Nelly Furtado

(ik hoop echt dat er nog iemand de moeite gaat nemen om dit te lezen... :P)

Als je van muziek én lijstjes houdt is Last.fm een must. Het houdt precies bij welke muziek je luistert, en zo kan je allemaal lijstjes zien van welke muziek je het meeste luistert. Als ik naar mijn top 50 van artiesten kijk, is het een mooi politiek correct lijstje. The Beatles uiteraard bovenaan, namen als Radiohead en Bob Dylan uiteraard in de top 10. Als een zelfverklaard muziekkenner, of een muziekpurist, ernaar zou kijken, zou hij bij het grootste gedeelte goedkeurend knikken. Bij enkele namen zou hij wellicht zijn wenkbrauwen fronsen, of omdat ie het niet kent (The Beta Band bijvoorbeeld), of omdat het eigenlijk echt niet kan (Madonna bijvoorbeeld). Het leuke is dat het onderaan de top 50 allemaal erg dicht bij elkaar ligt, waardoor het daar nogal veranderlijk is, en er dus ook nog weleens nieuwe namen in de top 50 verschijnen en anderen er juist weer uit verdwijnen. Zondag zag ik ineens dat er een nieuwe artiest in de top 50 verscheen: Nelly Furtado (helaas ten koste van The Smiths, sorry Lapjeskat :P ). Dat is ook weer zo'n artiest die de veel te serieuze "muziekliefhebbers" volledig links laat liggen. Volledig onterecht naar mijn mening. Bij het grote publiek is ze echter ontzettend populair, dat zou het toch moeten compenseren, vraag je je misschien af. Daar ben ik ook echt blij mee, máár precies haar allerbeste album heeft het minste verkocht. Daardoor is dat album, Folklore, bijzonder ondergewaardeerd. Aan de hand van dat album wil ik uitleggen waarom ik wél van Nelly Furtado hou.


Nelly Furtado bracht in 2000 haar debuutalbum Whoa, Nelly! uit, en haar eerste single, I'm Like a Bird, sloeg in als een bom, en werd een wereldhit. In vele landen kwam dit nummer op de eerste plaats van de hitlijsten, in Nederland bereikte het de vierde plaats. Ook de twee volgende singles, Turn Off the Light en Shit on the Radio (Remember the Days) (hier heel kinderachtig gecensureerd) werden top 10-hits. Het waren leuke frisse, en vrolijke popliedjes, met originele instrumentatie. Geen diepgaande, geniale muziek, maar zeker leuke liedjes. Ook best aardige teksten. Hiermee werd Nelly Furtado, met ook haar leuke exotische verschijning, waardoor ze heel veel eigenheid had, ineens een popster. Toch bleef ze heel erg haar zelf.


In 2003 zou haar tweede album verschijnen, maar in de tussentijd kreeg ze nog een kind, en aangezien er ook nog eens drie jaar tussenzitten, kan je je voorstellen dat Nelly nogal gegroeid was, als artiest, maar ook als mens. Dit heeft uiteindelijk gezorgd voor het prachtige album Folklore. Zoals je aan de titel al kan horen, is het beïnvloed door de folkmuziek. Het staat vol met prachtige nummers, maar laat ik beginnen met de singles:


De eerste single die werd uitgebracht, een week voordat het album zelf uitkwam, was Powerless (Say What You Want). Een nummer dat meteen opvalt door de catchy beat en de rijke instrumentatie. Vooral de banjo valt op, maar luister goed naar de instrumentatie en het valt op hoe goed dit in elkaar zit en hoe veel er gebeurt in de muziek. Het is ook heel eigenzinnige instrumentatie. Luister maar eens naar de percussie die vooral de eerste seconden heel erg opvalt, voordat de beat erin komt. Op 0:28 lijkt er dan weer een orgel-achtig instrument in te komen, en op 0:46 iets met een hele mysterieuze klank (sitar?). En de banjo, die komt er pas aan het eind van eerste refrein in. Het zijn maar wat voorbeelden van hoeveel er in het nummer gebeurd, maar toch wordt het niet chaotisch, omdat het niet opvalt als je er oppervlakkig naar luistert. En het nummer zelf is ook ontzettend sterk, blijft heel goed hangen, en deze versie (goh, die ene lijkt Lil Waye wel, maar het zal hem wel niet zijn... :P) bewijst dat het nummer met slechts een akoestische gitaar en wat percussie ook volledig overeind blijft. En dan die tekst, waarin ze over racisme zingt, erg sterk:


Paint my face in your magazines 
Make it look whiter than it seems 
Paint me over with your dreams 
Shove away my ethnicity 
Burn every notion that I may have a flame inside to fight 
And say just what is on my mind 
Without offending your might 


Als je het mij vraagt: een popjuweeltje! Het werd dan ook een grote hit in Nederland.


Tweede single werd Try, een prachtige ballad. Dit nummer vond ik lange tijd een wat minder nummer op het album, omdat het in mijn oren een wat standaardballad was, maar dat is helemaal veranderd. Een kippenvelnummer! Eén van de mooiste break-upnummers die ik ken. In het begin vond ik het einde wat overdone, maar nu zou ik het niet anders willen, die emotionele uithalen passen perfect bij de tekst: "We areeeeeeee freeeeeeeeeeeeeeeee in our loveeeeeeeeeeee!" Wauw! :) Nelly laat weer zien dat ze prachtige songs kan schrijven, maar let wel, het nummer kan wat tijd nodig hebben om het te gaan waarderen.


De derde single werd ook een grote hit (haar grootste hit tot dan toe), mede doordat het de themesong van het EK in 2004 was, namelijk Força. Er zit zo'n geweldige drive in het nummer! En de levenslust waar ze over zingt, die straalt het nummer helemaal uit! Een perfect voorbeeld waar de tekst helemaal bij de muziek past. Weer valt de instrumentatie op, die heel eigenzinnig is, en waar van alles in gebeurt. Als je oplet, merk je bijvoorbeeld dat er bij 1:11 ineens een basgitaar in het nummer komt, dan is het nummer al bijna op de helft! Het zijn net van die subtiele dingen die een nummer nog net wat extra's geven. Ook de percussie valt me op in positieve zin. Maar vooral de kracht en energie die het nummer uitstraalt maakt het nummer tot een prachtig nummer! 


Maar dan, de vierde single, dat nummer is wat mij betreft één van de beste nummers ooit. Het nummer is echter volledig in de vergetelheid geraakt, en hoewel het in Nederland een top 10-hit was, lijkt het wel alsof niemand het nummer meer kent, en het staat niet eens op haar recent uitgebrachte 'best of'-cd. Schandalig! Ik heb het over het nummer Explode. Het nummer trekt al meteen de aandacht, door het 'krakende' geluid in het begin, en doordat ze vier portugese woorden zegt, vergezeld door dwingende percussie. En vervolgens zingt ze het eerste couplet, maar hoewel ze niet echt melodieus zingt, grijpt het me meteen aan, en trekt ze er meteen m'n aandacht mee. En daar achteraan komt juist een melodieus meezingrefrein (let ook op dat (bas?)gitaarlijntje tijden het refrein!). Het allermooiste van het nummer is het stuk dat begint op 2:11. Maar ook het einde is ontzettend sterk gedaan: 'we're counting the stars!' Ik kan het niet uitleggen, dit nummer moet je gewoon horen! Maar ik denk dat het voor een popliedje net wat te eigenzinnig is. Het nummer heeft overigens ook nog een prachtige stijlvolle clip, ga dat zien!
En dan wil ik graag nog even de tekst belichten, want ook die is ontzettend sterk, het is een observerende tekst over het tienerleven, een stukje uit de tekst:


"Then getting drunk in the bushes by the road outside the Kmart
Rolling around in them to see if you would get prickled
Slip the acid on your tongue rooftop shopping mall parkade
We couldn't get enough

Then count the stars and the ten million woes
Just you and the universe judging each other
We never knew that we'd get caught up
Stuck in the teenage waste"

Er is nog een vijfde single uitgebracht, The Grass Is Green, maar dat nummer heeft bijna nergens überhaupt de hitlijsten gehaald... Ik vind het zelf een prima nummer dat goed in het gehoor ligt, maar verder niks bijzonders. Laatst hoorde ik het echter wel in de supermarkt, dat had ik niet verwacht. Waarom het geen hit geworden is, is me een raadsel, maar ik vind het nummer zelf wat te oppervlakkig, vergeleken met de rest van haar album.

Dat waren de singles, maar er is meer! Op het album zelf staan nog wat prachtige juweeltjes. De opener One-Trick Pony is bijvoorbeeld erg leuk, en in de eerste woorden van het album slaat ze de spijker op z'n kop: "You say, you're identical to none but you're identical to some, who wants to be a some? Not me!" Beetje jammer dat ze bij het volgende album wel een "some" zou worden, maar die uitspraak past wel perfect bij het album Folklore, en ook bij het nummre One-Trick Pony. Weer lekker eigenzinnige instrumentatie, en gewoon een ontzettend fijn popnummer! 

Fresh Off the Boat is samen met The Grass Is Green naar mijn mening het minste nummer van het album, maar het is wel een erg leuk en lekker tussendoortje. Ontzettend lekkere beat, en supercatchy! Maar het is uiteindelijk net niet bijzonder genoeg om eruit te springen.

Picture Perfect is een uitstekende ballad, die niet zo opvalt op het album, maar waar toch echt niks mis mee is. Hij blijft alleen niet zo snel hangen, maar het nummer heeft een mooie tekst, is erg mooi gezongen door Nelly.
Saturdays is zo'n sympathiek nummer! Ze zingt gewoon over haar doorsnee zaterdag, maar er zingt ook een man mee, en die man zingt op een bepaald moment zo melig, dat Nelly er zelf van in de lach schiet. Ontzettend leuk dat ze dat ze dat gewoon op het album zet. 


De laatste drie nummers zijn van de albumtracks het sterkst. Drie prachtige nummers, beginnend met Build You Up. Dat nummer kan me zó diep raken, omdat ik me kan identificeren met de persoon tegen wie Nelly zingt, daardoor is het net alsof ze tegen mij zingt. Nelly zingt het nummer ook zo ontzettend mooi! Práchtig ontroerend liedje, ik krijg er vaak tranen van in m'n ogen. Wauw!


Vervolgens Island of Wonder, dat ze samen met ene Caetano Veloso, een Braziliaanse zanger. De meeslepende zang in combinatie met de 'uplifiting', up-tempo percussie werkt perfect! Het nummer is erg sfeervol, het heeft ook wat mysterieus, en de zanger voegt duidelijk net wat extra's aan het nummer toe. En hoewel de zang zeer meeslepend is, heeft het refrein ook iets aanstekends waardoor het goed blijft hangen. 


Het laatste nummer van het album is Childhood Dreams, een zeer emotioneel nummer, omdat ze over haar kindje zingt. Een lang sfeervol nummer, met een prachtige apotheose, waarin ze alles eruit gooit, en het orgel een prominente plaats in de muziek krijgt. Prachtige climax aan het eind van het album! 


Al met al is dit album naar mijn mening dus echt een ge-wel-dig album, met twee wat mindere (maar nog steeds prima) nummers, maar voor de rest stuk voor stuk prachtige nummers. Popmuziek, maar wel met duidelijk Nelly's stempel erop gedrukt. Daardoor klinkt het veel bijzonderder dan de gemiddelde top 40-muziek. Het resultaat was echter dat dit nog niet half zoveel verkocht als haar eerste album. Vervolgens ging ze met Timbaland samenwerken, en de rest is geschiedenis. Maar dit album blijf ik koesteren, en ik hoop dat ooit Nelly's talent weer helemaal naar boven komt.