#78: Blackfilm - Blackfilm

Eén van de dingen die ik ontzettend kan waarderen in muziek is sfeer. En dit album is wel een perfect voorbeeld van een sfeerplaat. Wat voor sfeer? Kijk maar naar de hoes! Prachtige hoes, mede doordat ie zo goed bij de muziek van het album past. Blackfilm is een project (persoon? groep? ik weet het eigenlijk niet) uit Londen, waar volgens mij verder ook weinig over bekend is en die grotendeels instrumentale muziek maakt. Muziek die goed zou kunnen werken als filmmuziek maar ook uitstekend op zichzelf staat. Als ik de sfeer van het album zou moeten omschrijven, zou ik zeggen dat het is alsof je midden in de nacht door een grotendeels verlaten stad heenloopt. Een beetje griezelig dus, dat wel. Blackfilm zelf dacht er volgens mij ongeveer hetzelfde over, aangezien een van de nummers Midnight to 4 AM heet.

Vaak pik ik op m'n blog nummers eruit, hoogtepunten van het album. Dat vind ik hier heel moeilijk. Ten eerste omdat dit album heel erg een geheel is, en ten tweede omdat dit album meer sfeergericht dan liedjesgericht is. Blackfilm is naar mijn mening een album dat je gewoon eens moet beluisteren, met de koptelefoon, in het donker.

Het is een album dat als je er goed naar luistert vrij simpel in elkaar zit. Het doet heel erg denken aan Massive Attack ten tijde van Mezzanine, maar dan zonder zang. Er wordt een donkere sfeer neergezet door middel van samples, waaronder donkere piano- en cellomelodieën, maar ook onheilspellende geluiden en soms ook stemmen. Aan het eind van het nummer Stalingrad hoor je bijvoorbeeld zachtjes iemand een liedje zingen met o.a. de tekst: "tomorrow may never come". Als ik het nu typ, klinkt het niet al te interessant, maar het is echt ijzersterk gedaan. Overigens is er één nummer met zang, namelijk Mahabharata met oosters aandoende zang (waar je dus niks van verstaat). Het past erg mooi bij de muziek. In het laatste nummer, Atlantikend, wordt er nog mooi naar een climax toegewerkt, waarmee er een einde komt aan de nachtelijke trip door de stad.

Klinkt het interessant? Gewoon luisteren, en natuurlijk wel in het donker met koptelefoon voor maximaal effect. Beklemmend en griezelig, maar oh zo mooi!

Oké, vooruit, nog een YouTube-filmpje. Een filmpje met slechts een fragment van het nummer Midnight to 4 AM. Maar wel een erg mooi fragment, dat in drie minuten goed een stukje sfeer weergeeft.

#79: Spinvis - Dagen van Gras, Dagen van Stro

Dit keer een Nederlandstalig album. Ik heb gemerkt dat Nederlandstalige muziek veel mensen afschrikt. Alsof alle Nederlandstalige muziek zoals die van de bekende volkszangers is, en alsof Nederlandstalig een genre is. Natuurlijk kan je bepaalde talen mooier vinden klinken dan andere talen, maar een goed nummer in het Engels is ook een goed nummer in het Nederlands. Het probleem is gewoon dat Nederlandstalige muziek nogal een slecht imago heeft door... tja, moet ik ze nog opnoemen? Veel Nederlandse artiesten zouden echter beter in het Nederlands dan in het Engels kunnen zingen, omdat je je in je moedertaal nou eenmaal het beste kan uiten (en als je denkt van niet, hou je jezelf voor de gek).

Spinvis zingt wel gewoon in z'n moedertaal. Het leuke is dat hij erg inventief met de Nederlandse taal omgaat, en zijn teksten zijn dan ook niet echt standaard en met weinig te vergelijken. Waar de meeste Nederlandstalige artiesten cliché op cliché stapelen, weet Spinvis alle clichés te omzeilen. Zijn teksten zijn over het algemeen niet al te direct, als in een "ik hou van jou, ik blijf je trouw"-liefdesliedje, maar Spinvis speelt met de luisteraar en laat die luisteraar zelf een hoop invullen. Overigens heeft hij ook wel liedjes waarbij het wat duidelijker is waar het over gaat, maar het mooie daaraan is hoe beeldend die liedjes zijn. En zijn liedjes zijn vaak aan de ene kant wel mooi uit het leven gegrepen en dergelijke, maar aan de andere kant komen er ook opvallende personages in zijn liedjes voor. Zoals Wespen op de Appeltaart, dat over een psychiatrische inrichting gaat, en misschien wel de plaats waar Ronnie heeft gezeten (van de liedjes Ronnie Gaat Naar Huis en Ronnie Knipt Zijn Haar). Eigenlijk hebben zijn teksten dus allerlei kanten, maar zijn ze altijd inventief en interessant.

Ook muzikaal gezien is het een erg interessante artiest. Hij krijgt vaak de kritiek dat ie niet kan zingen, maar zelf vind ik dat wel meevallen en heb ik er nooit last van gehad. Van mij hoeft een artiest dan ook niet per se een perfecte Whitney Houston-stem te hebben. Instrumentaal was vooral zijn debuut erg inventief, dat ie naar verluid in z'n eentje op z'n eigen zolderkamertje met knip- en plakwerk in elkaar heeft gezet. Ook het debuut is zeer aan te raden, het heeft iets meer hoogtepunten maar ook iets meer mindere nummers. Vaak heb ik de voorkeur voor het meest constante albums, maar op zijn debuut staan qua nummers zeker enkele Spinvis-hoogtepunten.

Dagen van Gras, Dagen van Stro zit wat conventioneler in elkaar, maar is daarom zeker niet minder. Zoals gezegd is het wat constanter. Bijna alle liedjes zijn wel de moeite waard. De liedjes vallen misschien wat minder op, maar dat hoeft niet erg te zijn. Toevallig heb ik een paar weken geleden Spinvis live meegemaakt, en dat heeft voor mij de muziek zeker een meerwaarde gegeven. Maar twee liedjes van dit album werden gespeeld, maar ach, het was fantastisch, dus heel erg was dat niet. Het ene nummer dat werd gespeeld was de opener, Ik Wil Alleen Maar Zwemmen, die met een heel orkest werd gespeeld. Een luchtig liedje over zo'n moment in je leven dat alles goed lijkt te gaan, en je je nergens meer over druk hoef te maken en wil maken. Zo interpreteer ik het althans. Live wist het liedje me nog meer te overtuigen en daarom een filmpje van hoe het toen in Paradiso was. Maar eigenlijk zou je er geweest moeten zijn.

Ook Het Voordeel van Video werd gespeeld bij het concert, maar helaas is daar niks van op YouTube te vinden. Een liedje dat me doet denken aan een film: Das Leben der Anderen. Een film over iemand van de Stasi in het oude Oost-Duitsland die een ander persoon moet afluisteren. Maar dit gaat zelfs meer richting 1984 van George Orwell. Iemand die alles van iemand anders kan zien door het (stiekem?) te filmen. Haast eng.

Er staan ook wat hele intieme liedjes op die misschien niet zo snel opvallen. Zo heb je het titelnummer dat snel wegvalt als je niet zo oplet, zeker tussen de rest van het album. Nu ik dit filmpje zie weet het me echter erg te raken. Zo'n liedje waar je echt naar moet luisteren. Maar oh, wat mooi. Ook De Zevende Nacht is zo'n liedje met een geweldige tekst over God die verliefd wordt op Eva, zijn eigen creatie. Hij heeft haar niet meer in eigen hand omdat ze d'r eigen gedachten en dromen heeft. Ook zo'n liedje dat echt niet bedoeld is als achtergrondmuziek.

Wél heel opvallend is het zo'n tien minuten lang durende Lotus Europa, waarin Spinvis alleen maar praat, met experimentele muzikale begeleiding. Hij praat over hoe hij sterft in het zwembad, hoe hij verdwijnt terwijl niemand het in de gaten heeft. Wat mij betreft een briljante tekst, waarbij de instrumentale begeleiding precies de goede sfeer neerzetten, waaronder het ongemakkelijke van de tekst. Dat is misschien ook de reden dat veel mensen er niks mee kunnen, maar voor mij is het een hoogtepunt, en ik zit er altijd tien minuten lang echt naar te luisteren. Geweldig hoe de instrumentatie ook telkens verandert, daar gebeurt genoeg in om me telkens te blijven boeien.

Ook Flamingo is wat experimenteler, qua instrumentatie. Die maakt voor mij dan ook echt het nummer, zo'n Spinvis-nummer dat heel inventief in elkaar zit. Waar het liedje over gaat? Geen flauw idee, maar het klinkt fantastisch. De vage tekst erbij past juist goed bij het nummer en maakt het af.

Het allermooiste nummers van dit album is wat mij betreft Aan de Oevers van de Tijd. Hij roept daar een prachtige melancholische sfeer, en dit is zo'n tekst die ietwat vaag gehouden wordt. Hij zit dus aan de oevers van de tijd, oftewel, hij haalt (een) herinnering(en) op. Hij zingt wat dingen over een specifieke herinnering en de rest mag je zelf invullen. Maar wat een prachtige sfeer in het liedje, en wat een ontzettend mooi refrein. Prachtig!

Al met al één van de allermooiste Nederlandstalige albums, waarbij bijna elk nummer wel raak is. Alleen Kom in de Cockpit vind ik wel wat minder, maar ook nog wel aardig. Een aanrader voor elke tegenstander van Nederlandstalige muziek om eens te beluisteren en eens anders ernaar te kijken. En voor elke liefhebber van Nederlandstalige muziek al helemaal een aanrader. Eigenlijk gewoon een aanrader voor elke liefhebber van muziek. En wie is dat nou niet?