Wanneer: 1961

Waarom: Hoewel mijn absolute favoriete vaak wat neerslachtig zijn, hou ik ook ontzettend van vrolijke muziek, waar je automatisch blij van wordt. Dit is er zo één. Heel simpel nummer, maar misschien wel de aanstekelijkste van alle zestig. I wa-wa-wa-wa-wonder! Del Shannon is een uitstekende zanger, en Runaway een bijzonder leuk liedje. Zulke liedjes moeten ook in de lijst staan!

21. Dexy's Midnight Runners - Come on Eileen

Plaats vorig jaar: 1106

Wat: Feelgood-pop, deel twee

Wanneer: 1982

Waarom: En nog meer vrolijke muziek. Een beetje hetzelfde verhaal als bij het nummer hiervoor. Dit zit echter nog net wat beter in elkaar (let eens op die banjo die soms langskomt!). Wel weer lekker up-tempo, en aanstekelijk. Er valt een hoop te horen in de instrumentatie, en dat geeft het nog net wat extra's. Maar ik word al vrolijk als ik de intro hoor.

22. Diana Ross - Love Hangover

Plaats vorig jaar: -

Wat: Sensuele disco

Wanneer: 1976

Waarom: Diana Ross heeft met de Supremes en solo vooral een hoop leuke deuntjes voortgebracht die op zich niet heel voorstellen, maar wel stuk voor stuk raak waren. Dit nummer is echter andere koek. Een nummer van acht minuten lang, waarop ze zich als zangeres van haar allerbeste kant laat zien. Haar stem klinkt ontzettend sensueel en sexy, en de instrumentatie van dit nummer is geweldig. Dit is wat mij betreft dé klassieker van Ross. Het is opwindend! Die versnelling in het nummer is trouwens geweldig!

23. Don McLean - Vincent

Plaats vorig jaar: 297

Wat: Ode aan Vincent van Gogh

Wanneer: 1971

Waarom: Al is het alleen maar om duidelijk te maken dat Don McLean meer heeft gemaakt dan dat eeuwige "byeee byeee miss American pieeee". Dit is een mooi sober popliedje, met een mooie tekst over Vincent van Gogh. Zijn bekendste schilderij is de Sterrennacht, in het Engels Starry Night, vandaar dat ie dat zingt. Verder: niet bijzonder, gewoon mooi. "This world was never meant for someone beautiful like you".

24. Donna Summer - Macarthur Park

Plaats vorig jaar: 651

Wat: Lachwekkende-teksten-disco

Wanneer: 1978

Waarom: Een cover van een jaren '60-liedje van een acteur genaamd Richard Harris (ik heb geen verstand van acteurs, dus weet niet hoe bekend ie is). Gezongen door de Queen of Disco, geproduceerd door de grootste discoproducer: Giorgio Moroder. Het begint rustig, maar het wordt een echte discoknaller. Ik vind het echt geweldig hoe ze altijd zo dramatisch zingt dat haar taart in de regen staat, en ze hem niet meer opnieuw kan bakken omdat ze geen recept heeft. De rest van de tekst is ook zo lekker vaag. Qua zang en instrumenteel is het geweldig, en ik vind hem eigenlijk stukken leuker dan het origineel. Er is best goede disco, zeker de door Moroder (of door Chic) geproduceerde dingen.

25. Duncan Browne - The Wild Places

Plaats vorig jaar: 1224

Wat: One-hit-wonder

Wanneer: 1979

Waarom: Ik heb altijd wel een beetje een zwak voor one-hit-wonders. Het is ook wel een beetje intrigerend, een hit en je hoort er nooit meer wat van. Je hebt artiesten die dan net te alternatief zijn in de rest van hun oeuvre (Nick Cave, Lou Reed), maar ook artiesten van wie je écht niks meer hoort. Dat geldt bijvoorbeeld voor Duncan Browne, terwijl dit toch een ontzettend goed nummer is. Erg sterk opgebouwd, meeslepend, sfeervol. Eenmalige inspiratie ofzo?

26. Dusty Springfield - I Close My Eyes and Count to Ten

Plaats vorig jaar: 734

Wat: Blue-eyed-soul

Wanneer: 1968

Waarom: Dusty Springfield heeft wat mij betreft één van de mooiste stemmen ooit! Daarmee komt ze dicht in de buurt van Roberta Flack. Dat geeft al haar muziek zo ontzettend veel meerwaarde, ik ben echt verliefd op haar stem. Dit is één van al haar mooie nummers, en typisch jaren '60 qua arrangement. Wel een erg mooi liedje, maar al zou ze een matig liedje zingen, was het nog mooi.

27. Fleetwood Mac - Rhiannon

Plaats vorig jaar: 817

Wat: En weer een fijne zangeres

Wanneer: 1976

Waarom: En nog zo'n geweldige zangeres, hoewel net iets minder geweldig: Stevie Nicks. Meeste van Fleetwood Mac vind ik niet heel bijzonder, behalve de liedjes geschreven en/of gezongen door Stevie. Het was ook nog een mooie vrouw, wat wil je nog meer? Ze heeft zo'n fijn rauw randje aan haar stem. Verder is dit gewoon een erg fijne meezinger, die goed wordt voorgestuwd door de ritmesectie. 

28. The Flirtations - Nothing but a Heartache

Plaats vorig jaar: -

Wat: Meidengroepje! 

Wanneer: 1968

Waarom: Degenen die me kennen weten dat ik een zwak heb voor meidengroepjes. In de jaren '60 had je een hoop leuke daarvan, waaronder deze Flirtations. Een leuk gezongen vrolijk liedje, erg fijn arrangement, die blazers in het nummer werken perfect. Hier word ik nou blij van!

29. George Michael - Father Figure

Plaats vorig jaar: -

Wat: Kippenvel-ballad

Wanneer: 1987

Waarom: Ik was oprecht verbaasd toen ik erachter kwam dat dit vorig jaar niet in de lijst stond. Het was een grote (nummer 1) hit, het wordt nog regelmatig op de radio gedraaid, en het is zo ont-zet-tend mooi. George Michael wordt vaak nogal geassocieerd met foute muziek, maar het is een geweldige zangeres, en heeft ook hele mooie nummers geschreven. Dit is misschien wel zijn mooiste, zijn zang weet me te raken, en het moment dat dat koortje erin komt in het refrein is altijd een kippenvelmoment. 

30. INXS - Suicide Blonde

Plaats vorig jaar: -

Wat: Energie-boost!

Wanneer: 1990

Waarom: Eigenlijk heb ik dit nummer dit jaar pas echt ontdekt, ik geloof door een andere toplijst op de radio. Daar stond ie wel in, helaas niet in de top 2000, dus daar moet verandering in komen. Want wat een energie zit er in dit nummer. Die mondharmonica in het nummer is geweldig, het gitaarspel is zo funky als wat, het nummer is ontzettend dansbaar, hoewel ik dat nooit probeer. Ik maak wel enigszins wat vage bewegingen, maargoed, laten we het daar niet over hebben. Als ik dit nummer hoor, moet het volume op z'n hardst. Hun bekende Need You Tonight is leuk, dit is ge-wel-dig. Onterecht dus dat die er wel instaat, en deze niet. 

Tot nu toe het enige nummer van na '89 dat erin staat, wat meer over de stemmogelijkheden dan over mij zegt. De jaren '90 is namelijk mijn favoriete decennium, en ook in de jaren '00 heb ik ontzettend veel favorieten, maar Radio 2 schiet daar tekort door uit die decennia alleen maar het slechtste stembaar te maken. Helaas... Ik heb nu zelfs opvallend veel jaren '70-muziek terwijl dat eigenlijk mijn minst favoriete decennium is. Maar omdat 60 nummers vrij veel is, heb ik besloten het in twee delen te doen, dus er komt (waarschijnlijk morgen) nog een post met de andere dertig. Wordt vervolgd...

#85: Okkervil River - Down the River of Golden Dreams

De vorige keer hadden we een album dat tot de megaklassiekers in de muziekgeschiedenis hoort, deze keer iets dat helaas veel te onbekend is. Okkervil River is al niet bekend, maar dit behoort ook nog eens tot hun minder bekende werk. Onterecht, want dit is een prachtig werkje. Toevallig ga ik ze donderdag ook nog eens live zien, dus dit blogbericht is mooi in het teken daarvan.

Okkervil River is een band uit Texas, die ergens tussen de genres folk, pop en rock inhangt. Ze hebben wat nummers die je zeker rock zou kunnen noemen, maar ten tijde van dit album was het meer pop met een folky inslag. Prachtige rustige luisterliedjes, met geweldige teksten, en gepassioneerde, emotionele zang van zanger Will Sheff. Eigenlijk kan ik vrij kort zijn over het album, aangezien het niet heel gevarieerd is (wat overigens totaal niet erg is). De enige enigszins vreemde eend in de bijt is het opgewekte Blanket and Crib, een lekker vrolijk nummer waarvan ik het erg fijn vind dat het tussen al die rustige nummers staat. Overigens ook met een mooie tekst, hier een stukje uit het nummer: 

"And my mother once said

"Son, remember this, no matter what someone did:
that they once were just a kid at breast and in bib,
in blanket and crib.
So just reach inside yourself
and find the part that still needs help,
find that part in someone else
and you'll do good,"
so I thought that I would."

De rest van het album staat ook vol met zulke mooie en zelfs mooiere teksten. De moeite waard om naar te luisteren, en omdat Will Sheff zoveel emotie in zijn stem weet te leggen, weet hij ze ook vol overtuiging te brengen. Tel daarbij op de spaarzame instrumentatie, en de prachtige melodieën, en je hebt een topplaat. Toevallig of niet, de twee mooiste nummers van het album zijn de nummers met de langste titels, te weten The War Criminal Rises and Speaks en The Velocity of Saul at the Time of His Conversion.

The War Criminal Rises and Speaks gaat over een oorlogsmisdadiger en is deels uit de ogen van die persoon. Het nummer benadrukt op prachtige wijze de menselijkheid van zulke mensen. Dat het dan wel echte misdadigers zijn, maar het blijven altijd mensen, met gevoelens enzo. Dit sluit mooi aan op het stukje tekst dat ik bij Blanket and Crib liet zien. Het laatste stukje van The War Criminal Rises and Speaks is ook wel leuk, een sarcastisch stukje waarin de schrijver wil zeggen dat het met iedereen mis kan gaan in z'n leven waardoor ze uiteindelijk zo'n misdadiger kunnen worden:

"Your heart’s warm and kind.
Your mind is your own.
Our blood-spattered criminal
is inscrutable;
don’t worry, he won’t
rise up behind your eyes
and take wild control.
He’s not of this time,
he fell out of a hole."

Zo van: [sarcasme]nee joh, jij bent een persoon met een warm hart, met volledige controle, jou gebeurt zoiets nooit...[/sarcasme].

Ik heb verder niet echt een idee waar The Velocity of Saul at the Time of His Conversion overgaat, maar volgens mij heeft het nummer nogal een Bijbels thema. Ik ben echter totaal niet thuis in de bijbel en het Christendom. Ik weet wel dat ik de tekst prachtig vind klinken, neem nou zo'n zin als "little needles of sodium unstitch the seams of the sky". Verder weet het nummer me gewoon altijd te raken, ondanks dat ik de tekst niet helemaal begrijp. De melodie, de zang, het hele totaalplaatje is gewoon prachtig. Overigens, wel aardig om te vermelden is dat het al een ouder nummer is dat ook op een EP van vier jaar eerder stond en daarmee een van de vroegste Okkervil River-nummers is, maar voor het album opnieuw is opgenomen. 

Mocht je deze nummers erg mooi vinden, dan kan je met een gerust hart de rest van het album proberen, want die liggen mooi in het verlengde. En vergeet vooral niet naar de teksten te luisteren, want die zijn zeer de moeite waard.

Goede Sky Radio-muziek

En ja, ik blijf bij m'n thema van artiesten waar ik maar één nummer van ken. In dat thema ken ik namelijk twee nummers die nog weleens op Sky Radio worden gedraaid, en die ik allebei geweldig vind en tot het beste van wat die zender draait. Over het algemeen is het probleem met die zender dat ze heel erg veel van hetzelfde draaien, en qua stijl is het vooral heel erg hapslikweg-muziek, heel erg ene oor in en het andere weer uit. Het moet allemaal extreem goed in het gehoor liggen, dus altijd rustige muziek, die nergens in opvalt, maar daardoor ook nergens in uitblinkt, en zich nergens in weet te onderscheiden. Altijd hele veilige muziek. En ja, dat wordt al snel saai. Het is allemaal zulke nietszeggende muziek. Muzikaal behang, omdat je toch muziek moet draaien ofzo... Máár... ook op die zender wordt echt wel goede muziek gedraaid.

Het eerste voorbeeld is Matia Bazar - Ti Sento. Matia Bazar is een Italiaanse groep, die in de rest van de wereld niet al te bekend is maar met Ti Sento een wereldhit scoorde. Een echte one-hit-wonder dus. Het is ook typische Italiaanse synthpop. Dit vind ik echter wel tot de allerleukste dingen in dat genre behoren. Een zeer sterke zangeres, die met veel kracht gaat zingen, maar dat alleen doet als het echt nodig is (geen onnodige uithalen dus). Daardoor spat het refrein er echt uit, er zit een hoop kracht in. Er wordt in de bridge ook sterk tot een climax gewerkt, waar ze haar krachtige stem goed voor kunnen gebruiken. En de keyboard-deuntjes zijn aan de ene kant in dienst van het liedje, maar vallen aan de andere kant goed op in het nummer, waardoor ze voor een leuke twist zorgen. Dat viel me heel erg op sinds ik een bepaald filmpje van een live-uitvoering zag, namelijk eentje waarbij de keyboard-speler vol overgave speelt en helemaal in de muziek opgaat, helemaal uit zijn dak gaat. Sindsdien was ik verkocht. Het gaat om het volgende live-filmpje (en let dus op de keyboard-speler, al valt ie van zichzelf al erg op):

Het tweede nummer dat ik in de schijnwerpers wil zetten, is van zo'n vijf jaar later, en is ook al erg sterk gezongen door een zangeres. Het gaat nu echter om een rustiger, wat dromerig popliedje, namelijk Sleeping Satellite van de zangeres Tasmin Archer. De hele dromerige sfeer in dat nummer spreekt me ontzettend aan, maar sowieso is het een erg fijn melodieus liedje. De zangeres vind ik ook erg sterk, die nu eens erg lief en dromerig zingt, en dan weer wat rauwer uithaalt (al doet ze dat niet vaak, waardoor dat juist meer kracht heeft). En dan komt aan het eind ook nog zo'n fijn orgeltje erin. Je verwacht het niet, maar het is een erg leuke toevoeging, waardoor ook dit liedje net een extra twist in zich heeft.

 

Enige probleem is dat zeker die van Tasmin Archer echt maar heel weinig gedraaid wordt door Sky Radio. Ik heb hem daar absoluut wel eens gehoord, maar ik schat zo een keer in het half jaar dat ze die weer eens opzetten. Zonde, want het is een prachtig nummer. 

#86: Radiohead - OK Computer

Ja, een echte klassieker deze keer. Sterker nog, dit album wordt heel vaak genoemd, op vele sites en in vele bladen, als beste album ooit, waarbij het vaak klassiekers als Abbey Road en The Dark Side of the Moon achter zich weet te laten. Toch knap voor een album van dertig jaar later, de meeste klassiekers komen eigenlijk wel uit de jaren '60 en '70. Niet dat er toen meer of betere muziek werd gemaakt, het is gewoon een bepaalde instelling van mensen. Dit album weet het gelukkig te doorbreken, en daar ben ik blij mee, ik vind het zelf namelijk een fantastisch album. Je hebt van die mensen die al die klassiekers geweldig vinden, of van die mensen die zich er vanaf zetten en er tegenaan gaan schoppen. Dat heb ik allebei niet zo. The Dark Side of the Moon vind ik wel aardig, en Master of Puppets zelfs vrij matig. Dit album vind ik dan wel weer geweldig. Heel logisch dus, de ene vind ik goed, de ander wat minder, de ander wat kut. Net zoals het met normale albums gaat. Anyway, nu over Radiohead en dit album.

Radiohead had op het moment dat ze dit album uitbrachten al een hit gescoord met het nummer Creep van hun debuutalbum. Met hun tweede album wisten ze ook de alternatieve muziekwereld te overtuigen van hun muzikale kunnen (en scoorden ze nog een bescheiden hitje met het fenomenale, echt prachtige Street Spirit (Fade Out), met ook nog die intrigerende clip...). Er was dus een groot publiek dat uitkeek naar dat derde album. Ook omdat ze van hun eerste naar hun twee album ontzettend gegroeid waren. Het leek bijna een andere band geworden.

Omdat dit zo'n grote klassieker is, en eigenlijk elk nummer op het album uniek is, besloot ik dat het weleens leuk en de moeite waard is om hem per nummer te bespreken. Is weer eens wat anders. :)

#1: Airbag

 

Airbag is lange tijd mijn favoriet geweest. Wellicht omdat het het eerste nummer was dat ik hoorde. Ik heb echer ontzettend moeite gekregen om een favoriet aan te duiden, en dit nummer behoort zeker nog tot mijn favorieten. Er zijn alleen wat andere nummers die ik ook nog beter ben gaan vinden. Hoe dan ook, het is één van de beste albumopeners die ik ken. Je zit na de eerste gitaartonen namelijk al meteen helemaal in het album.

Toen ik dit album leerde kennen, was ik rond de 14. Ik kende nog niet veel muziek, en was ook nog maar weinig gewend. Ik was nog liefhebber van de poppunk van Good Charlotte. Dit album was iets heel nieuws voor mij, en ik weet nog goed dat ik het meteen heel apart vond. Ik moest er nog wat aan wennen, en het zou ook wel een tijdje duren voor ik dit album echt kon waarderen.

Het nummer bestaat niet echt uit een couplet-refrein-couplet-refrein-structuur. Dat is echter helemaal niet erg, dat is gewoon iets waar al die top 40-liefhebbers en Skyradio-luisteraars zo aan gehecht zijn. Is natuurlijk nergens voor nodig. Thom Yorke zingt erg gepassioneerd maar hij heeft niet echt een stem die meteen lekker in het gehoor ligt, dus ook daar moest ik aan wennen in eerste instantie. Zijn stem past vaak echter heel erg goed bij de muziek. Hier zingt ie prima, maar de reden dat ik dit nummer écht zo goed vindt, zijn de instrumentale gedeeltes. Er wordt een erg sterke spacy sfeer neergezet, wat ook weer perfect bij de tekst past: 

"In an interstellar burst

                                                I am back to save the universe"

Dat vat wat mij betreft goed de sfeer van het nummer samen. Vooral het hele instrumentale gedeelte als de zang helemaal is opgehouden (althans, hij zit nog een beetje te aahaahaa-en), is echt prachtig. De wat mechanisch klinkende drums stuwen het voort, en daaroverheen zijn geen saaie gitaarsolo's te horen, maar interessant gitaargedoe dat daadwerkelijk wat toevoegt aan het nummer en de sfeer. Een sterke opener dus.

#2: Paranoid Android

Paranoid Android was de eerste single van het album, en dat is een vrij gewaagde keuze, want het is niet bepaald een toegankelijk nummer. Dat het alsnog de tipparade wist te behalen, zegt dan ook een hoop. Paranoid Android wordt nog weleens de Bohemian Rhapsody van de jaren '90 genoemd. Daar valt best wat voor te zeggen, maar het verschil is: Paranoid Android is veel intenser. Bohemian Rhapsody vind ik altijd wel een leuke meezinger. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Bohemian Rhapsody best een leuk nummer, en het opera gedeelte zelfs vrij tof, maar het is wel een nummer dat me helemaal niks doet. Ik hoor daar geen emotie in of wat dan ook. Daarom gewoon een leuke meezinger. Daar is dat nummer ook perfect geschikt voor, vind ik, aangezien het vol me pakkende melodieën zit, die meteen aanslaan.

Paranoid Android gaat wat mij betreft dieper en intenser. Natuurlijk is dat ook maar relatief, maar in ieder geval wel als je het vergelijk met de gemiddelde top 40 en top 2000-muziek (zoals de muziek van Queen). Overigens heb ik nou nog steeds niet gezegd waarom het vergeleken wordt met Bohemian Rhapsody, dat is namelijk vanwege de rapsodische structuur, het bestaat uit verschillende delen die op het eerste gehoor niet bij elkaar lijken te horen, maar toch samen een lied vormen. Nou was Queen daar echt niet als eerste mee, en deden The Beach Boys dat bijvoorbeeld al met Good Vibrations.

Radiohead doet het dus ook, en hoe! Het begint gewoon rustig, maar er komt van alles voorbij... in ieder geval alles wat een goed nummer wat mij betreft nodig heeft. Gepassioneerde zang, vol met emotie, een hele lading sfeer, en dan hebben we de belangrijkste dingen al gehad. Het nummer mag dan rustig beginnen, er wordt ook behoorlijk gerockt. Vooral aan het eind wordt het prachtig, waar het heel zweverig wordt, en Thom Yorke over zijn eigen zang heen zingt. Dat stukje is geweldig: "That's it, sir, you're leaving, the crackle of pigskin, the dust and the screaming, the yuppies networking, the panic, the vomit, the panic, the vomit, god loves his children.... god loves his children yeah!" Het gehele nummer lijkt inderdaad over paranoia te gaan, en ik heb eigenlijk bij de teksten over het gehele album het idee dat het over de huidige maatschappij gaat. 

#3: Subterranean Homesick Alien

Interessante titel, ja. De echte kenners onder ons zal het wellicht bekend voorkomen. Het is namelijk een variatie op de titel Subterranean Homesick Blues, een nummer van Bob Dylan. Zowel muzikaal als tekstueel heeft het echter niks met dit nummer te maken. Het nummer gaat over het willen ontvluchten van de wereld waarin je leeft, omdat je de schoonheid er niet meer van ziet. Er wordt mooi omschreven hoe de zanger mee wil genomen worden door aliens en zij hem de wereld laten zien zoals ie het wil zien. Er is in de tekst dus ook subtiel wat onvrede verweven, onvrede met de maatschappij van tegenwoordig. Het is waar dit album over gaat.  Muzikaal gezien is het nummer één van de meest poppy nummers, maar daar ben ik helemaal niet vies van. Oké, ik geef toe, het refrein is maar magertjes. Maar het is dan ook geen nummer dat om het refrein draait. Luister bijvoorbeeld eens naar de intro waar mooie gitaarlijntjes over elkaar heen gaan. Sowieso hangt in het hele nummer een prachtige melancholische sfeer. Erg mooi nummer!

#4: Exit Music (for a Film)

Exit Music (for a Film) is niet echt voor een film geschreven. Althans, niet voor zover ik weet. Ik heb door de titel altijd het idee dat het voor een fictieve film is geschreven, en eigenlijk kan iedereen z'n eigen film erbij bedenken. Het is wel duidelijk dat het nummer over twee personen gaat, die aan de vader van de ene persoon ontsnappen. Ook is duidelijk dat ze die vader haten. Zijn het geliefden die niet samen mogen zijn wellicht? Is die vader een of andere tiran die ze opgesloten houdt? Je kan het er allemaal zelf bij bedenken. Het fijne van muziek, vaak is er een hoop open ruimte waar je zelf beelden in kan zetten. 

Het is misschien wel het meest intense nummer van het album. Het begint heel rustig met alleen een akoestisch gitaartje, en een bijna fluisterende Thom Yorke. Heel toepasselijk, omdat die vader hun niet mag horen. Het nummer bouwt langzaam op naar een climax, en bij de tekst "now we are one in everlasting peace" gaat het helemaal los.  Er wordt vol emotie gezongen, en de strijkers en verdere insturumentatie geven het nog een behoorlijke portie drama mee. Simpel trucje, maar oh zo mooi uitgevoerd!

#5: Let Down

Gelukkig is het na dat zwaarmoedige nummer tijd voor wat luchtigers. De volgorde van liedjes is wat dat betreft perfect bedacht, want het werkt perfect om na de laatste tonen van Exit Music het luchtige, zomerse introgitaartje van Let Down te horen. Echt vrolijk en luchtig is het echter niet, zeker niet qua tekst, maar ook in de muziek zit een wat trieste ondertoon/sfeer. De zang van Thom Yorke zorgt daar nog wat extra voor. Het nummer heeft werkelijk een prachtige tekst, over de individualisering van de maatschappij. Hoe men altijd maar bezig is met zichzelf. Hoe men meer bezig is hoe ze zelf op de plek komen waar ze willen zijn, letterlijk en figuurlijk. Dat is in ieder geval waar ik aan moet denken bij de eerste regels die naar het verkeer verwijzen. Daarom kijkt men totaal niet meer naar elkaar om. Een tekst die me erg aanspreekt. Op een gegeven moment zingt ie: "One day I'm gonna grow wings, a chemical reaction, hysterical and useless". Alsof ie er bovenuit wil vliegen, zodat hij niet meer vertrapt wordt door de maatschappij, maar tegelijkertijd beseft ie dat dat nutteloos is... 

Niet alleen de tekst is prachtig, ook muzikaal is het een wonderschoon nummer. Ik hoor altijd een verband tussen Subterranean Homesick Alien en Let Down, op muzikaal gebied. Die gitaartjes enzo. Voor mij hoort dat duo bij elkaar, met Exit Music (for a Film) er nog tussen. Let Down is echter nog een stuk mooier, want wat een prachtige melodieën brengen ze ten gehore. Daarbij is het vocaal gezien één van Thom's beste prestaties. Op het eerste gehoor gewoon een leuk popliedje, maar het is uitgegroeid tot één van mijn Radioheadfavorieten. 

#6: Karma Police

Ondanks dat dit één van de "hits" is geweest, heeft het nooit tot mijn favorieten behoord. Dat ik hit tussen aanhalingsteken heb gezet, is omdat het wel maar een heel bescheiden hitje is geweest. Het is niet verder dan de 33e plek in de top 40 gekomen, en was er na vier weken weer uit. Maar dat het in de top 40 stond, is natuurlijk al heel wat. Zelf ben ik na al die jaren dat ik dit album ken wel een heel klein beetje uitgekeken op het nummer vergeleken met de rest van het album, als ik eerlijk moet zijn. Neemt niet weg dat het alsnog gewoon een mooi nummer is. Eigenlijk gewoon een pianoballad, maar dan met nog wat onderhuidse spanning.

De titel is gebaseerd op een grapje in de band tijdens het touren. Als iemand iets deed wat niet zo leuk of aardig was, zeiden ze voor de grap: pas maar op, want anders komt de karma politie je halen! Dat grapje is uitgegroeid tot dit nummer. Een beetje aparte tekst: "arrest that girl, her hitler hairdo is making me feel ill"? Vooral de hele outro van het nummer is de moeite waard, waarin herhalend wordt gezongen: "for a minute there I lost myself". Het geheel is overigens vrij beklemmend qua sfeer, maar dat is nog maar een voorproefje op het volgende nummer...

#7: Fitter Happier

Een liedje waar veel mensen heel weinig mee kunnen, voor zover je het een liedje kunt noemen. Het werkt dan ook het beste in de context van het album, en is voor mij een mooie manier om het album in twee delen te scheiden. Voor mijn gevoel is dat namelijk zo. Het nummer bestaat uit tekst die ze door een computer hebben laten uitspreken, met een pianootje eronder en wat bliepjes. Het zorgt voor een ontzettend beklemmend, zelfs een beetje eng sfeertje. Zelf ben ik het nummer in de loop van de tijd wel gaan waarderen (nu ik ook wat meer gewend ben op het gebied van muziek). De tekst lijkt er wel over te gaan hoe de mens zou moeten leven. Ik krijg er een beetje een Orwelliaans gevoel bij, als een soort Big Brother die je hele leven wil bepalen. Dat is waarschijnlijk ook hun punt, dat dat verkeerd is. Een origineel nummer, dat zeker, vooral als je bedenkt dat ze zijn begonnen als simpel rockbandje. 

#8: Electioneering

Ik leerde dit album kennen doordat ik wel heel nieuwsgierig was naar de nummer 1 van de top 250 op Musicmeter. Ik kwam net op de site, en dat is dan één van de eerste dingen die je doet. Ik vroeg daarom mijn moeder of ze het kon downloaden en op een CD'tje branden. Dat deed ze, alleen had ze per ongeluk dit nummer er niet opgezet. Dat had ik niet meteen door, en het CD'tje zonder Electioneering heb ik nog best vaak gedraaid. Daardoor hoort dit nummer er voor mijn gevoel niet helemaal bij. Ik heb het eigenlijk ook nooit echt kunnen waarderen. Wel aardig hoor, maar gewoon een simpel ongecompliceerde rocker. Het klinkt wel lekker, maar verder heb ik er niet veel mee. De politiek geladen tekst is wel aardig, maar ook niet zo bijzonder. 

#9: Climbing Up the Walls

Over beklemmend gesproken... Dat straalt dit nummer ook heel erg uit, en niet alleen dat, ik zou het zelfs een griezelig nummer noemen. Zeker als je de tekst er ook nog bij beluistert. Het gaat namelijk over een stalker, of misschien zelfs nog erger, een inbreker, een verkrachter, wie weet hoe ver het gaat... Dat mag je met je eigen fantasie invullen. De laatste regels zijn wat dat betreft veelzeggend: "I've got the smile of a local man who's got the loneliest feeling". Gewoon een doodnormale man, maar wel heel eenzaam, en die mensen kunnen doordraaien en tot erge dingen in staat zijn. Thom Yorke zingt in de persoon van die man, en omdat zijn stem ook nog eens vervormd is, geeft dat een best enge sfeer. Die drums en geluidjes in het nummer zijn zeer effectief om nog die sterke sfeer te versterken, echt een nummer waarbij ik op het puntje van m'n stoel zit. En dan die schreeuw aan het eind... 

#10: No Surprises

De derde single van het album, en net als Paranoid Android weet het niet verder dan de tipparade te komen. De volgorde van de nummers is wel weer briljant, want na misschien wel het meest intense nummer van het album, krijgen we ineens een lieflijk xylofoonmelodietje te horen. Krijgen we dan eindelijk wat vrolijkheid? Nee hoor, schijn bedriegt. Tekstueel gezien is het namelijk het depressiefste nummer van het album. Het gaat over zelfmoord. De tekst doet me altijd wat, zeker het stukje: "I'll stake the quiet life, a handshake of carbon-monoxide". Heel triest. Dat het nummer zelf juist zo lief klinkt, is nogal een contradictie dus. Toch kan je door de zang wel horen dat het een beladen nummer is. Het is één van mijn favoriete nummers, samen met Let Down en Airbag, omdat het enerzijds gewoon een erg mooi popliedje is, terwijl er anderzijds zoveel emotie in verscholen zit. 

#11: Lucky

Tja, waar dit nummer over gaat... weet ik niet precies. Ik denk dat het gaat over dat er een negatieve periode is geweest en de verandering daarvan in iets positiefs. Mooi nummer is het in ieder geval wel, al geeft dat nummer zijn pracht niet heel erg prijs, heb ik het idee. Je hebt soms nummers waar het er allemaal heel dik bovenop ligt, en ik heb hier een beetje het gevoel dat er een onderhuidse spanning is. Tuurlijk barst het in het refrein wel wat open, maar toch niet helemaal. Dat wordt telkens meteen ongedaan gemaakt door het weer heel ingetogen met "we're standing on the edge" te eindigen. Pas helemaal aan het eind barst het nummer echt open, om dan toch weer heel intogen te eindigen.

Een moeilijk nummer dus, er zit een mooie sfeer in, en een tekst die vragen oproept, en ik kan er vaak genoeg van genieten, maar vaak genoeg weet ik ook niet zo goed wat ik ermee moet. Alsof er iets mist aan het nummer. Desalniettemin is het wel gewoon een sterk nummer, een soort ingetogen rockballad. 

#12: The Tourist

The Tourist gaat volgens mij over het feit dat je van het leven moet genieten, en stil moet staan bij de mooie momenten. Veel toeristen (zie titel) gaan heel snel door de stad heen om zoveel mogelijk te zien, en overal foto's van te maken. Radiohead wil hier eigenlijk zeggen dat je beter wat rustiger aan kan doen, en er meer van moet genieten. Het nummer zelf vind ik tot de minder interessante nummers behoren, samen met Electioneering, maar op een of andere manier werkt het wel perfect als afsluiter. Het nummer gaat misschien een beetje traag, maar aan de andere kant heeft dat ook iets meeslepend. In ieder geval zit er wel een hoop drama in. Een aardig nummer wel, maar het lijkt nergens heen te gaan. Toch doet het geen afbreuk aan het album, omdat het gewoon de perfecte afsluiter is. Oh, en wat ook nog leuk is bedacht: in The Tourist, het laatste nummer, zingt Thom "Hey man, slow down!" en in Airbag, het eerste nummer zingt Thom: "In a fast german car I'm amazed that I survived, an airbag saved my life". Een cyclus dus! 

Al met al is het de klassiekerstatus wat mij betreft heel erg waard, en als er iets bovenaan al die lijstjes moet staan, ben ik er zeker blij mee als dat deze is. Een prachtig album vol met sfeer en emotie. En voor mijn gevoel past dit album echt bij de moderne tijd, ook omdat het daarover gaat natuurlijk. Daarom zal dit op den duur ook overeind blijven als klassieker, denk ik. De titel betekent dan ook iets als dat we steeds meer afhankelijk van computers worden. Dat we zelfs zelf minder gaan nadenken, omdat we de computer dat voor ons laten doen en dan zeggen we figuurlijk: "oké, computer". De computers gaan ons leven bepalen. Een interessant thema dat voor een erg sterk album heeft gezorgd.