The Nits - Cars & Cars

Omdat ik zelf Nederland natuurlijk een geweldig land vind (ik ben immers 100% Nederlands, dus natuurlijk voel ik me wel een beetje trots op m'n eigen land :P), plaats ik weer eens een nummer uit Nederland. Nou gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik qua muziek Nederland helemaal niet zo'n geweldig land vind. Toch zijn er zeker goede dingen gemaakt in ons kikkerlandje. De allerbeste band uit Nederland vind ik The Nits. In 1974 begonnen en nog steeds maken ze goede albums en geven ze goede concerten. Niet veel bands doen ze dat na. Eind 2009 heb ik ze namelijk live gezien, nadat ze in dat jaar ook een album hadden uitgebracht en beiden waren erg goed. Het live-optreden was sowieso wel speciaal, omdat er nogal veel sneeuw was gevallen en daardoor weinig mensen waren komen opdagen. De zaal (grote zaal van Paradiso) was daardoor voor driekwart leeg, en het werd een erg intiem optreden. Erg leuk!

Het hele nieuwe album kwam langs, plus al hun klassiekers waar ze vroeger nog hits mee wisten te scoren: In The Dutch Mountain, Nescio, Adieu Sweet Bahnhof, J.O.S. Days. Hun allermooiste nummer (dat ik tot nu toe ken, want ik ken nog niet al hun albums) speelden ze echter niet: Cars & Cars. Prachtige mysterieuze sfeer heeft dat nummer. De kenmerkende zang en teksten van Henk Hofstede, het mooie pianospel van Robert-Jan Stips, het valt allemaal heel mooi op z'n plek in dit nummer!

All Saints - Pure Shores

Ik zou geen normale jongens zijn als ik bij een meidengroep geen foto zou plaatsen. Maar All Saints is geen meidengroep die ik leuk vind vanwege de meiden, maar echt vanwege de muziek. De Spice Girls hebben dan wel Emma Bunton, maar All Saints hebben Pure Shores! Eind jaren 90 werd de top 40 overspoeld door slechte muziek, waaronder ook heel veel boybands en girlbands. De boybands heb ik helemaal niks mee, maar de girlbands vind ik een stuk leuker (logisch, haha). Zo had je uiteraard de Spice Girls, maar er waren eind jaren 90 echt gigantisch veel boybands en girlbands. Eén van de leuke girlbands van toen zijn de All Saints. Scoorden toen grote hits met onder andere Never Ever (mooie ballad!), Bootie Call (lekker nummer!) en heel gewaagd: ze coverden ook nog eens Under The Bridge van de Red Hot Chili Peppers. (al is nog lang niet zo gewaagd als dit)

Hun allermooiste nummer komt echter uit 2000: Pure Shores. Het was een top 10-hit in Nederland en een dikke nummer 1-hit in Engeland. Sterker nog: de op één na meest verkochte single van 2000 in Engeland. (wat de meest verkochte was? de Engelse versie van Bob de Bouwer...) Wat het nummer zo mooi maakt? De prachtige productie van William Orbit. William Orbit is een geweldige producer, die ook het album Ray of Light heeft geproduceerd (met de hitsingles Frozen, The Power of Good-Bye en Ray of Light). Hij heeft een stijl die heel herkenbaar is, en mij ontzettend ligt. De sound van zijn producties vind ik echt heel mooi. 

Het grappige is: toen ik Pure Shores voor het eerst (bewust) hoorde, dacht ik meteen: dit moet van William Orbit zijn! Heeft er misschien mee te maken dat ik het album Ray of Light van Madonna gigantisch veel gedraaid heb. 

Daarbij krijgen we dan ook nog een stijlvolle clip, waar ze hun muziek niet met hun lichaam verkopen, en die mooi bij het nummer past. (overigens zie je tussendoor beelden van de film The Beach waar het de soundtrack van was) Prachtig nummer!

The Avalanches - Frontier Psychiatrist

Wat moet je doen als je een grote hoeveelheid aan platen, een grote hoeveelheid aan vrije tijd en een grote hoeveelheid aan creativiteit bezit? Je gaat de drie combineren om er muziek mee te maken! Hoe? Door te samplen! Dat deden het zeskoppige DJ-collectief The Avalanches dus. Zo is het album Since I Left You ontstaan, het bestaat alleen maar uit samples, zo'n 900 naar het schijnt. Het album zelf is onnavolgbaar en je hoort van alles langskomen. Het nummer dat ik heb uitgekozen is misschien nog wel het vaagste, en valt ook nogal uit de toon, maar heb ik gekozen omdat ik het besefte dat het wel enigszins in het verlengde van Garden in the Ceiling ligt. Vind ik wel tenminste, hoewel het compleet verschillende artiesten zijn. Toch is het nummer ook wel heel anders, maar minstens zo intrigerend. Mocht het nummer je wat te raar zijn, ze hadden zelfs nog een heel bescheiden hitje met het nummer Since I left You, eigenlijk gewoon een popliedje, maar ook volledig bestaande uit samples.

Ik ben trouwens een tijdje verslaafd geweest aan Frontier Psychiatrist, geweldig nummer!

Over het album vond ik gisteren nog een mooi bericht van mezelf terug op MuMe. Ik kan me er nog steeds helemaal in vinden:

"Dit is bij vlagen echt een briljant album. Since I Left You/Stay Another Season (die vind ik bij elkaar horen) is natuurlijk erg sterk, en Frontier Psychiatrist ook, maar eigenlijk is het album gewoon een lange trip vol met, tja, van alles. Er zit geen lijn in, je vliegt van het ene nummer in het andere nummer, en in eerste instantie zijn de nummers ook moeilijk van elkaar te onderscheiden. Maar vaker luisteren helpt. Luister bijvoorbeeld eens naar Electricity. Geweldig nummer, vind ik. Maar dit is geen album waarbij je losse nummers moet luisteren. Je moet het album gewoon vaak in z'n geheel luisteren en op je in laten werken. Ik vind het concept ook erg leuk, een album dat volledig bestaat uit samples. Ze hadden een hele zooi vinyl, en daar hebben ze alles  van gesamplet. In totaal zo'n 900 samples. "

Overigens wacht ik ook al jaren op een opvolger, want die is ook al jaren geleden aangekondigd, maar hij komt maar niet. Ik ben heel benieuwd hoe zoiets unieks zich evolueert in een tweede album.

World's End Girlfriend - Garden in the Ceiling

Omdat ik Japans studeer, voel ik me verplicht om ook eens een Japans nummer te verplaatsen. Ik heb me echter nooit zo verdiept in de Japanse muziek, ik weet globaal wel wat voor 'scenes' je daar hebt. Je hebt de J-rock, Japanse rockbands die er zo belachelijk uitzien dat je de muziek niet eens meer serieus kan nemen. Tokio Hotel in het kwadraat zeg maar. Dat 'uiterlijk' is onderdeel van de Visual Kei-beweging en is in Japan heel normaal, zeker in bepaalde buurten van grote steden als Tokyo lopen ze gewoon zo over straat.

Verder heb je de J-pop, popmuziek zoals wij die ook kennen, maar dan nog wat fouter. Dat deuntje in het begin doet zelfs denken aan de eurodance van de jaren 90. In het filmpje zie je overigens Utada Hikaru, één van de grootste popsterren van Japan, samen met Ayumi Hamasaki. Beiden komen daar in de buurt van de populariteit van een Madonna.

Verder luisteren zowat alle oudere mensen daar naar jazz, heb ik het idee. Wellicht is het een vooroordeel, maar wel eentje die continu wordt bevestigd. Tijdens een conversatie-examen vroeg ik mijn docente (die een Japanse is, en ook niet de jongste) van wat voor muziek ze houdt, en ja hoor: jazz. En dan ook westerse jazz. Hoe dat zo gekomen is, weet ik niet, maar de jazz-scene is daar ook redelijk groot, wat ook altijd weer opvalt, door de Japanse bands op North Sea Jazz.

Verder heb je nog het zogenaamde genre noise dat daat ontzettend groot is. Nooit van gehoord? Nou, het is de meest treffende genre-benaming die er is. Ik zal jullie een linkje besparen. Het is dan ook geen groot genre, maar het is wel het grootst in Japan, als ik de liefhebbers mag geloven.

Maar Japanners zijn raar, dus uiteraard komt er ook rare muziek uit Japan (voor zover noise niet raar is...). World's End Girlfriend is een goed voorbeeld van aparte Japanse muziek, die ik toch erg mooi vind. Ik ontdekte de artiest met het nummer Garden in the Ceiling, die ik jullie nu ook wil laten horen. Het is een wat vervreemdend, maar vooral sprookjesachtig nummer. De stemmen die je in het nummer hoort geven het iets vervreemdends, maar ik vind dat meneer Maeda (want zo heet ie) toch altijd weer erg mooie melodieën weet te bedenken. Ook vind ik het op een of andere manier iets circus-achtigs hebben. Het is moeilijk om er je vinger op te leggen, dit nummer, maar ik was zelf meteen verkocht.

Verwacht verder trouwens niet te veel van zulke nummers in zijn oeuvre, want dit is toch wel een uniek nummer van hem. Maar het is verder ook een uniek artiest. :)

Bright Eyes - Bowl of Oranges

Omdat ik niet echt in de stemming ben, plaats ik nu maar gewoon een nummer van Bright Eyes, omdat ik die gister live heb gezien (was erg leuk!). En dan meteen maar een nummer met een mooie positieve tekst:

Hier moeten jullie het maar even mee doen...

Leonard Cohen / Roberta Flack - Hey, That's No Way To Say Goodbye

Leonard Cohen moest ik toch eens langs laten komen, want mijn blogtitel is er naar vermoemd. Songs of Love and Hate is namelijk de titel van een album van Leonard Cohen, en na een paar uur denken wat een mooie naam voor mijn blog zou zijn, kwam ik daarop, en vond dat wel een mooie toepasselijke naam.

Leonard Cohen is wat mij betreft één van de beste songschrijvers ooit. Iedereen kent wel een liedje van hem, al is het meestal zonder het te weten, namelijk Hallelujah. Ik vind zelf de originele versie van Leonard Cohen eigenlijk niet zo heel mooi, ik ben niet zo van zijn muziek in de jaren '80, maar mooie teksten schrijven kan ie wel! Anyway, zijn muziek van eind jaren 60, begin jaren 70, is prachtig! Suzanne is misschien wel mijn favoriete nummer aller tijden. Welk nummer ook aardig in de buurt komt is Hey, That's No Way To Say Goodbye. Ik weet nog goed dat ik mijn toenmalige vriendin lag te slapen en ik naar haar keek, en een tekst van dit dit liedje in me opkwam: "your hair upon the pillow like a sleepy golden storm". Hoe treffend muziek soms kan zijn. :) 

Leonard Cohen is misschien niet de beste zanger, maar toch vind ik het nummer erg mooi gezongen. Melodieus en tekstueel vind ik het nummer echt een pareltje. En dan die engelachtige vrouwenzang die soms op de achtergrond langskomt, mooi hoor! 

Een nummer dat zó mooi is coveren, dat is iets zeer gewaagds, maar als er iemand is, die het kan, is het wel Roberta Flack. Roberta heeft naar mijn mening de mooiste stem, en is de beste zangeres, ooit. Plus dat ze niet gewoon het liedje zingt, maar het daadwerkelijk naar haar hand zet. Daardoor behoren zowel de versie van Leonard Cohen als die van Roberta Flack tot mijn favoriete nummers aller tijden. Dat is heel bijzonder, vind ik. En ja, nu komt Roberta Flack al voor de tweede keer op mijn blog, maar ze heeft de afgelopen maand dan ook volledig mijn hart gestolen.

Lisa o Piu - The Party

Lisa o Piu was gisteren de muzikale ontdekking van de dag. Ik kwam het zomaar per toeval tegen op Musicmeter.nl, en de hoes, die je hierboven kan zien, sprak me ontzettend aan. Tel daarbij op dat het Zweedse folk is, gezongen door een vrouw, en er al een bericht bij stond dat veelbelovend was, en ik besloot het gewoon meteen uit te proberen. En dat is dan weer het ideale van Spotify, ik hoefte het niet eerste te downloaden ofzo, ik kon meteen het album luisteren. En laat de muziek nou net he-le-maal mijn ding zijn. Prachtig! Dit ga ik nog heel veel luisteren, denk ik. Spookjesachtige folk, met prachtige vrouwenzang, daar kan je me altijd voor wakker maken. :)

Mighty Baby - Egyptian Tomb

Omdat de laatste keer zo'n bekende artiest besprak, dacht ik: laat ik nu eens iets heel onbekends doen! Mighty Baby is een bandje van eind jaren 60, begin jaren 70, dat psychedelische rock maakte en volledig in de vergetelheid is geraakt. Dit nummer is wat mij betreft hun hoogtepunt, het heeft iets dat me aantrekt. Is het die saxofoon? Is het de aanstekelijke melodie? Is het de sfeer van het nummer? Ik weet niet, maar het nummer greep me al meteen. Zelfs de gitaarsolo (waar ik normaal niks mee heb) kan ik heel goed hebben. Ten onrechte vergeten!

Mighty Baby is onstaan uit een jaren 60-bandje genaamd The Action. In 1968 werd Mighty Baby opgericht. In de band zit onder andere ene Martin Stone, de gitarist die blijkbaar ook in een band heeft gespeeld met de naam Chili Willi and the Red Hot Peppers, hoe verzin je het? :P Anyway, wat wel bijzonder is, is dat een groot deel van de band in 1970 moslim is geworden (dat is na dit nummer, Egyptian Tomb is van '69). Daardoor is hun tweede album ook nogal spiritueel geworden. De band is er in 1971 alweer mee gestopt, geen idee waarom, maar de korte levensduur van de band zal wel de onbekendheid verklaren. Maar ze hebben toch nog twee albums afgeleverd.

Nelly Furtado

(ik hoop echt dat er nog iemand de moeite gaat nemen om dit te lezen... :P)

Als je van muziek én lijstjes houdt is Last.fm een must. Het houdt precies bij welke muziek je luistert, en zo kan je allemaal lijstjes zien van welke muziek je het meeste luistert. Als ik naar mijn top 50 van artiesten kijk, is het een mooi politiek correct lijstje. The Beatles uiteraard bovenaan, namen als Radiohead en Bob Dylan uiteraard in de top 10. Als een zelfverklaard muziekkenner, of een muziekpurist, ernaar zou kijken, zou hij bij het grootste gedeelte goedkeurend knikken. Bij enkele namen zou hij wellicht zijn wenkbrauwen fronsen, of omdat ie het niet kent (The Beta Band bijvoorbeeld), of omdat het eigenlijk echt niet kan (Madonna bijvoorbeeld). Het leuke is dat het onderaan de top 50 allemaal erg dicht bij elkaar ligt, waardoor het daar nogal veranderlijk is, en er dus ook nog weleens nieuwe namen in de top 50 verschijnen en anderen er juist weer uit verdwijnen. Zondag zag ik ineens dat er een nieuwe artiest in de top 50 verscheen: Nelly Furtado (helaas ten koste van The Smiths, sorry Lapjeskat :P ). Dat is ook weer zo'n artiest die de veel te serieuze "muziekliefhebbers" volledig links laat liggen. Volledig onterecht naar mijn mening. Bij het grote publiek is ze echter ontzettend populair, dat zou het toch moeten compenseren, vraag je je misschien af. Daar ben ik ook echt blij mee, máár precies haar allerbeste album heeft het minste verkocht. Daardoor is dat album, Folklore, bijzonder ondergewaardeerd. Aan de hand van dat album wil ik uitleggen waarom ik wél van Nelly Furtado hou.


Nelly Furtado bracht in 2000 haar debuutalbum Whoa, Nelly! uit, en haar eerste single, I'm Like a Bird, sloeg in als een bom, en werd een wereldhit. In vele landen kwam dit nummer op de eerste plaats van de hitlijsten, in Nederland bereikte het de vierde plaats. Ook de twee volgende singles, Turn Off the Light en Shit on the Radio (Remember the Days) (hier heel kinderachtig gecensureerd) werden top 10-hits. Het waren leuke frisse, en vrolijke popliedjes, met originele instrumentatie. Geen diepgaande, geniale muziek, maar zeker leuke liedjes. Ook best aardige teksten. Hiermee werd Nelly Furtado, met ook haar leuke exotische verschijning, waardoor ze heel veel eigenheid had, ineens een popster. Toch bleef ze heel erg haar zelf.


In 2003 zou haar tweede album verschijnen, maar in de tussentijd kreeg ze nog een kind, en aangezien er ook nog eens drie jaar tussenzitten, kan je je voorstellen dat Nelly nogal gegroeid was, als artiest, maar ook als mens. Dit heeft uiteindelijk gezorgd voor het prachtige album Folklore. Zoals je aan de titel al kan horen, is het beïnvloed door de folkmuziek. Het staat vol met prachtige nummers, maar laat ik beginnen met de singles:


De eerste single die werd uitgebracht, een week voordat het album zelf uitkwam, was Powerless (Say What You Want). Een nummer dat meteen opvalt door de catchy beat en de rijke instrumentatie. Vooral de banjo valt op, maar luister goed naar de instrumentatie en het valt op hoe goed dit in elkaar zit en hoe veel er gebeurt in de muziek. Het is ook heel eigenzinnige instrumentatie. Luister maar eens naar de percussie die vooral de eerste seconden heel erg opvalt, voordat de beat erin komt. Op 0:28 lijkt er dan weer een orgel-achtig instrument in te komen, en op 0:46 iets met een hele mysterieuze klank (sitar?). En de banjo, die komt er pas aan het eind van eerste refrein in. Het zijn maar wat voorbeelden van hoeveel er in het nummer gebeurd, maar toch wordt het niet chaotisch, omdat het niet opvalt als je er oppervlakkig naar luistert. En het nummer zelf is ook ontzettend sterk, blijft heel goed hangen, en deze versie (goh, die ene lijkt Lil Waye wel, maar het zal hem wel niet zijn... :P) bewijst dat het nummer met slechts een akoestische gitaar en wat percussie ook volledig overeind blijft. En dan die tekst, waarin ze over racisme zingt, erg sterk:


Paint my face in your magazines 
Make it look whiter than it seems 
Paint me over with your dreams 
Shove away my ethnicity 
Burn every notion that I may have a flame inside to fight 
And say just what is on my mind 
Without offending your might 


Als je het mij vraagt: een popjuweeltje! Het werd dan ook een grote hit in Nederland.


Tweede single werd Try, een prachtige ballad. Dit nummer vond ik lange tijd een wat minder nummer op het album, omdat het in mijn oren een wat standaardballad was, maar dat is helemaal veranderd. Een kippenvelnummer! Eén van de mooiste break-upnummers die ik ken. In het begin vond ik het einde wat overdone, maar nu zou ik het niet anders willen, die emotionele uithalen passen perfect bij de tekst: "We areeeeeeee freeeeeeeeeeeeeeeee in our loveeeeeeeeeeee!" Wauw! :) Nelly laat weer zien dat ze prachtige songs kan schrijven, maar let wel, het nummer kan wat tijd nodig hebben om het te gaan waarderen.


De derde single werd ook een grote hit (haar grootste hit tot dan toe), mede doordat het de themesong van het EK in 2004 was, namelijk Força. Er zit zo'n geweldige drive in het nummer! En de levenslust waar ze over zingt, die straalt het nummer helemaal uit! Een perfect voorbeeld waar de tekst helemaal bij de muziek past. Weer valt de instrumentatie op, die heel eigenzinnig is, en waar van alles in gebeurt. Als je oplet, merk je bijvoorbeeld dat er bij 1:11 ineens een basgitaar in het nummer komt, dan is het nummer al bijna op de helft! Het zijn net van die subtiele dingen die een nummer nog net wat extra's geven. Ook de percussie valt me op in positieve zin. Maar vooral de kracht en energie die het nummer uitstraalt maakt het nummer tot een prachtig nummer! 


Maar dan, de vierde single, dat nummer is wat mij betreft één van de beste nummers ooit. Het nummer is echter volledig in de vergetelheid geraakt, en hoewel het in Nederland een top 10-hit was, lijkt het wel alsof niemand het nummer meer kent, en het staat niet eens op haar recent uitgebrachte 'best of'-cd. Schandalig! Ik heb het over het nummer Explode. Het nummer trekt al meteen de aandacht, door het 'krakende' geluid in het begin, en doordat ze vier portugese woorden zegt, vergezeld door dwingende percussie. En vervolgens zingt ze het eerste couplet, maar hoewel ze niet echt melodieus zingt, grijpt het me meteen aan, en trekt ze er meteen m'n aandacht mee. En daar achteraan komt juist een melodieus meezingrefrein (let ook op dat (bas?)gitaarlijntje tijden het refrein!). Het allermooiste van het nummer is het stuk dat begint op 2:11. Maar ook het einde is ontzettend sterk gedaan: 'we're counting the stars!' Ik kan het niet uitleggen, dit nummer moet je gewoon horen! Maar ik denk dat het voor een popliedje net wat te eigenzinnig is. Het nummer heeft overigens ook nog een prachtige stijlvolle clip, ga dat zien!
En dan wil ik graag nog even de tekst belichten, want ook die is ontzettend sterk, het is een observerende tekst over het tienerleven, een stukje uit de tekst:


"Then getting drunk in the bushes by the road outside the Kmart
Rolling around in them to see if you would get prickled
Slip the acid on your tongue rooftop shopping mall parkade
We couldn't get enough

Then count the stars and the ten million woes
Just you and the universe judging each other
We never knew that we'd get caught up
Stuck in the teenage waste"

Er is nog een vijfde single uitgebracht, The Grass Is Green, maar dat nummer heeft bijna nergens überhaupt de hitlijsten gehaald... Ik vind het zelf een prima nummer dat goed in het gehoor ligt, maar verder niks bijzonders. Laatst hoorde ik het echter wel in de supermarkt, dat had ik niet verwacht. Waarom het geen hit geworden is, is me een raadsel, maar ik vind het nummer zelf wat te oppervlakkig, vergeleken met de rest van haar album.

Dat waren de singles, maar er is meer! Op het album zelf staan nog wat prachtige juweeltjes. De opener One-Trick Pony is bijvoorbeeld erg leuk, en in de eerste woorden van het album slaat ze de spijker op z'n kop: "You say, you're identical to none but you're identical to some, who wants to be a some? Not me!" Beetje jammer dat ze bij het volgende album wel een "some" zou worden, maar die uitspraak past wel perfect bij het album Folklore, en ook bij het nummre One-Trick Pony. Weer lekker eigenzinnige instrumentatie, en gewoon een ontzettend fijn popnummer! 

Fresh Off the Boat is samen met The Grass Is Green naar mijn mening het minste nummer van het album, maar het is wel een erg leuk en lekker tussendoortje. Ontzettend lekkere beat, en supercatchy! Maar het is uiteindelijk net niet bijzonder genoeg om eruit te springen.

Picture Perfect is een uitstekende ballad, die niet zo opvalt op het album, maar waar toch echt niks mis mee is. Hij blijft alleen niet zo snel hangen, maar het nummer heeft een mooie tekst, is erg mooi gezongen door Nelly.
Saturdays is zo'n sympathiek nummer! Ze zingt gewoon over haar doorsnee zaterdag, maar er zingt ook een man mee, en die man zingt op een bepaald moment zo melig, dat Nelly er zelf van in de lach schiet. Ontzettend leuk dat ze dat ze dat gewoon op het album zet. 


De laatste drie nummers zijn van de albumtracks het sterkst. Drie prachtige nummers, beginnend met Build You Up. Dat nummer kan me zó diep raken, omdat ik me kan identificeren met de persoon tegen wie Nelly zingt, daardoor is het net alsof ze tegen mij zingt. Nelly zingt het nummer ook zo ontzettend mooi! Práchtig ontroerend liedje, ik krijg er vaak tranen van in m'n ogen. Wauw!


Vervolgens Island of Wonder, dat ze samen met ene Caetano Veloso, een Braziliaanse zanger. De meeslepende zang in combinatie met de 'uplifiting', up-tempo percussie werkt perfect! Het nummer is erg sfeervol, het heeft ook wat mysterieus, en de zanger voegt duidelijk net wat extra's aan het nummer toe. En hoewel de zang zeer meeslepend is, heeft het refrein ook iets aanstekends waardoor het goed blijft hangen. 


Het laatste nummer van het album is Childhood Dreams, een zeer emotioneel nummer, omdat ze over haar kindje zingt. Een lang sfeervol nummer, met een prachtige apotheose, waarin ze alles eruit gooit, en het orgel een prominente plaats in de muziek krijgt. Prachtige climax aan het eind van het album! 


Al met al is dit album naar mijn mening dus echt een ge-wel-dig album, met twee wat mindere (maar nog steeds prima) nummers, maar voor de rest stuk voor stuk prachtige nummers. Popmuziek, maar wel met duidelijk Nelly's stempel erop gedrukt. Daardoor klinkt het veel bijzonderder dan de gemiddelde top 40-muziek. Het resultaat was echter dat dit nog niet half zoveel verkocht als haar eerste album. Vervolgens ging ze met Timbaland samenwerken, en de rest is geschiedenis. Maar dit album blijf ik koesteren, en ik hoop dat ooit Nelly's talent weer helemaal naar boven komt.

Delays - Valentine

Zoals beloofd een "valentijnsnummer". Dit is echter niet echt een valentijnsnummer, want die horen natuurlijk heel romantisch te zijn. Dit is een heel vrolijk nummer! Ook gaat het niet helemaal over valentijn. Hij zingt wel over "zijn valentijn", maar ik dacht altijd dat het over de orkaan Katrina ging, want het nummer is niet zo heel lang erna uitgebracht en in de tekst hebben ze het over een orkaan in New Orleans. Het schijnt echter al vóór Katrina geschreven te zijn, wel heel erg toevallig.

Waar de Delays in het begin vooral een erg leuk bandje met dromerige pop/rock maakte, gaat het op dit nummer van hun tweede album veel meer richting de dance. Strakke beat, up-tempo. Maar wel ontzettend fijn, en heerlijk meezingrefrein. De zang is voor veel mensen misschien een probleem, daar "moet je van houden", maar ik hou er van! Vooral op hun eerste album past de zang perfect bij de muziek. Anyway, van dit nummer moet je toch wel vrolijk worden? :D

Caitlin Rose - Shanghai Cigarettes

Morgen een valentijnsliedje, maar vandaag hebben we weer een 'lief' liedje van een zangeres die deze keer wat meer richting country gaat in plaats van folk. En de reden daarvoor: morgen staat ze in Bitterzoet (Amsterdam)! En ik ga er uiteraard heen! Het is geen spectaculaire muziek, en ook zeker niet geniaal, maar het zijn stuk voor stuk gewoon fijne liedjes, fijn gezongen, niks mis mee. Ook erg fijn als achtergrondmuziek, wat zeker niet negatief bedoeld is. Nouja, ik ben benieuwd naar het concert morgen! Voor maar 9 euro kon ik dat niet laten gaan. ;)

Wat me trouwens opvalt, ik gebruik zelf sinds kort het programma Spotify, waar ik in het begin nogal argwanend over was, maar ik ben nu helemaal om. Je kan via dat programma heel veel muziek vinden (meer dan op Youtube) en het voordeel is dat ik het nu niet eerst hoef te downloaden. Maar wat me dus opvalt... ik luisterde het na elkaar eerst op Spotify en dan op Youtube, en via Spotify klinkt het zoveel beter! Dat vind ik ook zo jammer aan Youtube... maargoed:

Caitlin Rose is 23 komt uit Nashville, Tennessee en dat is goed te horen. Daar is country namelijk ontzettend populair. Ik heb eens iemand gesproken uit de buurt va Nashville, en country is daar echt een 'big thing'. En ook hier blijkt weer: de appel valt niet ver van de boom. Haar moeder is een country songwriter, die onder andere voor Taylor Swift liedjes heeft geschreven (maar Caitlin vind ik leuker). Haar vaders werk heeft ook een hoop met countrymuziek te maken, maar hij houdt zich bezig met de verkoop en marketing. Lijkt me wel erg handig voor Caitlin. Caitlin straat trouwens bekend om haar gewoonte sigaretten te roken volgens Wikipedia. Lijkt me nou niet echt een rare gewoonte, maar het verklaart wel meteen de tekst van het liedje. ;)

Smashing Pumpkins - Cherub Rock

Omdat ik met al die lieve folk- en popliedjes wel heel erg een softie lijk, nu eens het bewijs dat ik helemaal niet zo'n lieve jongen ben. :P Tijd voor eens iets dat echt rockt. De bandnaam is misschien redelijk belachelijk, maar Cherub Rock vind ik één van de vetste rocknummers aller tijden. Begint met een leuk drumroffeltje van drummer Jimmy Chamberlin die op dezelfde dag jarig is als ik (sorry, ik kon het niet laten om dat te vermelden), vervolgens komt de gitaar erin, basgitaar erbij, en dan: bam! Een muur van gitaar! Dit komt ook het beste tot zijn recht als je het uit de speakers laat knallen op het hoogste volume, maar laat ik dat nu maar niet doen, daar zouden m'n ouders niet zo blij mee zijn, denk ik. In ieder geval rock zoals rock hoort te zijn.

Ik vrees wel dat er nu een hoop mensen gaan afhaken:

In ieder geval is Smashing Pumpkins naar mijn mening één van de beste rockbands van eind jaren 80, begin jaren 90. De band is opgericht in Chicago, en bestond in eerste instantie uit zanger Billy Corgan, gitarist James Iha, drummer Jimmy Chamberlin, en bassiste D'Arcy Gretzky. Met die laatste gaat het echter een stuk minder goed momenteel. Ze is ergens rond 1996 uit de band gegaan, en momenteel leeft ze ergens op een of ander boerderij, geloof ik. Ze werd een aantal dagen geleden aangehouden, omdat haar paarden rond losliepen. Daar werd ook een mugshot gemaakt en ze ziet er niet echt goed meer uit. :(

In ieder geval is van die begin line-up alleen zanger Billy Corgan nog over, en klinkt de muziek tegenwoordig heel anders, naar het schijnt. Ik heb het zelf nog niet gehoord, maar voorlopig heb ik nog wel genoeg aan de eerste drie geweldige albums.

Victoria & Jacob - With No Certainty

Vandaag eentje in de categorie: obscure artiesten die meer aandacht verdienen. Die obscure artiesten maken ook vaak vage muziek, en zijn niet voor niets obscuur. Victoria & Jacob maken echter hele poppy muziek, die volgens mij zo in de top 40 zou kunnen staan. Nou is er genoeg vage muziek die ik geweldig vind, daar weten m'n ouders alles van, maar ik ben ook absoluut een liefhebber van popliedjes.  En dit is één van mijn favoriete popliedjes van de laatste jaren... als ik dan kijk naar wat er in de top 40 staat, denk ik: wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld... maarja, uiteindelijk is het allemaal natuurlijk een kwestie van smaak. :)

Ik moet wel zeggen dat het duo nog niet al te veel van zich heeft laten horen. Volgens mij is het gebleven bij twee EP'tjes en twee singles. Daarvan vind ik dit echt het leukste nummer, en ik hoop dat ze nog eens een album gaan uitbrengen... ik ben benieuwd! :)

Trentemøller - Take Me Into Your Skin

Vandaag weer heel wat anders: electronische muziek. Hoe ik dit verder moet omschrijven qua genre? Geen idee. Take Me Into Your Skin (de titel is al prachtig) is sfeervol, en tegelijkertijd opzwepend, en vooral erg intens. Het heeft vooral een geweldige climax. Het was het nummer waarmee ik Trentemøller leerde kennen, en hoewel het niet eens meer m'n favoriet van hem is, maakte het toen een enorme impact. Fenomenaal nummer!

Trentemøller is overigens een Deense artiest, en Trentemøller is eigenlijk gewoon zijn achternaam. Hij heet namelijk Anders Trentemøller. Ook live is hij overweldigend, hij trad vorig jaar op in Paradiso met een hele band, en het was veel meer 'dance' dan op z'n albums, maar nog steeds erg intens en, zoals ik al zei, overweldigend. Hijzelf was druk bezig achter zijn  meerdere keyboards met van alles erop en eraan (zelfs een xylofoon!). Het was geweldig, zelfs mijn vader vond het erg goed (en die is toch niet bepaald thuis in het genre). En dat voor een gratis concert...

Gratis?! Nouja, ik had daarvoor een optreden gezien in de kleine zaal, en het contrast kon niet groter zijn, want dat waren hele rustige, bijna tot het saaie aan toe, piano-singer-songwriter-liedjes. Ook erg mooi, maar totaal anders. Anyway, als je in Paradiso een optreden in de kleine zaal bezoekt, en er is vervolgens iets in de grote zaal, kan je gewoon overlopen. Ze weten daar best dat het gebeurt, maar het wordt gewoon gedoogd, dus mocht je nog eens in Paradiso komen, onthoud dat! (ik ga maar eens kijken of er maandag nog iets leuks is in de grote zaal, want dan kom ik weer in de kleine zaal)

The Dave Brubeck Quartet - Take Five

Vroeger hield ik totaal niet van jazz, ik moest er helemaal niks van hebben. Hoe kwam dat? Mijn moeder had er (en heeft er nog steeds) een afkeer tegen. Op een of andere manier nam ik daardoor klakkeloos over dat jazz helemaal niks was. Gelukkig heb ik wel geleerd om mijn eigen mening te vormen. Daarom zet ik dan ook mijn eerste voorzichtige stapjes in de jazzwereld. Wat het allereerste stapje was, weet ik niet meer, maar ik weet nog wel wat het allereerste stapje was dat daadwerkelijk beviel. Dit nummer dus. En dat is ook niet raar, want jazz heeft een imago van moeilijkdoenerij, maar dit nummer heeft gewoon een simpel vrolijk deuntje. Het is ongelofelijk catchy zelfs. Vervolgens krijgen we nog een hele drumsolo, en normaal ben ik totaal niet van de solo's, maar hier kan ik het heel goed hebben. Het luistert prima weg, en zulke muziek moet er ook zijn, nietwaar? Muziek die gewoon lekker weg luistert.

The Dave Brubeck Quartet bestaat ten tijde van dit nummer uit de pianist Dave Brubeck (goh...), de saxofonist Paul Desmond, bassist Eugene Wright, en drummer Joe Morello Het kwartet draait echter vooral om de eerste twee personen, de pianist en de saxofonist. De pianist Dave is dus de leider van de groep. De saxofonist is echter ook erg belangrijk, en ook zeker voor dit nummer. Hij heeft het namelijk geschreven.

Dave Brubeck leeft nog steeds en is nu 90! Leuk om te weten is dat hij zes kinderen heeft, waarvan er vier professionele muzikanten zijn. De appel valt dus niet ver van de boom.

Laura Veirs - Summer is the Champion

Omdat ik zo van folk hou, doen we gewoon nog een folkliedje! Eigenlijk wel op het verkeerde moment, want ik vind het een echt lenteliedje (ondanks de titel), maar laten we optimistisch zijn! En natuurlijk omdat ik haar zaterdag live ga zien (heb er zin in!). En als ik naar concerten ga, ga ik vaak voorluisteren (net wat anders dan voordrinken). Dit is mijn favoriete liedje van haar laatste album, July Flame. Ik liep eens met m'n iPod door de straten van Haarlem, en ik had hem op shuffle gezet, en ineens kwam dit liedje langs... de zon begon spontaan te schijnen en ik werd er helemaal vrolijk van!

Let's get dizzy in the grass! :)

Laura Veirs is alweer 37, en heeft alweer 8 albums uitgebracht, en ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog maar eentje ken (de laatste). Ze komt uit Portland, Oregon in Amerika, waar overigens wel meer goede muziek vandaan komt (The Decemberists!). Erg muzikale stad dus. :)

Wat je niet zou verwachten, is dat haar muzikale carrière begonnen is in de punk. In haar studententijd zat ze in een 'all-girl' punkbandje. Na haar afstuderen veranderde haar muzieksmaak echter wat meer naar country en folk. Wat ook heel leuk is, is dat ze geologie... en Mandarijn Chinees studeerde! Na haar afstuderen ging ze daarom aan de slag als vertaler voor een geologische expeditie door China en toen schreef ze haar eerste teksten. Maakt me wel benieuwd naar die teksten, dus ik ga eens op zoek naar haar oudere albums!

April vorig jaar kreeg ze haar eerste kindje, samen met de man die bijna al haar albums produceerde, en sowieso een grote naam heeft als producer. Moet wel een muzikaal kind zijn dus. ;)

First Aid Kit - Ghost Town

Degenen die deze blog zullen blijven volgen, zullen erachter komen dat ik heel erg van mooie folkliedjes hou. Dit is daar een perfect voorbeeld van. Een mooie tekst, prachtig gezongen. Vooral de samenzang is echt ontzettend mooi, hun stemmen passen echt perfect bij elkaar. En het liedje zelf is ook gewoon zo mooi, het refrein ervan duikt zo regelmatig weer op in m'n hoofd, vanwege de prachtige melodie. En dan te bedenken dat Klara (de donkere) dit op haar 17e heeft geschreven! Dat belooft heel veel voor de toekomst van First Aid Kit!

First Aid Kit bestaat uit twee zussen, Klara en Johanna, uit Zweden. Als het goed is, zijn ze nu 18 en 20.  Ze, of eigenlijk vooral Klara, de jongste en degene met het donkere haar, begonnen in 2007 met het schrijven van liedjes en werden ineens bekend (relatief dan) door hun cover van Tiger Mountain Peasant Song van Fleet Foxes. In het Youtube-filmpje zijn de twee zusjes in het bos met slechts een akoestische gitaar te zien, waar ze samen het liedje prachtig zingen.

In de zomer van 2007 wordt ook het thuis opgenomen liedje Tangerine zo af en toe op de Zweedse radio gedraaid, waardoor hun bekendheid groter wordt en even later verschijnt dat nummer op hun eerste EP, Drunken Trees. Hun prachtige debuutalbum The Big Black and the Blue (een aanrader!) kwam begin januari uit, en vervolgens gingen ze onder andere door Europa heen toeren waardoor ik ze dus nog live heb gezien, en daar ben ik zeer blij mee, want het behoort tot mijn favoriete optredens all-time. Live is hun zang net zo mooi, en de zusjes zijn heel schattig, maar tegelijkertijd ontwapenend. Ghost Town brachten ze volledig akoestisch te gehore, en het publiek bleef muisstil, ze betoverden de zaal. Een van de mooiste muzikale momenten ooit, en het moment dat ik verliefd werd op dat nummer.

Ik was er met mijn vader, en het voordeel van zulke onbekende artiesten is, naast de ontzettend intieme sfeer in zo'n klein zaaltje (we stonden een meter van ze af), dat je nog even met hunzelf kan spreken. Ze verkochten namelijk hun eigen cd's, en m'n vader en ik gingen nog even ergens zitten en wat drinken. Maar voordat we het wisten, was de zaal ineens leeg, en waren wij, de twee zussen, en hooguit vijf mensen nog over. Hadden we nog een gezellig praatje met ze ook... :)

Ze hebben nu net een single uitgebracht bij het label Third Man Records, en dat is het label van Jack White, de zanger van The White Stripes (een erg bekende rockband!). Hopelijk komt nu dus eindelijk hun doorbraak!