Belle & Sebastian is waarschijnlijk wel één van mijn favoriete groepjes, ondanks dat ze maar een paar echt geweldige albums hebben gemaakt. Ik vind het gewoon een heel erg sympathieke band die me heel erg aanspreekt. Dat niet alles even goed is, vergeef ik ze. Laat je trouwens niet misleiden door de naam, ze zijn met z'n achten, niet met z'n tweeën. Nouja, tegenwoordig met z'n zevenen, maar ten tijde van dit album met z'n achten. De groepsnaam komt van een Frans kinderboek: Belle et Sébastien.
Belle & Sebastian is begonnen als een studieproject van zanger Stuart Murdoch en bassist Stuart David, uit Glasgow. Omdat hun muziek zo warm werd ontvangen, en een label zo positief over hun was dat ze wat meer singles mochten uitbrengen en uiteindelijk een album, groeide het al snel uit tot een serieuze band. Stuart en Stuart haalden wat bandleden erbij. En al heel snel na het eerste album, die in drie dagen was opgenomen, en waarvan er in eerste instantie slechts duizend op vinyl waren gedrukt (zijn nu dus ook best wat waard), kwam het tweede album. Datzelfde jaar nog zelfs.
Fold Your Hands Child, You Walk Like a Peasant is van zo'n vier jaar later, als de band een stuk bekender en professioneler is geworden. De band maakt nog steeds, zoals altijd eigenlijk, aandoenlijke, lieve popmuziek, alhoewel de scherpe teksten van vooral de eerste twee albums al een stuk minder beginnen te worden. Erg jammer is dat, dat voegde nog net wat extra's toe. Ook zingt Stuart Murdoch niet meer het hele album vol, maar komen ook andere bandleden aan de beurt. Het zorgt voor fijne afwisseling, en zeker de vrouwen in de band (Sarah Martin en Isobel Campbell) hebben erg bijpassende, lieve stemmen.
Dit album is eigenlijk niet het album met de beste B&S-liedjes, of de origineelste. Het is gewoon een fijne verzameling van lieve popliedjes. Hoogtepunten zijn onder anderen het heel erg liefelijke Waiting for the Moon to Rise, en het vrolijke popliedje Women's Realm, maar vooral drie andere liedjes. Ten eerste de afsluiter There's Too Much Love, dit klinkt namelijk het meeste als een typisch Belle and Sebastian-liedje, en wat hou ik van die stijl. Oké, die strijkers zijn wellicht wat overdone, maar in de categorie perfecte, lieve, vrolijke popliedjes maakt dit nummer zeker een kans. Ook The Model is geweldig, het nummer wordt genmerkt door een klavecimbel, een instrument dat op mij altijd wat middeleeuws overkomt, qua sfeer en geluid. Hier heeft het een ander effect, hier past het geluid gewoon mooi in het liedje, en maakt het het liedje wat vrolijker. En let op dat fluitje dat soms langskomt, erg leuk gedaan. Maar het beste aan het nummer: de tekst. Dit is een ouderwets goede B&S-tekst, ik moet altijd glimlachen om dit stukje:
"And if you think you see with just your eyes, you're mad
Because Lisa learned a lot from putting on a blindfoldWhen she knew she had been bad
She met another blind kid at a fancy dress
It was the best sex she ever had"
Maar het hoogtepunt wordt gevormd door I Fought in a War, een nummer dat begint met alleen Stuarts zang, maar langzaam bouwt het op en komen er steeds meer instrumenten bij, en het heeft uiteindelijk een heel vol geluid, met blazers enzo. Maar vooral melodieus is het werkelijk een pareltje. Eigenlijk is het nummer vrij veel van hetzelfde, maar dat is helemaal niet erg, omdat die melodieën gewoon zo ontzettend mooi zijn. Het is ook meteen Stuarts beste zangprestatie van het album. Het is een erg meeslepend nummer, en ik heb altijd vanzelf de neiging om mee te zingen. Prachtig!
Belle & Sebastian, of hoe popmuziek zou moeten klinken.
