1. She's So High
Een liedje over seks en drugs, daar begon het allemaal mee. Niks deed vermoeden dat Damon Albarn later fantastische teksten zou schrijven, maar muzikaal zit het bij deze debuutsingle al meteen goed. Een eigen stijl hadden ze nog niet echt, maar wel al het gevoel voor een sterk popliedje. Damon Albarn zelf kijkt zeer ontevreden terug op het debuutalbum, en het wordt ook vaak over het hoofdgezien, maar wat mij betreft zeer onterecht. Eén van de leukste Blur-albums, met zelfs wat lichte shoegaze-invloeden. Dit liedje werd nog niet echt een grote hit, tweede single There's No Other Way wist echter al de top 10 te bereiken.
Maar het absolute hoogtepunt van het debuut is:
2. Sing
Al drie jaar eerder opgenomen, toen Blur nog Seymour heette, maar voor het debuutalbum onder de naam Blur werd het opnieuw opgenomen. Ook werd het voor de film Trainspotting gebruikt, dat grotendeels over drugs gaat. Dat is geen toeval, want ook dit nummer gaat duidelijk over drugs: "I can't feel, I am numb, so what is the worth in all of this". Ook muzikaal gezien kan ik me voorstellen dat het op een drugservaring is gebaseerd. Sing is een nummer waar je helemaal in kan verdrinken, en laat al zien hoe experimenteel de band is ingesteld, ondanks het feilloze gevoel voor perfecte pop. Het past namelijk totaal niet bij de rest van het album, of zelfs de rest van het oeuvre, maar oh wat is het mooi.
3. Popscene
Popscene zou de eerste single van het volgende album worden maar flopte behoorlijk, wat tevens een behoorlijke klap voor de band is. Ze zaten krap bij kas, en na het succes van het debuutalbum was dat toch even slikken. Dat deed ze besluiten om het anders aan te pakken voor het tweede album, waar Popscene dus ook niet op zou verschijnen. Hierdoor zie je het snel over het hoofd, want het staat op geen enkel album. Toch is het niet onaardig, en ook typisch Blur. Aanstekelijk, vlot, voor hun beginperiode wel nogal stevig. En dus essentiëel voor de ontwikkeling voor de band. En voor leuke YouTube-comments, zie de tweede topcomment. En vooral voor je de clip bekijkt.
4. For Tomorrow
Een nieuwe richting dus. Al snel na het eerste album en Popscene ging het achteruit met de band, rivalen Suede werden veel populairder en er moest iets gebeuren. Het resultaat was het album Modern Life Is Rubbish, geïnspireerd door The Kinks en The Small Faces, met scherpe teksten, het Engeland van toen observerend. Het werd dan wel geen groot commercieel succes, het album werd wel positief beoordeeld door de pers, en de band wist zich toch weer terug te vechten. En Modern Life Is Rubbish is in retrospect een essentiëel album voor Blur en voor de britpop in het algemeen. Hoe dan ook, toen ie af was, stond er eigenlijk nog niet echt een single op. Die schreef Damon op het laatste moment nog. Een vrolijk lalala-refrein, kan niet misgaan. En eigenlijk is het wel raar dat het niet echt een grote hit werd, want wie wordt hier nou niet vrolijk van? Het is uiteindelijk dan ook echt een Blurklassieker geworden. Eigenlijk is het de voorbode van de komende twee albums. En dus ook van het succes.
5. Girls and Boys
Wat is de grootste hit van Blur in Amerika en de enige hit van Blur in Nederland? Waarschijnlijk zouden de meeste mensen Song 2 noemen, maar het is Girls and Boys. Ook was het hun definitieve doorbraak in Engeland. Het was de eerste single van het album Parklife, en ze hadden al eens de top 10 gehaald in Engeland, maar vanaf Girls and Boys waren ze definitief een grote band. Ironisch genoeg gebeurt dat dan weer met een minder nummer, maar het valt te goed te begrijpen dat het aansloeg. Ook het favoriete nummer van de drummer, zo heeft ie ooit aangegeven... omdat ie er zelf niet in voorkomt. En toegegeven, het is ontzettend catchy en opgewekt.
6. To the End
Na al de vrolijkheid van Girls & Boys, moest de opvolgende single maar een prachtige ballad worden. Om te laten zien dat de band dat óók kan, zo stel ik me voor. Want dat kunnen ze zeker. To the End is een erg mooi, romantisch aandoend liedje over hoe de moeilijkheden in een relatie worden overkomen, met bijpassende Franse fluisterzang op de achtergrond. Zwijmelnummer.
7. Parklife
Derde single van Parklife werd het ontzettend grappige titelnummer, waarin de coupletten worden verteld door acteur Phil Daniels met cockney-accent. Eén van de ultieme britpopliedjes. Het heeft namelijk alles wat britpop hoort te hebben. Humor, vrolijkheid, aanstekelijkheid, luchtigheid, en dat alles verpakt in een popliedje van drie minuten. Britpop is geen Oasis die zichzelf veel te serieus nemen en waar Liam zo door de muziek heen zit te zeiken alsof ie er eigenlijk totaal geen zin in hebt. Van britpop krijg je er juist wel zin in, het gevoel dat britpop is alsof de lente begint, maar dan wel een lente vol met humor. En dit is het ultieme britpopnummer. Neem nou dat gitaarriffje, dat is toch onweerstaanbaar?
8. This Is a Low
En nog een livefilmpje van een albumtrack van Parklife. Omdat ie zo mooi is. To the End is een mooie ballad, maar dit overstijgt dat nummer behoorlijk. En wat een prachtig beeld van Damon Albarn op 4:56. Overigens één van de knapste mannen die ik ken. Ik heb normaal moeite om over mannen te oordelen, maar er zijn toch wel een aantal mannen waarvan ik ze toch op een bepaalde manier ontzettend knap vind, waaronder Damon. Ook nog eens één van mijn grote helden.
The Beatles en The Rolling Stones worden altijd afgeschilderd als grote rivalen, maar dat is eigenlijk natuurlijk helemaal niet waar. De twee bands waren zeker in het begin bevriend met elkaar. De twee grote rivalen in de Engelse popmuziek waren Blur en Oasis. Dat uitte zich later tijdens een editie van de BRIT Awards, waar Oasis het nummer Parklife belachelijk maakte en het omdoopte tot Shitelife. In 1995 waren Blur en Oasis de twee grootste bands van Engeland. Oasis had net een album uit, Blur kwam met een nieuw album, waarvan de eerste single Country House werd. De datum dat deze uitkwam was precies dezelfde als de datum waarop de tweede single van Oasis uitkwam, waardoor dit de geschiedenis in ging als 'the Battle of the Britpop', de strijd om de eerste plek van de hitparade. Blur won. Ohja, het liedje. Weer typisch zo'n vrolijk Blurliedje met een leuke tekst. Niks mis mee, maar ze hebben betere.
10. The Universal
De tweede single van het vierde album werd het prachtige The Universal. Ontzettend mooi liedje. Prachtig! Kan het niet vaak genoeg zeggen: heel erg mooi! Waar de tekst nou precies over gaat, weet ik niet, het klinkt mooi. Maar het liedje heeft vooral zo'n prachtige melancholische sfeer over zich heen. Als die strijkers beginnen, ben ik al verkocht. En dan die prachtige zang van Damon. Prachtige clip ook, geïnspireerd door de film A Clockwork Orange van Stanley Kubrick die ik nog eens moet zien. De hoes is dan weer gebaseerd op het begin van 2001: a Space Oddysey. Wat mij betreft het allerallermooiste Blurnummer.
11. Stereotypes
Stereotypes, there must be more to life. Toch gebruikt Damon het erg veel in de teksten van het betreffende album. Omdat de videoclip totaal niet interessant is heb ik een leuk livefilmpje opgezocht, waar ze een akoestische versie laten horen. Het leukste vind ik eigenlijk het droge 'cheers, mate' van Damon nadat de presentator een verhaaltje in het spaans heeft afgestoken.
12. Beetlebum
Het vijfde Bluralbum is selftitled zoals een debuutalbum vaak is en zou je als een nieuw begin kunnen zijn. Weg zijn de toegankelijke, aanstekelijke popliedjes. Het vijfde album is een stuk moeilijker en experimenteler dan we van de band gewend zijn. De tekst van de eerste single gaat over drugs, dus weer terug bij af? Dat dan weer niet, de band heeft zich duidelijk ontwikkeld en is aan iets nieuws toe. De eerste single Beetlebum is wel een toegankelijk popliedje maar duidelijk anders dan veel van de voorgaande singles. Er is geen britpop op het album meer te bekennen, sterker nog, het album klinkt totaal niet Engels meer. Beetlebum is een duidelijk hoogtepunt, zelfs één van de mooiste Blurliedjes, terwijl ik de reden daarvoor heel moeilijk te duiden vind. Het voelt gewoon ontzettend fijn aan. En het werd na Country House hun tweede nummer 1-hit in Engeland.
13. Song 2
Blur is een fantastische band die een hoop te bieden heeft, maar ironisch genoeg wordt een nummer dat totaal niet serieus bedoeld is hun bekendste nummer. Het is zelfs een parodie, een parodie op grungemuziek (bijv. Nirvana). In dat opzicht is het goed geslaagd, maar het is dus eigenlijk een heel atypiscb Blurnummer. En het enige Blurnummer dat vele mensen kennen helaas. Eerlijk is eerlijk, het is wellicht het ultieme meezingnummer, iets dat ik soms zelf ook doe. Want ondanks alle frustraties dat de massa alleen dit van Blur kent, kan ik het ook heus wel waarderen. Overigens maakte Damon Albarn in een ander bandje van hem, Gorillaz, ook nog eens een parodie op punkmuziek.
14. Country Sad Ballad Man
Over Gorillaz gesproken. Een aantal nummers van Gorillaz verwijst voor mijn gevoel al licht naar het debuutalbum van Gorillaz. Natuurlijk heb je dat al snel met dezelfde zanger, met een zeer karakteristieke stem, maar het is ook een bepaalde sfeer in de muziek. Country Sad Ballad Man is daar een voorbeeld van. Het staat in ieder geval vrij ver af van hun vroegere muziek en doet eigenlijk meer Amerikaans dan Engels aan.
15. Death of a Party
Hetzelfde geldt Death of a Party. Een wat donkere sfeer, wat elektronische invloeden, het lijkt erop dat Damon Albarn al naar het debuutalbum van de Gorillaz aan het toewerken was en het in zijn hoofd aan het vormen was. Waarschijnlijk hebben ze met zulke dingen een hoop fans van zich vervreemd... maar ook een hoop nieuwe fans gekregen!
16. Tender
Ondanks het experiment van het selftitled album waren de mannen niks van hun populariteit verloren, en ook de single van het zesde album, 13 genaamd, werd een enorme hit in Engeland, net van de eerste plek afgehouden door Baby One More Time van Britney Spears. Hierin werd ook weer iets nieuws geprobeerd, er kwam namelijk een heus gospelkoor aan te pas. Dus niet het pretentieloze opgewekte van de singles ten tijde van Parklife, maar juist heel krachtig. Een simpel clipje, maar daar valt wel in te zien dat de mannen er echt plezier aan beleven. Wat me opvalt in dit nummer is hoe mooi de stem van Damon Albarn is. Overigens zingt gitarist Graham Coxon ook nog een stukje (oh my baby, oh my baby, oh why, oh my), en dat zal in het volgende nummer een stuk meer worden.
17. Coffee and TV
Natuurlijk, het nummer van die ontzettend leuke clip met het levende melkpak. Ook één van de weinige nummers (de enige?) waarin gitarist Graham Coxon een prominente rol als zanger heeft (de tekst heeft ie overigens ook geschreven). Niet slecht, maar je merkt toch wel dat Damon Albarn, die in de refreinen zingt, een veel betere zanger is. Ook het liedje vind ik persoonlijk niet zo sterk, maar hij moest er gewoon bij, door de clip. En omdat het gewoon één van hun bekendste singles is, en om Graham eens in het zonnetje te zetten. Want ondanks dat ik het telkens over Damon heb, is Graham natuurlijk ook essentieel voor Blur.
18. No Distance Left to Run
Een emotioneel liedje over Damons verbroken relatie met zangeres Justine Frischmann van Elastica, waar de zanger van Suede overigens ook een relatie mee heeft gehad. Voor Damon zelf dus ook erg emotioneel om het te zingen. Een mooi klein liedje, het weet de emotie goed over te brengen. De clip is ook memorabel, daarin worden de leden van Blur gefilmd terwijl ze slapen, en wordt Damon gefilmd als ie net wakker wordt en wordt er iets over het liedje gevraagd. Heeft een leuk effect.
19. Out of Time
Helaas maar één nummer van hun zevende en laatste album, omdat ik dat album nog niet ken. Deze eerste single van het album ken ik wel, en vind ik nog prachtig ook. Graham Coxon is tussen dit album en het voorgaande album vertrokken, en er is inderdaad weinig gitaar te horen, maar die mis ik ook helemaal niet, hoe goed ik Graham Coxon ook is. Het is een prachtig liedje die heel mooi wordt begeleid door de ritmesectie en wat verdere tierelantijntjes. Damon Albarn zingt ontzettend mooi, en het is een nummer om helemaal in weg te dromen. Misschien is dit eigenlijk wel mijn favoriete Blurliedje ipv The Universal. Het zal weinig schelen...
20. Under the Westway
Na het laatste album Think Tank in 2005 is het een tijd stil geweest rondom de band. In 2009 keerde Graham Coxon echter terug bij de band, en in 2010 brachten ze weer een liedje uit, speciaal voor Record Store Day: Fool's Day. Vorig jaar brachten ze ook weer een single uit, dit liedje, en wat me opvalt als je naar de laatste liedjes luistert is dat ze op een enkeling na allemaal rustige melancholische liedjes na. Het lijkt erop dat Blur definitief hun vrolijke britpopverleden achter zich heeft gelaten en helemaal voor de melancholie gaat. Maar met Damon Albarn weet je het nooit. Nu zijn de heren ook weer aan het touren en dat maakt me erg benieuwd naar een mogelijk nieuw album. Al moet ik eerst nog eens Think Tank beluisteren (en 13 beter leren kennen). Hoe dan ook heeft de band een prachtig oeuvre opgebouwd en is het wat mij betreft toch lang niet klaar.
11. Stereotypes
Stereotypes, there must be more to life. Toch gebruikt Damon het erg veel in de teksten van het betreffende album. Omdat de videoclip totaal niet interessant is heb ik een leuk livefilmpje opgezocht, waar ze een akoestische versie laten horen. Het leukste vind ik eigenlijk het droge 'cheers, mate' van Damon nadat de presentator een verhaaltje in het spaans heeft afgestoken.
12. Beetlebum
Het vijfde Bluralbum is selftitled zoals een debuutalbum vaak is en zou je als een nieuw begin kunnen zijn. Weg zijn de toegankelijke, aanstekelijke popliedjes. Het vijfde album is een stuk moeilijker en experimenteler dan we van de band gewend zijn. De tekst van de eerste single gaat over drugs, dus weer terug bij af? Dat dan weer niet, de band heeft zich duidelijk ontwikkeld en is aan iets nieuws toe. De eerste single Beetlebum is wel een toegankelijk popliedje maar duidelijk anders dan veel van de voorgaande singles. Er is geen britpop op het album meer te bekennen, sterker nog, het album klinkt totaal niet Engels meer. Beetlebum is een duidelijk hoogtepunt, zelfs één van de mooiste Blurliedjes, terwijl ik de reden daarvoor heel moeilijk te duiden vind. Het voelt gewoon ontzettend fijn aan. En het werd na Country House hun tweede nummer 1-hit in Engeland.
13. Song 2
Blur is een fantastische band die een hoop te bieden heeft, maar ironisch genoeg wordt een nummer dat totaal niet serieus bedoeld is hun bekendste nummer. Het is zelfs een parodie, een parodie op grungemuziek (bijv. Nirvana). In dat opzicht is het goed geslaagd, maar het is dus eigenlijk een heel atypiscb Blurnummer. En het enige Blurnummer dat vele mensen kennen helaas. Eerlijk is eerlijk, het is wellicht het ultieme meezingnummer, iets dat ik soms zelf ook doe. Want ondanks alle frustraties dat de massa alleen dit van Blur kent, kan ik het ook heus wel waarderen. Overigens maakte Damon Albarn in een ander bandje van hem, Gorillaz, ook nog eens een parodie op punkmuziek.
14. Country Sad Ballad Man
Over Gorillaz gesproken. Een aantal nummers van Gorillaz verwijst voor mijn gevoel al licht naar het debuutalbum van Gorillaz. Natuurlijk heb je dat al snel met dezelfde zanger, met een zeer karakteristieke stem, maar het is ook een bepaalde sfeer in de muziek. Country Sad Ballad Man is daar een voorbeeld van. Het staat in ieder geval vrij ver af van hun vroegere muziek en doet eigenlijk meer Amerikaans dan Engels aan.
15. Death of a Party
Hetzelfde geldt Death of a Party. Een wat donkere sfeer, wat elektronische invloeden, het lijkt erop dat Damon Albarn al naar het debuutalbum van de Gorillaz aan het toewerken was en het in zijn hoofd aan het vormen was. Waarschijnlijk hebben ze met zulke dingen een hoop fans van zich vervreemd... maar ook een hoop nieuwe fans gekregen!
16. Tender
Ondanks het experiment van het selftitled album waren de mannen niks van hun populariteit verloren, en ook de single van het zesde album, 13 genaamd, werd een enorme hit in Engeland, net van de eerste plek afgehouden door Baby One More Time van Britney Spears. Hierin werd ook weer iets nieuws geprobeerd, er kwam namelijk een heus gospelkoor aan te pas. Dus niet het pretentieloze opgewekte van de singles ten tijde van Parklife, maar juist heel krachtig. Een simpel clipje, maar daar valt wel in te zien dat de mannen er echt plezier aan beleven. Wat me opvalt in dit nummer is hoe mooi de stem van Damon Albarn is. Overigens zingt gitarist Graham Coxon ook nog een stukje (oh my baby, oh my baby, oh why, oh my), en dat zal in het volgende nummer een stuk meer worden.
17. Coffee and TV
Natuurlijk, het nummer van die ontzettend leuke clip met het levende melkpak. Ook één van de weinige nummers (de enige?) waarin gitarist Graham Coxon een prominente rol als zanger heeft (de tekst heeft ie overigens ook geschreven). Niet slecht, maar je merkt toch wel dat Damon Albarn, die in de refreinen zingt, een veel betere zanger is. Ook het liedje vind ik persoonlijk niet zo sterk, maar hij moest er gewoon bij, door de clip. En omdat het gewoon één van hun bekendste singles is, en om Graham eens in het zonnetje te zetten. Want ondanks dat ik het telkens over Damon heb, is Graham natuurlijk ook essentieel voor Blur.
18. No Distance Left to Run
Een emotioneel liedje over Damons verbroken relatie met zangeres Justine Frischmann van Elastica, waar de zanger van Suede overigens ook een relatie mee heeft gehad. Voor Damon zelf dus ook erg emotioneel om het te zingen. Een mooi klein liedje, het weet de emotie goed over te brengen. De clip is ook memorabel, daarin worden de leden van Blur gefilmd terwijl ze slapen, en wordt Damon gefilmd als ie net wakker wordt en wordt er iets over het liedje gevraagd. Heeft een leuk effect.
19. Out of Time
Helaas maar één nummer van hun zevende en laatste album, omdat ik dat album nog niet ken. Deze eerste single van het album ken ik wel, en vind ik nog prachtig ook. Graham Coxon is tussen dit album en het voorgaande album vertrokken, en er is inderdaad weinig gitaar te horen, maar die mis ik ook helemaal niet, hoe goed ik Graham Coxon ook is. Het is een prachtig liedje die heel mooi wordt begeleid door de ritmesectie en wat verdere tierelantijntjes. Damon Albarn zingt ontzettend mooi, en het is een nummer om helemaal in weg te dromen. Misschien is dit eigenlijk wel mijn favoriete Blurliedje ipv The Universal. Het zal weinig schelen...
20. Under the Westway
Na het laatste album Think Tank in 2005 is het een tijd stil geweest rondom de band. In 2009 keerde Graham Coxon echter terug bij de band, en in 2010 brachten ze weer een liedje uit, speciaal voor Record Store Day: Fool's Day. Vorig jaar brachten ze ook weer een single uit, dit liedje, en wat me opvalt als je naar de laatste liedjes luistert is dat ze op een enkeling na allemaal rustige melancholische liedjes na. Het lijkt erop dat Blur definitief hun vrolijke britpopverleden achter zich heeft gelaten en helemaal voor de melancholie gaat. Maar met Damon Albarn weet je het nooit. Nu zijn de heren ook weer aan het touren en dat maakt me erg benieuwd naar een mogelijk nieuw album. Al moet ik eerst nog eens Think Tank beluisteren (en 13 beter leren kennen). Hoe dan ook heeft de band een prachtig oeuvre opgebouwd en is het wat mij betreft toch lang niet klaar.
